Χθες ακόμα όλοι έλεγαν ότι ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος. Επειδή αν εξηγούσαν τι θέλει θα διαφήμιζαν την πολιτική του. Τώρα το επαναλαμβάνουν λιγότεροι και λιγότερο συχνά γιατί αν επιμείνουν κινδυνεύουν να θεωρηθούν χοντροκέφαλοι. Αν και στην περίπτωση η σύναξη των BRICS, πολυάριθμη και συμπαγής, προεξάρχοντος του Πούτιν, είχε ήδη στείλει το μήνυμα ότι φυσάει από αλλού ο άνεμος. Αλλαγές τα ιερατεία δεν τις θέλουν και νομίζουν ότι αφού δεν τις θέλουν δεν θα γίνουν. Κάνουν λάθος.
Απλοποιώντας θα έλεγα ότι η τυφλότητα των καθεστωτικών ελίτ, σε ΗΠΑ και Ευρώπη, ήταν δεδομένη και αποκαλυπτική επειδή α) είχαν προ πολλού πάρει τα μηνύματα π.χ. από την άνοδο των (δήθεν) ακροδεξιών με ονοματεπώνυμο Λεπέν, Μελόνι, AfD κ.λπ. και β) από την προφανή αδυναμία και ατολμία τους να αντιδράσουν. Όταν σου χτυπάνε την πόρτα και κάνεις τον κουφό, οι πιθανότητες να σου σπάσουν την πόρτα μεγαλώνουν. Η κατηγορούμενη ως φασίστρια Μελόνι έγινε πρωθυπουργός, οι άλλοι Ευρωπαίοι το κατάπιαν αμάσητο. Αν έλεγαν ψέματα (ότι είναι φασίστρια) δεν θα τους πιστεύουν όπως τον βοσκό με τον λύκο. Αν είναι φασίστρια τότε αυτή είναι απλώς νερόβραστη ενώ οι κατήγοροι τα έχουν κάνει επάνω τους. Ποιος πιστεύει και ακολουθεί αυτούς που λερώνουν τα βρακιά τους; Μετά τη Μελόνι καταρρέει ο Σολτς. Η Λεπέν στην αναμονή. Οι καθεστωτικοί βάζουν «μέσον» εισαγγελέα που ζητάει να αποκλειστεί η Λεπέν από τις εκλογές.
Τραμπ-Ρωσία
Ο Τραμπ κατανοεί, φαίνεται, ότι έχει αποτύχει η προσπάθεια των ΗΠΑ να μετατρέψουν τη Ρωσία σε «επαρχιακή» δύναμη. Θέλει να συγκεντρωθεί στην κινέζικη απειλή. Άργησε, χωρίς να φταίει. Κίνα, Ρωσία, προσεκτικές και σταθερές, BRICS με αυξανόμενη αυτοπεποίθηση, όπου όσοι δεν έχουν ενταχθεί στριμώχνονται στην πόρτα ποιος θα τα καταφέρει να μπει πρώτος. Μερικοί ταυτίζουν τις ΗΠΑ με μπαμπούλα που τρώει τα παιδάκια. Φαίνεται αδύνατον να πεισθούν να συνεργαστούν μαζί τους εναντίον της Κίνας και Ρωσίας.
Οι Αμερικανοί είχαν πείσει τον εαυτό τους ότι μπορούν να βγάλουν πέρα ταυτόχρονα με δυο πολέμους. Με τέτοια Κίνα και τέτοια Ρωσία δεν μπορούν. Το μεγάλο πρόβλημα των ΗΠΑ είναι ότι έχει κλονιστεί η αξιοπιστία τους. Οι Ευρωπαίοι, οι ελίτ, ακολουθούν τον ελληνικό δρόμο, της υποταγής άνευ όρων.
Τραμπ-Ισραήλ
Στο Μεσανατολικό, το Ισραήλ, έχει-δεν έχει δίκιο, επικρατεί στρατιωτικά αλλά η ζημιά που έκανε στον εαυτό του με την τόση βαναυσότητα είναι αδιόρθωτη ώστε το επιχείρημα περί αντισημιτισμού να εκπίπτει από μόνο του. Αργά ή γρήγορα το Ισραήλ θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση επειδή η κατάσταση εκτρέφει και αναδεικνύει ηγεσίες Παλαιστινίων όχι αλάνθαστες αλλά αντίστοιχες με τις ανάγκες της εκάστοτε συγκυρίας. Η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ έπληξε την ασπίδα που προστάτευε τους Εβραίους διεθνώς, δηλαδή την ιδιότητα του θύματος. Αυτή η απώλεια δεν ισοφαρίζεται όσο και αν «νικήσουν» εκεί πέρα.
Όλα αυτά, με κερασάκι στην τούρτα τη φτωχοποίηση στις ΗΠΑ, δίχασαν τον κόσμο από τις κορυφές ως τις λαϊκές τάξεις. Με διχασμένη κοινωνία είναι μάλλον αδύνατον να κερδίσεις σθεναρούς και αυτάρκεις αντιπάλους, όπως η Κίνα και η Ρωσία, ούτε με διπλωματία ούτε με πόλεμο. Είναι άγνωστο αν ο Τραμπ καταφέρει να μειώσει τις εντάσεις στο κοινωνικό επίπεδο. Θα δούμε τα όρια μιας, ας πούμε, «δεξιάς Επανάστασης». Φαίνεται, όμως, ότι θα συνεχίσει την πολιτική των «δημοκρατικών», να φτωχύνει η Ευρώπη για να σωθεί η Αμερική. Το έκανε και η Ρώμη απομυζώντας τις επαρχίες και στο τέλος κατέρρευσε. Το έκανε και η αγγλική αυτοκρατορία και βρέθηκε με Ινδό πρωθυπουργό.
Είναι εντελώς αδιάφορο αν και ποια άποψη έχει το αθηναϊκό κατεστημένο, ασήμαντο και ανυπόληπτο διεθνώς. Η κοινή γνώμη έχει εξουδετερωθεί στον μέγιστο βαθμό, τα κόμματα είναι σκιές σε θέατρο σκιών. Διεθνώς η πτώση του δεν θα κάνει περισσότερο θόρυβο από το πούπουλο ενός σπουργίτι.
