Μιλώντας καθημερινά με ανθρώπους, συμπολίτες, διαφορετικούς σε ηλικία, επάγγελμα, φύλο και πεποιθήσεις, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό μου αυτή η περιεκτική φράση από το υπέροχο τραγούδι του Ζαμπέτα!
Ναι, οι πολίτες έχουν συμβιβαστεί με αυτά που έχουν (είχαν). Ναι, οι πολίτες θαμπώθηκαν από το λάιφσταϊλ των ευημερούντων «άλλων». Ναι, οι πολίτες έχουν χειραγωγηθεί από την τηλεόραση. Ναι, οι πολίτες είναι φοβισμένοι, μουδιασμένοι και παθητικοί μπροστά σ’ αυτή την επιδρομή της αιμοσταγούς ορδής των βαρβάρων. Αλλά! Πώς θα ήταν; Kαι πώς θα αντιδρούσαν αν (υπόθεση εργασίας) δεν είχαν μία Αριστερά διχασμένη ανάμεσα στο πιο συμπαγές κομμάτι που πάσχει από αγωνιστική αρτηριοσκλήρωση και στο πιο χαλαρό που μοιάζει με παιδικό σταθμό που συνεχώς τσακώνονται για το ποιος θα κάνει τραμπάλα; Μήπως, με μια άλλη Αριστερά, θα ανοιγόταν κάποιος δρόμος να διαβούμε;
Ναι, το ξέρω. Έχουμε την Αριστερά που αντιστοιχεί σ’ αυτά που προηγήθηκαν, στην κοινωνία και στους «εξατομικευμένους» αριστερούς που κουτουλάνε, σαν τα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ.
Όμως! Δεν λείπουν οι συνετοί, ανιδιοτελείς, καλλιεργημένοι και μαχητικοί πολίτες από την Αριστερά. Απλά, δεν μπορούν κι αυτοί να συντονιστούν, να πάρουν σωστές πρωτοβουλίες, να βάλουν μία τάξη στο «μεγάλο μαγαζί» της Αριστεράς που με προβληματικές διοικήσεις εξελίχτηκε σε «αριστερό» πολυκατάστημα με δεκάδες μικρομάγαζα, όπου το καθένα «πουλάει» σινιέ κοστούμια αριστερής ορθότητας.
Κατάσταση πολιορκίας! Επιτροπή σωτηρίας! Κίνηση άι-σιχτίρ! Ας την ονομάσουμε όπως θέλουμε! Χρειαζόμαστε μία εξέγερση των καταπιεσμένων της Αριστεράς. Η καρδιά της Αριστεράς χτυπάει ακόμα. Ούτε μας λείπουν οι ψυχωμένοι αγωνιστές. Εγέρθητε, λοιπόν! Δεν μπορεί να σερνόμαστε άλλο πίσω από τις ατυχείς και ατελέσφορες πολιτικές επιλογές. Όσοι δεν έχουν να επιδείξουν χειροπιαστό έργο, πρόοδο, και όσοι δεν τα καταφέρνουν να μας βγάλουν από την αριστερή μας κρίση, να πάνε σπίτια τους. Όλοι! Αν ήταν διευθυντές σε μία εταιρία και έφερναν μέτρια ή κακά αποτελέσματα, θα είχαν –δικαίως– απολυθεί από καιρό. Κανένας δεν είναι για πέταμα, αλλά κανένας δεν δικαιούται να λειτουργεί ως μόνιμη τροχοπέδη. Να κρίνονται όλοι από την ποιότητα και την ποσότητα της προσφοράς τους. Δεν μπορεί η Αριστερά να αιμορραγεί ασταμάτητα και να μην ανοίγει καμία μύτη ιθυνόντων! Οι ίδιοι και οι ίδιοι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτοδιορίζονται επικεφαλής ή εκλέγονται από ένα μαθημένο σε τυπικές διαδικασίες σώμα αριστερών ψηφοφόρων.
Φτάνει πια με την ατελείωτη, προσχηματική και ανούσια πολιτικολογία. Ο κόσμος χάνεται! Όποιος δεν μπορεί να προβάλλει και να υπερασπιστεί μέχρι τελευταίας ρανίδος το κοινό συμφέρον με κοινή λογική, και κυρίως με σοβαρότητα, ας αποσυρθεί εθελούσια. Δεν είναι όλοι ανίκανοι, αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων’ οι κότες.
Φταίνε οι συνθήκες, αλλά φταίνε και οι καπεταναίοι. Γιατί εκεί φαίνονται και εκεί τους θέλουμε, στα δύσκολα!
Ναι, το ξέρω. Έχουμε την Αριστερά που αντιστοιχεί σ’ αυτά που προηγήθηκαν, στην κοινωνία και στους «εξατομικευμένους» αριστερούς που κουτουλάνε, σαν τα αυτοκινητάκια του λούνα παρκ.
Όμως! Δεν λείπουν οι συνετοί, ανιδιοτελείς, καλλιεργημένοι και μαχητικοί πολίτες από την Αριστερά. Απλά, δεν μπορούν κι αυτοί να συντονιστούν, να πάρουν σωστές πρωτοβουλίες, να βάλουν μία τάξη στο «μεγάλο μαγαζί» της Αριστεράς που με προβληματικές διοικήσεις εξελίχτηκε σε «αριστερό» πολυκατάστημα με δεκάδες μικρομάγαζα, όπου το καθένα «πουλάει» σινιέ κοστούμια αριστερής ορθότητας.
Κατάσταση πολιορκίας! Επιτροπή σωτηρίας! Κίνηση άι-σιχτίρ! Ας την ονομάσουμε όπως θέλουμε! Χρειαζόμαστε μία εξέγερση των καταπιεσμένων της Αριστεράς. Η καρδιά της Αριστεράς χτυπάει ακόμα. Ούτε μας λείπουν οι ψυχωμένοι αγωνιστές. Εγέρθητε, λοιπόν! Δεν μπορεί να σερνόμαστε άλλο πίσω από τις ατυχείς και ατελέσφορες πολιτικές επιλογές. Όσοι δεν έχουν να επιδείξουν χειροπιαστό έργο, πρόοδο, και όσοι δεν τα καταφέρνουν να μας βγάλουν από την αριστερή μας κρίση, να πάνε σπίτια τους. Όλοι! Αν ήταν διευθυντές σε μία εταιρία και έφερναν μέτρια ή κακά αποτελέσματα, θα είχαν –δικαίως– απολυθεί από καιρό. Κανένας δεν είναι για πέταμα, αλλά κανένας δεν δικαιούται να λειτουργεί ως μόνιμη τροχοπέδη. Να κρίνονται όλοι από την ποιότητα και την ποσότητα της προσφοράς τους. Δεν μπορεί η Αριστερά να αιμορραγεί ασταμάτητα και να μην ανοίγει καμία μύτη ιθυνόντων! Οι ίδιοι και οι ίδιοι, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτοδιορίζονται επικεφαλής ή εκλέγονται από ένα μαθημένο σε τυπικές διαδικασίες σώμα αριστερών ψηφοφόρων.
Φτάνει πια με την ατελείωτη, προσχηματική και ανούσια πολιτικολογία. Ο κόσμος χάνεται! Όποιος δεν μπορεί να προβάλλει και να υπερασπιστεί μέχρι τελευταίας ρανίδος το κοινό συμφέρον με κοινή λογική, και κυρίως με σοβαρότητα, ας αποσυρθεί εθελούσια. Δεν είναι όλοι ανίκανοι, αλλά όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων’ οι κότες.
Φταίνε οι συνθήκες, αλλά φταίνε και οι καπεταναίοι. Γιατί εκεί φαίνονται και εκεί τους θέλουμε, στα δύσκολα!
Επιπλέων,
Γκαούρ
Σχόλια
