Δεν θέλουμε να σωθούμε άλλο, ευχαριστούμε…

Του Μάρκου Κλωνιζάκη. Κάποια στιγμή, όταν μετά από χρόνια, θα κατακαθίσει ο κουρνιαχτός της σκόνης και θα μπορέσουμε να σκεφτούμε ήρεμα και νηφάλια τι έγινε στην χώρα μας μεταξύ του 2009-2012, θα μπορέσουμε να κάνουμε μια σωστή αξιολόγηση του αν «όλα τα μέτρα πάρθηκαν για να μας σώσουν» ή απλώς για να ξεπουληθεί η χώρα και να διαλυθεί ο κοινωνικός της ιστός.

Μέχρι τότε αυτό που ζούμε και βλέπουμε γύρω μας, είναι το τέλος -οριστικό ή μη, ο χρόνος θα δείξει- μιας Ελλάδας που πάλεψε να σταθεί, να εισαχθεί στο «κλάμπ» του αναπτυγμένου, δυτικού κόσμου αλλά κατέληξε να βρεθεί στις παρυφές του Τρίτου. Μέχρι τότε αυτό που θα βλέπουμε θα είναι πρώην μαγαζάτορες να κοιμούνται -άστεγοι πλέον- στα παγκάκια, πρώην αξιοπρεπείς συνταξιούχοι να συνωστίζονται για ένα κιλό πατάτες στην Αριστοτέλους, ανθρώπους να στοιβάζονται στα πρωινά εξωτερικά ιατρεία των νοσοκομείων περιμένοντας 5 και 6 ώρες, γιατί δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταφύγουν σε ιδιώτες γιατρούς, γυναίκες να ξεπουλάνε όσο-όσο τα χρυσαφικά τους για να εξασφαλίσουν το βδομαδιάτικο φαΐ της οικογένειας. Μέχρι τότε θα βλέπουμε γονείς να αποχαιρετούν τα παιδιά τους που φεύγουν από την Ελλάδα για να πάνε να δουλέψουν (ανεξάρτητα με το αν έχουν σπουδάσει ή όχι) στο εξωτερικό σε μπαρ και λάντζες, γιατί κάποιοι έβαλαν την υπογραφή τους σε κατώτατους μισθούς που υπολείπονται του ελάχιστου ορίου διαβίωσης (όπως αυτό έχει οριστεί από την ίδια την Ευρωπαϊκή «Ένωση» (με τον όρο ένωση να βρίσκεται ηθελημένα σε εισαγωγικά).
Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μα, ναι… Αν βγει ο εμφύλιος από τη μέση (του οποίου μια μίνι-έκδοση βλέπουμε μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών υπαλλήλων) είναι όλα όσα περάσαμε και ζήσαμε ως χώρα στα τέλη του ’40, μέχρι τη δεκαετία του ’60, με τη χώρα μας να χρειάζεται να περάσει ένα κύμα αστυφιλίας, μια μετανάστευση, αποστασίες, χούντες και την μισή Κύπρο στα χέρια των Τούρκων για να καταφέρει να τα ξεπεράσει…
Κάποια στιγμή, βέβαια, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και ίσως μάθουμε: α) γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν φρόντισε να καλύψει τις δανειακές ανάγκες του 2010 και 2011 όταν είχε τη δυνατότητα, είτε μέσω αγορών είτε με απευθείας διαπραγμάτευση, όπως μπορούσε (πράγμα που θα του έδινε χρόνο να κάνει όποιες μεταρρυθμίσεις θεωρούσε αναγκαίες), και προτίμησε να καταφύγει στο ΔΝΤ, β) γιατί δεν διαπραγματεύτηκε σε κανένα σημείο τη δανειακή σύμβαση, αποδεχόμενος όρους που και επαχθείς ήταν και αδύνατοι στην εκτέλεσή τους, γ) ποιος ή ποιοι ήταν αυτοί που «σφύριζαν» συνταγματικά παραθυράκια και «κονταρίδες» στους κυρίους της τρόικας για να ξεπεραστούν ελεγκτικά συμβούλια, άρειοι πάγοι και συνταγματικά δικαστήρια και κυρίως με τι ανταλλάγματα, δ) γιατί οι Έλληνες αξιωματούχοι, σε καμία χρονική στιγμή, δεν έθεσαν κόκκινες γραμμές, καθιστώντας την τρόικα προ των ευθυνών της απέναντι στους Έλληνες και την υπόλοιπη Ευρώπη, αλλά αντιθέτως δήλωναν ότι «πρέπει να μας δώσετε χρόνο για να περάσουμε τα μέτρα στο λαό» και τέλος ε) αν πραγματικά πίστευαν ότι μετά τα τόσα «τελευταία» μέτρα θα μπορούσαν να αποσπάσουν κι άλλες ευκαιρίες από τον ελληνικό λαό…
Για τα μέτρα καθεαυτά δεν νομίζουμε πως χρειάζεται να σχολιάσουμε κάτι. Ήδη με την παρούσα κατάσταση η επιβίωση ήταν δύσκολη. Με τις μειώσεις (κατά παράβαση του Συντάγματος και του κοινωνικού εθιμικού Δικαίου) καθίσταται πλέον αδύνατη. Οι φόροι (άμεσοι και έμμεσοι), το κόστος της καθημερινής επιβίωσης, τα έξοδα, οι αυξημένες εισφορές για παροχές υγείας που όλο και μειώνονται, οι αβάσταχτες ασφαλιστικές εισφορές για συντάξεις που είναι στα όρια της εξαφάνισης, οι μαζικές απολύσεις ανθρώπων («εντός 90 ημερών») και η δημιουργία ειδικών ζωνών στις οποίες θα επικρατεί ο νόμος τους ζούγκλας, δημιουργούν ένα πλέγμα στο οποίο οι όροι «ανεπτυγμένος κόσμος» και «ευνομούμενη πολιτεία», φαντάζουν τραγικοί ευφημισμοί…
Τα ερωτήματα, βέβαια, που θα πρέπει να μας απασχολούν είναι δύο: καταρχήν, τι άλλο θα πρέπει να γίνει για να βγει ο Έλληνας στους δρόμους και δεύτερον, αν υπάρχει διέξοδος εντός του ευρώ. Όσο και αν φέρεται παράλογο, τα δύο αυτά ερωτήματα συνδέονται – αν δεν υπάρχει άλλος δρόμος γιατί να μην κάτσουμε σπίτι αποφεύγοντας δακρυγόνα και φασαρίες αποδεχόμενοι «το μοιραίο»; Κι όμως, υπάρχει διέξοδος – και η διέξοδος αυτή είναι διαπραγμάτευση, κάτι που για καιρό ευαγγελιζόταν ο κύριος Σαμαράς, αλλά δεν πραγματοποίησε ούτε όταν εκπρόσωποι του κόμματός του μπήκαν στην κυβέρνηση. Για παράδειγμα πότε αλήθεια θέσαμε στο τραπέζι τη θλιβερή (για την Ευρώπη) αλήθεια ότι η «επίσημη» χρεοκοπία της χώρας μας θα συμπαρέσυρε και άλλες χώρες; Πότε, αλήθεια, τέθηκε ως πραγματικό σενάριο στους κατόχους των ομολόγων ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ποιους θα πληρώσει (δίνοντας προτεραιότητα στ’ ασφαλιστικά ταμεία που θα χτυπηθούν βάναυσα από το κούρεμα); Πότε, αλήθεια, κάναμε ξεκάθαρο ότι με βάση τα επίσημα οικονομικά στοιχεία της κυβέρνησης, η Ελλάδα είναι αυτάρκης και μπορεί να καλύψει τις εσωτερικές υποχρεώσεις με τα πάγια έσοδά της, και το έλλειμμα δημιουργείται από τον υπερβολικό δανεισμό;
Μα, θα μου πείτε… «Όλα αυτά δεν είναι ηθικά, τι θα πουν οι ξένοι για μας;». Η αλήθεια είναι ότι λίγο θα πρέπει να μας ενδιαφέρει. Θα πρέπει να προέχει η προστασία της εθνικής μας κυριαρχίας, του εθνικού μας πλούτου και της κοινωνικής μας συνοχής. Αυτά έχουμε ως παρακαταθήκη από τους προγόνους μας και γι’ αυτά θα πρέπει ν’ αγωνιστούμε, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί.

Σχόλια