Στην αρχή σκέφτηκα ότι οι δημοσιογράφοι που διαχειρίζονται το σάιτ της εφημερίδας The Guardian, μέσω του οποίου παρακολουθούσα την αναμετάδοση της νικητήριας ομιλίας του Τραμπ, είχαν την κακή έμπνευση να επενδύσουν την εικόνα του νέου προέδρου των ΗΠΑ με το τραγούδι των Rolling Stones You Can‘t Always Get What You Want. Αλλά καθώς έβλεπα τον Τραμπ να χαιρετάει τους οπαδούς του, το τραγούδι ολοκληρωνόταν και αμέσως το διαδέχονταν δύο άλλα γνωστά τραγούδια με τη φωνή του Μικ Τζάγγερ, το Heart of stone και το Time is on my side, βοηθώντας με να καταλάβω ότι η επιλογή ήταν του επιτελείου του νικητή!
Τρία τραγούδια της δεκαετίας του 1960, που συμβολίζουν την πιο μαχητική και αντικομφορμιστική περίοδο του συγκροτήματος, με μια θεματολογία που καλύπτει τον έρωτα, την πολιτική και τα ναρκωτικά, σίγουρα όχι με τον τρόπο που τα αντιλαμβάνεται ο νέος ηγέτης της Αμερικής. Παραφωνία, λοιπόν, ή κάτι άλλο που εμείς από μακριά δυσκολευόμαστε να πιάσουμε;
Και μετά θυμήθηκα ότι και η δική μας ακροδεξιά εγκληματική καρικατούρα, η Χρυσή Αυγή, Ξυλούρη και Σαββόπουλο παίζει –μεταξύ άλλων- στις δημόσιες συγκεντρώσεις της.
Τελικά, μέρος είναι κι αυτό, χωρίς όρια απ’ ό,τι φαίνεται, της υποκλοπής και υποκατάστασης ενός αριστερού λόγου που ενσωματώνει η άκρα Δεξιά στο ρεπερτόριό της και ενισχύει το προφίλ της εξωραΐζοντάς το με τα κατάλληλα αξεσουάρ. Η ίδια δεν είναι ικανή, απ’ όσο ξέρουμε μέχρι σήμερα, να δημιουργήσει το δικό της αντι-τραγούδι, όπως ούτε τη δική της αντι-ζωγραφική, ούτε καν δικό της αντι-θέατρο και αντι-κινηματογράφο. Μπορεί, όμως, όλο και με μεγαλύτερη άνεση, να οικειοποιείται όλα τα «αντί» που χρειάζεται η κοινωνία και όλα τα «αντί» που η Αριστερά και η «φωτισμένη» Δεξιά έχουν μαγαρίσει στο διάβα των τελευταίων χρόνων.
Ποιος φταίει;
Και, βέβαια, έχει δίκιο η Ναόμι Κλάιν που επισημαίνει ότι για την άνοδο των Τραμπ όλου του κόσμου φταίνε πρώτα και κύρια οι -εμφανιζόμενοι τώρα ως θορυβημένοι και τρομοκρατημένοι- αριστεροί και δημοκράτες, Ευρωπαίοι και Αμερικανοί, που έπεσαν με τα μούτρα στο νεοφιλελευθερισμό, ενστερνίστηκαν και αφομοιώθηκαν από τη «γοητεία» του και έγιναν εχθροί των λαών τους, υπαίτιοι για την κατηφορική πορεία του κόσμου, με θύματα τα συνήθη θύματα κάθε άγριου καπιταλισμού, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.
Μπορεί ο Τραμπ, η Λεπέν και ο Φάρατζ να κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο στους μετανάστες, να προσβάλλουν τις γυναίκες και να μέμφονται τους μουσουλμάνους, αλλά έχει κάνει μεγάλο λάθος η Αριστερά, η συνένοχη και η μη συνένοχη στην προκειμένη περίπτωση, να θεωρούν ότι εκεί βασίζεται η επιρροή και ισχύς τους. Τις εποχές που όλοι έπαιρναν ένα μερίδιο από τον πλούτο που συσσωρευόταν, καμία Λεπέν και κανένας Τραμπ δεν είχε την ίδια απήχηση στην Ευρώπη και την Αμερική. Και, βέβαια, ούτε χτες πρωτοεμφανίστηκαν οι μουσουλμάνοι, οι μαύροι και οι μελαμψοί μετανάστες, ούτε χτες βγήκαν μπροστά οι γυναίκες στα πλούσια κράτη τους. Από τη δεκαετία του 1950 γέμισε μετανάστες η Ευρώπη και η Αμερική που οι μισοί παντρεύτηκαν Άριες Γερμανίδες και λευκές Αμερικάνες και από τη δεκαετία του 1970, οι Άραβες έμπαιναν με τις κατσίκες τους, για να έχουν φρέσκο γάλα, στα υπερπολυτελή ξενοδοχεία του Σίτι στο Λονδίνο, ενώ μόλις πριν από οκτώ χρόνια εκλέχτηκε πρόεδρος των ΗΠΑ ένας μαύρος με μισή καταγωγή από την Κένυα.
Αυτά, για τους μαύρους, τους Άραβες και τους «λατίνο», είναι μόνο το «κερασάκι» στην τούρτα, αυτό που χρειάζεται ο συμπιεσμένος μικροαστός για να κατευθύνει ελεγχόμενα την οργή του. Από κάτω είναι η ουσία κι όταν χάσεις αυτή την ουσία χάνεις και το «κερασάκι» που είναι από πάνω. Όταν δεν κερδίσεις τον άλλον με βάση αυτό που πραγματικά τον καίει, δεν μπορείς να τον πιάσεις και σε όλα τα άλλα όσο σημαντικά κι αν είναι.
Τι φταίει;
Αυτό που καίει σήμερα τους ανθρώπους είναι η ανασφάλεια για τη δουλειά τους, τη στέγη τους, την υγεία τους, την άδικη –υπέρ των πλουσίων- φορολόγηση, τις αυξανόμενες ανισότητες που καταπιέζουν αφάνταστα τη μεσαία και κατώτερη τάξη, για τον υποχρεωτικό υπερδανεισμό είτε των επιχειρήσεων είτε των σπουδών των παιδιών τους κ.λπ.
Όχι πως η Αριστερά και η «φωτισμένη» Δεξιά δεν πιάνουν αυτά τα ζητήματα, αλλά δεν πείθουν γιατί από τη μια τα θίγουν και από την άλλη τα υπονομεύουν και τα εγκαταλείπουν. Η μεν κομμουνιστική Αριστερά κουβαλάει ακόμα το βάρος της κατάρρευσης των σοσιαλιστικού τύπου εγχειρημάτων μην έχοντας κάνει την ολόπλευρη, ειλικρινή και ακομπλεξάριστη αυτοκριτική που θα την αναβάπτιζε, η δε ανανεωτική Αριστερά έχει βουτηχτεί μέχρι το λαιμό στη λάσπη και τα απόνερα της παρηκμασμένης σοσιαλδημοκρατίας. Και η πάλαι ποτέ πεφωτισμένη Δεξιά έχει καβαλήσει το ξέφρενο άλογο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή της φτωχοποίησης, της λιτότητας και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, αποδεχόμενη να πέφτουν όλα τα βάρη στην κοινωνία.
Πάνω σ’ αυτό τον καμβά, η άκρα Δεξιά παίζει με όλα τα αβαντάζ δικά της. Και ο παραδοσιακός λόγος της Αριστεράς, λόγος υπεράσπισης της εργασίας, των μικρομεσαίων, της δίκαιης κατανομής των βαρών, των ίσων ευκαιριών στη μόρφωση, της προάσπισης των κατακτημένων δικαιωμάτων κ.λπ., της έρχεται κουτί. Τον υιοθετεί, τον διασκευάζει, τον συμπληρώνει με το απαραίτητο πασπάλισμα τεχνητής οργής και εκδίκησης, και φτιάχνει το πολιτικό της πρόγραμμα που βρίσκει απήχηση μέσα σε ένα χρεωκοπημένο και ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα, στο οποίο μαζί με τα ξερά καίγονται και τα όποια χλωρά προσπαθούν να ξεχωρίσουν.
Αν δεν πάρουμε πίσω το λόγο μας, αν δεν ανακτήσουμε τα πιστεύω μας και δεν ξεκαθαρίσουμε τις θέσεις μας, εάν δεν διαχωρίσουμε με απόλυτη σαφήνεια τις ιδέες και τους στόχους μας, εάν δεν καταγγείλουμε χωρίς επιφυλάξεις όλους τους υπαίτιους των συμφορών, δεξιούς και «αριστερούς», εάν δεν είμαστε συνεπείς και ανυποχώρητοι, εάν δεν παλέψουμε πόρτα-πόρτα, δρόμο-δρόμο, σχολείο-σχολείο, χωράφι-χωράφι, δεν θα μπορέσουμε να πάρουμε πίσω ούτε τα τραγούδια μας.
Απογυμνωμένος,
Γκαούρ
