Όσα θάφτηκαν: Δεν συγχωνεύεται ούτε καταργείται το μέλλον

-Ποιανού είσαι;
-Του Μαρίνου τού μπακάλη.
-Σε ποιο σχολειό πας;
-Στο 8ο Δημοτικό.
Τούτες οι ερωτοαπαντήσεις ήταν η «ταυτότητα» μου.
Το σχολειό κι ο πατέρας μου προσδιόριζαν με σαφήνεια ποιος είμαι, την ταξική μου κατάταξη και την παιδεία μου, προσδιόριζαν παρέες και κοινωνικό περίγυρο, ακόμα-ακόμα και ποια πορεία θα πάρω, τι άνθρωπος θα γίνω.

Το σχολειό μου, το 8ο Δημοτικό!
Το αγάπησα πολύ πριν γίνω μαθητής.
Μια σταλιά πιτσιρίκι, ξυπνούσα πρωί-πρωί, σηκωνόμουνα στα δάχτυλα και από το παράθυρο παρακολουθούσα την πρωινή προσευχή, συμμετέχοντας κι εγώ στη διαδικασία.
Το σχολειό.
Δεν είναι ένα «πράγμα», τουλάχιστον δεν ήταν τότε για μας, της επαρχίας.
Ποτέ και για κανένα παιδί, δεν είναι το σχολειό κάτι μονοδιάστατο και συγκεκριμένο.
Το «σχολειό μου» είναι για τον καθένα κάτι μοναδικό .
Είναι το κτίριο, το «θρανίο μου», η αίθουσα με τις ζωγραφιές, οι συμμαθητές, οι πρώτες αγάπες, οι πρώτες μαγκιές και τσαχπινιές, είναι ο «κύριος» και «η κυρία», οι δάσκαλοι  που, έτσι κι αλλιώς, σε ξέρουν πολύ καλά, σε σημαδεύουν  και τους σημαδεύεις, είτε το θες είτε το ξέρεις, είναι αυτές οι «συναντήσεις» γονιών-δασκάλων που σου κόβουν τα γόνατα.
Αυτά και χιλιάδες άλλα, ανείπωτα, πολύτιμα εφόδια.
Ήταν ένας ολοκαίνουργιος μαγικός κόσμος το «σχολείο μου».
Η κυρά-Θοδώρα με τις καυτερές καραμελίτσες, η αγάπη των γονιών στο διάλειμμα, το γεμάτο αθώα πονηράδα χαμόγελο της Βαγγελίτσας και μετά αυτός ο μαγικός κόσμος των βιβλίων και η «παντογνωσία» των δασκάλων που τα πάντα έπρεπε να ξέρουν.
Ήταν κι εκείνα τα χαμόγελα των παππούδων που μας χαιρόντουσαν πίνοντας ουζάκι και εμείς τους υπενθυμίζαμε τη ζωή.
Ήταν οι συμμαθητές μου που άλλους αγαπούσα, άλλους ζήλευα, άλλους προσπαθούσα να ξεπεράσω στους βαθμούς και τη γυμναστική. Ήταν, με λίγα λόγια, η πρώτη μου «μικρή κοινωνία».
Δεν είμαι ειδικός της παιδαγωγικής διαδικασίας και μεθόδων, όμως νιώθω πως τούτος ο μαγικός κόσμος που τον λέμε «σχολείο», δεν μπορεί να «συγχωνευτεί», ούτε να «καταργηθεί» στο όνομα της μείωσης του κόστους ή της εξοικονόμησης πόρων.
Πόσο και πώς, τελικά, κοστολογούμε το «σχολειό» των παιδιών, των δασκάλων, των γονιών;
Πόσο κοστολογούμε τα 10 χιλιόμετρα πήγαινε-έλα του παιδιού μας για να πάει να μάθει γράμματα;
Πόσο κοστολογούμε τις παιδικές φωνές, ανάσες ελπίδας και υπόμνηση ζωής, για τη ρουτινιάρική ζωή της μικρής κοινωνίας ενός χωριού;
Ποιο διεστραμμένο, «μνημονιακό» μυαλό σκέφτηκε πως τούτος ο «κόσμος» μπορεί να «συγχωνευτεί» και να «καταργηθεί»;
Γράφει ο μεγάλος δάσκαλος Γληνός πριν από 60 χρόνια:
«Κάτω, λοιπόν ,τα ψέματα όλα. Είμαστε σύμφωνοι. Το σχολείο το θέλετε σεις όργανο της κυριαρχίας σας. Και ‘μεις αγωνιζόμαστε να σας το πάρουμε. Γιατί εμείς αγωνιζόμαστε για μια δικαιότερη και ανθρωπινότερη κοινωνία, λιγότερο υποκριτική, λιγότερο απάνθρωπη.»
Και η «δασκάλα» Ρόζα Ιμβριώτη, μας δείχνει την ουσία και το «δρόμο»:
«Σχολική ουσιαστική μεταρρύθμιση χωρίς μιαν αλλαγή της σημερινής ολιγαρχικής κατάστασης είναι καθαρή ασυνέπεια. Μόνο ο αγώνας για γνήσιες δημοκρατικές λύσεις θα δώσει το πλούσιο χώμα για να ριζώσει μια πραγματικά λαϊκή παιδεία.»
Αυτά «κόκκινη», κυρία Άννα.
Αυτά «αριστερέ», κύριε Φώτη.

Σχόλια