Παραμονές της συνάντησης του Κ. Μητσοτάκη με τον Αμερικάνο πρόεδρο Μπάϊντεν στην Ουάσιγκτον η Άγκυρα έχει επιλέξει να ανεβάσει τους τόνους στο Αιγαίο με καθημερινές προκλητικές υπερπτήσεις μαχητικών αεροπλάνων πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά και δεκάδες παραβάσεις του εναέριου χώρου.
Η στάση αυτή και η επιλογή της χρονικής στιγμής δεν είναι τυχαία. Η Άγκυρα περιγελά με αυτό τον τρόπο την «πρωτιά» Μητσοτάκη να συναντήσει τον Μπάϊντεν στο Λευκό Οίκο πριν τον Ερντογάν και υποσημειώνει ότι τίποτα δεν θα κάμψει τα επεκτατικά της σχέδια ούτε στο άξονα Αιγαίο-Κύπρος ούτε στην ευρύτερη περιοχή.
Στην πραγματικότητα με τον τρόπο αυτό η Τουρκία στέλνει ένα συνεχές μήνυμα έμπρακτης αμφισβήτησης της ελληνικής κυριαρχίας με αποδέκτες όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη τη δυτική συμμαχία, δημιουργώντας τετελεσμένα τόσο στο διπλωματικό πεδίο όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Ο Ερντογάν επιχειρεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο την συγκυρία γνωρίζοντας ότι οι, έτσι και αλλιώς ήπιες, ελληνικές διαμαρτυρίες σε ΗΠΑ-Ε.Ε. και ΝΑΤΟ αντιμετωπίζονται μονότονα με τη πιεστική υπόδειξη συμβιβασμού και ικανοποίησης των τουρκικών απαιτήσεων ώστε να διατηρηθεί αρραγής η ενότητα της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ μπροστά στον πόλεμο της Ουκρανίας.
Οι επαναλαμβανόμενες δηλώσεις υπακοής του υπουργού Άμυνας Ν. Παναγιωτόπουλου «Δεν είναι κακό να είμαστε δεδομένοι, έτσι γινόμαστε αξιόπιστοι» ερμηνεύονται με ένα ορισμένο τρόπο τόσο από τους ιθύνοντες της Δυτικής συμμαχίας όσο και από την Τουρκία και αντί του επιθυμητού «κατευνασμού» ανοίγουν τις ορέξεις για κλιμάκωση των πιέσεων και από τις δύο πλευρές.
Μέσα σε αυτό το κλίμα ανακοινώθηκε πριν λίγες μέρες το νέο πρόγραμμα γεωτρήσεων της Τουρκίας που θα ξεκινήσει τον ερχόμενο Ιούλιο στην Αν. Μεσόγειο, με την συνδρομή του τέταρτου πλωτού γεωτρύπανου που αγόρασε η Τουρκία. Είναι φανερό ότι ο στόχος των νέων γεωτρήσεων αφορά την Κυπριακή ΑΟΖ και αποτελεί την απάντηση της Άγκυρας στο πρόγραμμα γεωτρήσεων που έχουν προγραμματιστεί από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Οι σχεδιασμοί αυτοί, που πιθανότητα συνοδευτούν και από νέες ερευνητικές δραστηριότητες και στην ελληνική ΑΟΖ προ δηλώνουν το κουρέλιασμα της πρωθυπουργικής μυστικής διπλωματίας που δήθεν θα εξασφάλιζαν, για άλλη μια φορά, ήρεμα νερά στην περιοχή το καλοκαίρι. Σε αντίθεση με τις βεβαιότητες του εγχώριου πολιτικού συστήματος ότι η ουκρανική κρίση δημιουργεί όρους «συναντίληψης» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για τη συνοχή του ΝΑΤΟ η ερντογανική Τουρκία αντιλαμβάνεται το πόλεμο στην Ουκρανία ως παράθυρο ευκαιρίας για επιτάχυνση της επεκτατικής της ατζέντας.
Παραμονές της συνάντησης του Κ. Μητσοτάκη με τον Αμερικάνο πρόεδρο Μπάϊντεν στην Ουάσιγκτον η Άγκυρα έχει επιλέξει να ανεβάσει τους τόνους στο Αιγαίο
Ο Ερντογάν εξαργυρώνει πρόωρα τη στάση του
Η Τουρκία εφαρμόζοντας υποκριτικά μια στάση ουδετερότητας και αναλαμβάνοντας ρόλο «ειρηνοποιού» στην ουκρανική κρίση στην πραγματικότητα συνεχίζει να εκμεταλλεύεται για το συμφέρον της την αντιπαράθεση Ρωσίας-Δύσης και πουλώντας εκδουλεύσεις και στις δύο πλευρές να αποσπά, ‘όχι μόνο ανοχή, αλλά και σημαντικά «δώρα».
Ήδη με τον πιο επίσημο τρόπο η Αμερικανίδα υφυπουργός Εξωτερικών Β. Νούλαντ υιοθέτησε πλήρως την τουρκική αξίωση να συμπεριλαμβάνεται ως κρίσιμος και αποφασιστικός παίκτης στους νέους ενεργειακούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Έκανε με αυτό το τρόπο διεθνώς αποδεκτές παράνομες, σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο βλέψεις σε ΑΟΖ γειτονικών χωρών και ταυτόχρονα νομιμοποίησε την πολιτική άσκησης στρατιωτικής βίας ως αποδεκτή οδό για τη διευθέτηση διαφορών μεταξύ χωρών.
Στο Κυπριακό επιμένει, με την ανοχή της Δύσης και κατά παράβαση των αποφάσεων του ΟΗΕ, στην επιβολή μιας λύσης που μέσω της «κυριαρχική ισότητα» και το «ίσο διεθνές καθεστώς» του ψευδοκράτος ουσιαστικά θα επιτρέπει την πλήρη έλεγχο του Νησιού. Ταυτόχρονα επιθυμεί κατά προτεραιότητα να διαμοιρασθούν τα έσοδα από την εξαγωγή φυσικού αερίου της Κύπρου στις δύο κοινότητες χωρίς να έχει επιτευχθεί συμφωνία για το Κυπριακό.
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση Μπάϊντεν εισηγείται προς το Κογκρέσο για λόγους «εθνικού συμφέροντος» την πώληση 40 αεροσκαφών F-16 και την αναβάθμιση άλλων τόσων ως «επιβράβευση» της Τουρκίας για το ρόλο και τη στρατηγική της σημασία για το ΝΑΤΟ.
Μέσα σε αυτή τη διεθνή συγκυρία ποιος μπορεί να μένει ήσυχος ότι οι σημερινοί «πανηγυρισμοί» για το ταξίδι Μητσοτάκη στις ΗΠΑ δεν θα είναι τελικά και καταλυτικός επιταχυντής οδυνηρών λύσεων σε ολόκληρο το φάσμα των ελληνοτουρκικών διαφορών;
