Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Πρόκειται για μια ατιμωτική καταδίκη στην Αρχαία Ρώμη όπου η Σύγκλητος επέβαλλε την «καταδίκη της μνήμης» σε ένα άτομο ή περισσότερα άτομα που είχαν κριθεί ένοχοι προδοσίας, ή είχαν πέσει σε δυσμένεια, ή θεωρούνταν επικίνδυνοι για την ασφάλεια του κράτους. Αυτό σήμαινε την απάλειψη κάθε στοιχείου που επιβεβαίωνε την ύπαρξη τού συγκεκριμένου προσώπου(-ων).
Έσβηναν το όνομα από τα δημόσια αρχεία, γκρεμίζονταν τα αγάλματα που απεικόνιζαν τον συγκεκριμένο(-ους) και απαγορευόταν σε όλους η αναφορά και χρήση του ονόματός του, σαν να μην είχε υπάρξει ποτέ.
Σήμερα μια αντίστοιχη παγκόσμια «Σύγκλητος» του κεφαλαίου έχοντας εξαγοράσει αντιστοίχως συνειδήσεις, Μέσα Ενημέρωσης, κυβερνήσεις, συγγραφείς, διανοούμενους, και λοιπούς «πρόθυμους» να συνεισφέρουν στη διαμόρφωση μιας νέας τάξης πραγμάτων ως εκτελεστές του δημοσίου συμφέροντος, όμοιας με εκείνης της περιόδου της ναζιστικής κυριαρχίας της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, επιχειρεί και κατά ένα μεγάλο μέρος το έχει καταφέρει (βλέπε οικονομική εξαθλίωση των μαζών), άλλοτε με ειρηνικά μέσα (βλέπε πανδημίες, κατασταλτικά μέτρα για ιερό σκοπό) και άλλοτε με αποτρόπαια (βλέπε Γάζα), να επιβάλλει την καταδίκη ή την εξορία τής συλλογικής μνήμης (βλέπε συστηματική προπαγάνδα όπου η αλήθεια μετατρέπεται σε ψεύδος και το ψεύδος σε αλήθεια), δημιουργώντας στον κάθε αποδέκτη (αποκλεισμένο πίσω από μια γυάλινη οθόνη ‒ επανασχεδιασμός του Μακιαβέλικου διαίρει και βασίλευε) μια μόνιμη σύγχυση μεταξύ των ορίων των δύο εννοιών (βλέπε ως «βοηθητικό» παράγοντα την έλλειψη-υποβάθμιση της παιδείας ‒ γιατί ένας αγράμματος λαός είναι περισσότερο ευκολοδιοίκητος και λιγότερο απαιτητικός στα σπουδαία και σημαντικά).
Σήμερα λοιπόν, όσο ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να διασφαλίσουμε τη μνήμη που εμπνέει, την προερχόμενη από σημαντικές ιστορικές στιγμές που διαμόρφωσαν κατά θετικό τρόπο τις μεγάλες κατακτήσεις τού ανθρώπινου γένους που αφορούσαν κυρίως τα ανθρώπινα δικαιώματα κάτω από το πρίσμα της ελευθερίας και του δικαίου που δεν υποτάσσεται στην εξουσία των ολίγων, αλλά στη θέληση τών πολλών.
Σήμερα όσο ποτέ, που βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στην κυριαρχία όλο και περισσότερων σκοτεινών δυνάμεων πού χρειάζονται για την ιδιότυπη «ανάπτυξή» τους, όπως και στο παρελθόν, τον λαό ως καύσιμη ύλη… «κρεατόμαζα» στα πεδία των μαχών, είναι επιτακτική ανάγκη οι δημοκρατικές δυνάμεις, «εξορίζοντας» τις όποιες διαφορές τους, να συσπειρωθούν και να δώσουν τη μάχη για έναν ομορφότερο και δικαιότερο κόσμο, γιατί διαφορετικά θα παραμείνουμε με τις διαφορές μας, την επιλεκτική μνήμη, τις «ομάδες» (βλέπε κομματική νομενκλατούρα) που βασίζονται στις διαφορές των ελαχίστων (βλέπε κλαμπ τής ευδαιμονίας των Ιεραρχών με αναφορές στα πολιτικά Ευαγγελία τού παρελθόντος), ενώ συγχρόνως κάτω από το μπαλκόνι της Ιστορίας, θα παρελαύνουν τα ιερά τάγματα, σβάστικες, ιεροεξεταστές, μελανοχίτωνες «Μεσσίες» έχοντας υπό μάλης το «Αγών μου» ενός αναπτερωμένου και απαλλαγμένου από τα βαρίδια τού παρελθόντος Αδόλφου, με ξυρισμένο μουστάκι, βγαλμένου προσφάτως με τυμπανοκρουσίες από το κελί της φυλακής του, κι ένα λούμπεν προλεταριάτο που θα πετάει βότσαλα στη λίμνη των αναμνήσεων από το απέναντι πεζοδρόμιο απαγγέλλοντας Πόε, Νίτσε και Καρυωτάκη… βγάζοντας παράλληλα πύρινους λόγους παρμένους από νεκρούς αγωνιστές, που όχι μόνο πίστευαν αυτά που έλεγαν, αλλά έδιναν παράλληλα και τη ζωή τους για να τα υλοποιήσουν.
Και τότε, λίγο πριν φανούν στην οθόνη οι καταστροφικές συνέπειες του καπνίσματος… το «τετέλεσται» των αγνών πολεμιστών, θα φαντάζει ως το συντομότερο ανέκδοτο τής ιστορίας, όμοιο με εκείνο που υπήρχε στα πρωτοσέλιδα κάποτε των ημερήσιων αθηναϊκών εφημερίδων, λίγες μέρες πριν από τη δικτατορία του ‘67, όπου κάποιοι αφελείς και περισπούδαστοι διανοούμενοι του χώρου, εξηγούσαν γιατί δεν πρόκειται ποτέ… να γίνει δικτατορία… εν Ελλάδι…
