του Γιώργου Αναστασίου
Δυτικοί και Κινέζοι χορεύουν στην καμπούρα των ντόπιων
Η βελγική αποικία του Κονγκό, μετέπειτα Ζαΐρ και σήμερα Λαοκρατική Δημοκρατία του Κονγκό, κέρδισε την ανεξαρτησία της το καλοκαίρι του 1960. Και τα εκατομμύρια που επί αιώνες υπέφεραν από τη λεηλασία και τη βαρβαρότητα των Ευρωπαίων «εκπολιτιστών» κοιτούσαν με ελπίδα το μέλλον. Με ηγέτη τον χαρισματικό αντιιμπεριαλιστή Πατρίς Λουμούμπα και όντας μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου σε φυσικούς πόρους, το Κονγκό δικαιούνταν να ονειρεύεται. Όχι για πολύ… Μέσα σε λίγους μήνες η επέμβαση των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων οδήγησε σε εφιάλτη. Ο Λουμούμπα και δεκάδες χιλιάδες υποστηρικτές του δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, και στην εξουσία θρονιάστηκε το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης και των πολυεθνικών: ο στρατηγός Μομπούτου. Τα επόμενα 36 χρόνια η συμμορία Μομπούτου θησαυρίζει και μετατρέπει τη χώρα σε λούνα-παρκ για τις πολυεθνικές, εξαθλιώνοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων της (85 εκατομμύρια σήμερα).
Το 1997 το Κονγκό μπαίνει κι αυτό στη δίνη που προκάλεσε η γαλλοβελγικής έμπνευσης γενοκτονία στη Ρουάντα. Ο παλιός αντάρτης Λοράν-Ντεζιρέ Καμπιλά, με τη βοήθεια στρατών γειτονικών χωρών (και με την ευμενή ανοχή των ΗΠΑ, που τότε κοντράρονται με Γαλλία και Βέλγιο σε μεγάλο τμήμα της Αφρικής), μπαίνει στην πρωτεύουσα Κινσάσα. Ο μισητός δικτάτορας Μομπούτου διαφεύγει στο Μαρόκο… Όμως οι χαρές, για μια ακόμη φορά, δεν θα κρατήσουν πολύ. Οι γειτονικές χώρες εποφθαλμιούν, για λογαριασμό διαφορετικών δυνάμεων, το ζάπλουτο Κονγκό. Στη χώρα φτάνουν να δρουν, πλην των κονγκολέζικων ενόπλων δυνάμεων, οι στρατοί έξι γειτονικών χωρών(!), συν οι ένοπλες μονάδες αποσχιστικών κινημάτων, δυσαρεστημένων πρώην υποστηρικτών του Καμπιλά, οπαδών του ανατραπέντος Μομπούτου… Οι συμμαχίες μεταξύ τους αλλάζουν καθημερινά. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι η ζωή των Κονγκολέζων – και ο θάνατός τους! Μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, λαμβάνει χώρα στο Κονγκό ένα απίστευτο μακελειό για το οποίο δεν μιλά κανείς: 5 εκατομμύρια άμαχοι νεκροί!
Το Πεκίνο εκτοπίζει τους Δυτικούς
Ο Λοράν-Ντεζιρέ Καμπιλά δολοφονείται το 2001, και τον διαδέχεται ο γιος του Ζοζέφ – που μέχρι σήμερα παραμένει πρόεδρος της χώρας. Στο μεταξύ αλλάζουν δραματικά και οι συσχετισμοί μεταξύ των ξένων δυνάμεων και πολυεθνικών που, μετά την αρχική αναστάτωση λόγω της πτώσης του Μομπούτου, συνεχίζουν τις μπίζνες και με το νέο καθεστώς. Η αρχική αντιπαράθεση της Ουάσιγκτον με το Παρίσι και τις Βρυξέλλες σταδιακά ατονεί, αφού στο παιχνίδι μπαίνει ορμητικά ένας νέος, απειλητικός για τη Δύση παίκτης: το Πεκίνο. Το 2000, το 78% των εξαγωγών του Κονγκό κατευθυνόταν στα κράτη μέλη της Ε.Ε. Σήμερα, το ποσοστό των εξαγωγών προς την Ε.Ε. έχει συρρικνωθεί στο 18%. Και το 73% κατευθύνεται πλέον στην Κίνα!
Έτσι ο αρχικά απόβλητος αντάρτης κι έπειτα για χρόνια συνέταιρος των δυτικών πρωτευουσών Ζοζέφ Καμπιλά άρχισε εκ νέου να προκαλεί εκνευρισμό στις ΗΠΑ, τη Γαλλία και το Βέλγιο. Ώσπου σήμερα τα διεθνή ΜΜΕ, συνακόλουθα και η δυτική κοινή γνώμη, ανακάλυψαν ξαφνικά αυτό που για χρόνια ήταν μια μαύρη τρύπα στην έτσι κι αλλιώς φτωχή ειδησεογραφία τους για την Αφρική: το Κονγκό. Από το καλοκαίρι αναλυτές και υπουργοί (οι ίδιοι άνθρωποι που τόσα χρόνια ούτε είδαν ούτε άκουσαν τίποτα για τα 5 εκατομμύρια νεκρών Κονγκολέζων!) ασχολούνται με τις «απαράδεκτες μεθοδεύσεις του Καμπιλά» για να παραμείνει στην εξουσία και μετά τη λήξη της δεύτερης θητείας του.
Είναι αλήθεια ότι οι προγραμματισμένες για αυτό το Δεκέμβριο εκλογές αναβλήθηκαν για το… 2018 μετά από συμφωνία της κυβέρνησης με ένα τμήμα της αντιπολίτευσης. Κι ότι χιλιάδες άνθρωποι στην Κινσάσα και άλλες μεγάλες πόλεις έχουν βγει στους δρόμους, ωθούμενοι όχι μόνο από τη φιλοδυτική αντιπολίτευση, αλλά και από μια δίκαιη οργή για τη διαιώνιση της ταπείνωσης και της εξαθλίωσής τους επί δεκαετίες – είτε με Μομπούτου είτε με Καμπιλά, είτε με Δυτικούς είτε με Κινέζους «εταίρους». Χρειάζεται όμως μεγάλο θράσος για να απειλεί ο Γάλλος ΥΠΕΞ με νέο εμφύλιο πόλεμο το Κονγκό αν δεν παραιτηθεί ο «έκνομος πρόεδρος»! Το ίδιο μεγάλο θράσος χρειάζεται για να λυσσομανούν τα γαλλικά, βελγικά, βρετανικά και βορειοαμερικανικά ΜΜΕ για τους «26 νεκρούς των πρόσφατων διαδηλώσεων». Όμως οι δυτικές κυβερνήσεις και τα φερέφωνά τους έχουν αποδείξει ότι το διαθέτουν – ιδίως όταν οι σχιστομάτηδες τούς παίρνουν τις δουλειές μέσα από τα χέρια.
