Της Λόλας Σκαλτσά.
Ταξικό μίσος και άλλα παρόμοια συναισθήματα -ποταπά ή μη- εγώ δεν είχα ποτέ. Κι ας δουλεύω από τα μικράτα μου και συχνά δυο δουλειές, για να καταφέρω να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο αυτοκινητάκι. Κι ας έβλεπα τους εργοδότες μου να έχουν 3 οδηγούς για τα αντίστοιχα υπερπολυτελή αμάξια τους, να διαθέτουν αεροπλάνα, ελικόπτερα, κότερα, να κάνουν προκλητική ζωή ξοδεύοντας αλόγιστα σε καζίνα και υπερατλαντικά ταξίδια.
Εγώ, αμετακίνητη στις πεποιθήσεις μου. Συνειδητοποιημένη υπάλληλος μια ζωή, είχα βάλει τα όριά μου. Μέχρι τόσα χρήματα έπρεπε να παίρνω, μέχρι αυτό το αυτοκίνητο μπορούσα να αγοράσω, μόνο τόσα χρήματα είχα να ξοδεύω… κι έτσι περνούσαν τα χρόνια. Δεν αισθάνθηκα ποτέ πως έπρεπε να διεκδικήσω τίποτα παραπάνω απ’ όσα μου έδιναν. Κάτι ψιλοανησυχίες και τάσεις για άναρχη συμπεριφορά και όψιμες επαναστάσεις τις κατέπνιγα (ή μου τις κατέπνιγαν) πριν καν ξεκινήσουν.
Όμως, κάποτε, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και για μας τους ευυπόληπτους και φιλήσυχους πολίτες, καθώς εκείνο το αναθεματισμένο ένστικτο της επιβίωσης δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Γιατί, πραγματικά, σε κάτι τύπους σαν και μένα νιώθω να απευθύνεται ο κ. Παπανδρέου, όταν ζητάει να κάνουμε υπομονή, θυσίες, υποχωρήσεις, το σκατό μας παξιμάδι, μετά συγχωρήσεως. Τα ζητάει από μένα που δεν έχω δουλειά εδώ και μήνες. Με απειλεί πως θα με κλείσει φυλακή αν δεν πληρώνω διόδια και εισιτήρια. Με προειδοποιεί πως θα είμαι υπεύθυνη για την οικονομική κατάρρευση της χώρας αν δεν υπακούσω στις εντολές των πεφωτισμένων αφεντικών του…
Και πάνω που το συζητάω (γιατί οι κακές συνήθειες δεν κόβονται έτσι εύκολα), αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς εννοούσε ο κ. πρωθυπουργός όταν έλεγε εκείνο το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν». Μα φυσικά και υπάρχουν, αφού δίνει απλόχερα δάνεια στους πρώην εργοδότες μου για να αγοράσουν άλλο ένα αυτοκίνητο, κότερο… τους κάνει εκπτώσεις (έως απαλλαγή) στη φορολογία εισοδήματος, τους διευκολύνει να βγάλουν χρήματα στο εξωτερικό, τους χαρίζει τα εκατομμύρια που χρωστούν σε πιστωτές και εργαζόμενους, τους βοηθά να συνεχίσουν ανενόχλητοι να μπαινοβγαίνουν στο άρθρο 99, κάνει τα στραβά μάτια όταν εκείνοι φτιάχνουν εταιρίες-μαϊμούδες και χαμογελά κάτω από το μουστάκι του όταν απολύουν, προσβάλουν και εξουσιάζουν τη ζωή δεκάδων εργαζόμενων…
Και να, λοιπόν, που βγαίνει εκείνο το ένστικτο που λέγαμε πριν, για να πάρει στα χέρια του την κατάσταση.
Λυπάμαι κ. Παπανδρέου, δεν θα σας κάνω τη χάρη, σκέφτομαι να ζήσω… σας αρέσει δεν σας αρέσει!
Όμως, κάποτε, έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και για μας τους ευυπόληπτους και φιλήσυχους πολίτες, καθώς εκείνο το αναθεματισμένο ένστικτο της επιβίωσης δεν σ’ αφήνει να ησυχάσεις. Γιατί, πραγματικά, σε κάτι τύπους σαν και μένα νιώθω να απευθύνεται ο κ. Παπανδρέου, όταν ζητάει να κάνουμε υπομονή, θυσίες, υποχωρήσεις, το σκατό μας παξιμάδι, μετά συγχωρήσεως. Τα ζητάει από μένα που δεν έχω δουλειά εδώ και μήνες. Με απειλεί πως θα με κλείσει φυλακή αν δεν πληρώνω διόδια και εισιτήρια. Με προειδοποιεί πως θα είμαι υπεύθυνη για την οικονομική κατάρρευση της χώρας αν δεν υπακούσω στις εντολές των πεφωτισμένων αφεντικών του…
Και πάνω που το συζητάω (γιατί οι κακές συνήθειες δεν κόβονται έτσι εύκολα), αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς εννοούσε ο κ. πρωθυπουργός όταν έλεγε εκείνο το αλησμόνητο «λεφτά υπάρχουν». Μα φυσικά και υπάρχουν, αφού δίνει απλόχερα δάνεια στους πρώην εργοδότες μου για να αγοράσουν άλλο ένα αυτοκίνητο, κότερο… τους κάνει εκπτώσεις (έως απαλλαγή) στη φορολογία εισοδήματος, τους διευκολύνει να βγάλουν χρήματα στο εξωτερικό, τους χαρίζει τα εκατομμύρια που χρωστούν σε πιστωτές και εργαζόμενους, τους βοηθά να συνεχίσουν ανενόχλητοι να μπαινοβγαίνουν στο άρθρο 99, κάνει τα στραβά μάτια όταν εκείνοι φτιάχνουν εταιρίες-μαϊμούδες και χαμογελά κάτω από το μουστάκι του όταν απολύουν, προσβάλουν και εξουσιάζουν τη ζωή δεκάδων εργαζόμενων…
Και να, λοιπόν, που βγαίνει εκείνο το ένστικτο που λέγαμε πριν, για να πάρει στα χέρια του την κατάσταση.
Λυπάμαι κ. Παπανδρέου, δεν θα σας κάνω τη χάρη, σκέφτομαι να ζήσω… σας αρέσει δεν σας αρέσει!
Σχόλια
