του Αντώνη Σκλαβενίτη
«Δεν πάνε καλά τα πράγματα, έκλεισε και το τζαζ καφενείο» μου είπε ο Αχιλλέας, προχθές.
«Έλα ρε, αυτό περίμενες για να καταλάβεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά;» τον τρόλαρα, αλλά η πίκρα είχε ποτίσει την υπόλοιπη κουβέντα μας.
Το τζαζ καφενείο, το είχε ανοίξει με πολύ όρεξη και μεράκι, ο Γιώργος. Το σκεφτόταν και το ετοίμαζε στο μυαλό του πολλά χρόνια και τελικά, γύρω στο 2014, όταν είδε την αναπροσαρμογή της αγοράς και ότι ο κόσμος (όσοι δηλαδή βγαίνανε ακόμα) από τα μπαρ το είχε γυρίσει στην πιο φτηνή λύση των καφενείων, όπου με 3 ευρώ μπορούσε να πάρει ρακή και μεζέ, το τόλμησε.
Στην αρχή πήγε καλά, είχε μεγάλο κύκλο, αλλά σιγά σιγά άρχισε να μειώνεται ο κόσμος και τον τελευταίο καιρό ξέραμε ότι ήταν θέμα χρόνου.
«Δεν υπάρχει πλέον κόσμος να κυκλοφορεί τα βράδια. Δεν ήταν θέμα του Γιώργου, κανείς δεν κυκλοφορεί έξω πια», κάτι που το βλέπαμε καθημερινά πλέον. Τα Λιοντάρια, το κατεξοχήν σημείο ραντεβού της πόλης, πλέον στις 9 το βράδυ είναι άδειο. Και δεν είναι θέμα οικονομικό. Ακόμα κι αν κάποιος δεν είχε λεφτά, θα έβγαινε μια βόλτα, θα καθόταν στο παγκάκι και θα χαιρέταγε γνωστούς, όπως έκανε ο Τίτος, 2-3 φορές την εβδομάδα. Δεν έχει κέφι πλέον ο κόσμος. Δεν έχει όρεξη. Έχει χάσει την ελπίδα.
Ο Δημήτρης βρέθηκε για επαγγελματικούς λόγους στα Τίρανα τον χειμώνα: «Ρε συ, Δεκεμβριάτικα, αυτοί είναι όλοι έξω, κυκλοφορούν, βολτάρουν, χαμογελάνε» μου είπε όταν γύρισε.
Ε, ναι, αυτοί δεν έχουν χάσει την ελπίδα τους.
Κι εμείς; Η αλήθεια είναι ότι όσο αγωνιζόμασταν και ελπίζαμε, κυκλοφορούσαμε. Και το θέμα δεν είναι τα μαγαζιά της νύχτας και οι ιδιοκτήτες τους. Είναι αυτό που φανερώνεται από την ερημιά στους δρόμους. Ένας λαός σε κατάθλιψη. Ένας λαός που δεν αγωνίζεται πια και δεν έχει κέφι, δεν βρίσκεται σε πλατείες, πεζοδρόμους και παγκάκια.
«Έτσι θα πάει δηλαδή; Θα περιμένουμε να πεθάνουμε;» επιμένει ο Αχιλλέας.
Με πιάνε και μένα το αγωνιστικό μου, δεν αντέχω άλλη μίρλα:
«Λαός που αγωνίζεται δεν είναι ποτέ χαμένος και σιγά – σιγά το βρίσκει το κέφι του.»
Και έτσι πρέπει να είναι, για να μην περιμένουμε απλά να πεθάνουμε.
Φτάνει να αγωνιστούμε.
