Παλιά θα το αποκαλούσαν «έγκλημα πάθους». Αλλά πού είναι το πάθος όταν κυνηγάς, χτυπάς και τελικά σκοτώνεις μια γυναίκα επειδή τόλμησε να σου φέρει αντίρρηση; «Το πάθος εξυψώνει», έλεγε ένας Μολδαβός ποιητής. Ο δολοφόνος της Γαρυφαλλιάς, αντίθετα, είχε κατρακυλήσει ήδη στον πάτο. Πολύ πριν την «κακιά ώρα», κατρακύλησε εκεί που η ανθρωπιά θολώνει και χάνεται, ηττημένη από τα πιο ποταπά ένστικτα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είμαστε όλοι ένοχοι. Λάθος: ένοχοι είναι όσοι είχαν 30 χρόνια για να μάθουν στον «άντρα» τα βασικά, και δεν το έκαναν – επειδή ακριβώς ήθελαν να τον κάνουν «άντρα». Όσοι χασκογελούσαν και συμφωνούσαν όταν κόμπαζε στις παρέες για το πόσο «άντρας» είναι. Όσοι δεν σταμάτησαν την κατρακύλα του. Και πάει λέγοντας.
Δεν πάει, όμως. Δεν πάει άλλο, δεν πάει έτσι. Δεν πάει κάθε μέρα και μια δολοφονία γυναίκας από τον πατέρα, τον φίλο, τον σύζυγο. Το λέει το πανό που σήκωσαν οι συντοπίτες της Γαρυφαλλιάς στην κηδεία της. Το είπε η φίλη της που την αποχαιρέτισε στην εκκλησία, απευθυνόμενη στον δράστη: «Δεν δολοφόνησες μόνο τη Γαρυφαλλιά. Δολοφόνησες την μητέρα, τον πατέρα και τα αδέρφια της. Τους έριξες όλους μαζί από τα βράχια. Έριξες ξανά από τα βράχια την Ελένη Τοπαλούδη, δολοφόνησες ξανά την Καρολάιν. Κάθε φορά που γίνεται μια γυναικοκτονία πεθαίνουν ξανά όλες οι δολοφονημένες γυναίκες από χέρια ανδρών». Τώρα ακούγεται σκληρό, αλλά, συμπιεσμένοι από τις δυσκολίες και τη βαρβαρότητα της καθημερινότητας, κάποια στιγμή μπορεί να την ξεχάσουμε και τη Γαρυφαλλιά. Τουλάχιστον ας μην ξεχνάμε να αρπαζόμαστε με όποιον το παίζει «άντρας».
(φωτογραφία: Αργύρης Μακρής / www.intime.gr)
