Του Τάσου Γλαντζή*
Χούντα είναι… να λες προεκλογικά άλλα και να υλοποιείς μετεκλογικά τα τελείως αντίθετα μια και κανείς θεσμός δεν υπάρχει να σε ελέγξει.
Χούντα είναι… το ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, η κατάθλιψη κι οι ενοχές που φορτώνονται οι ίδιοι κι οι οικογένειές τους.
Χούντα είναι… να αποκλείονται ασθενείς από τα νοσοκομεία, να είναι ανασφάλιστο το 30% του πληθυσμού, να δολοφονούνται συνάνθρωποί μας στερούμενοι νοσηλεία, αγωγή, φάρμακα.
Χούντα είναι… να διαλύεται η Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες, να αποτελεί η μάθηση αποτέλεσμα μπακαλίστικων πράξεων -τόσοι μαθητέςτριες για τόσους εκπαιδευτικούς οποιασδήποτε ειδικότητας κ.ο.κ. – να απαξιώνονται ή και να συλλαμβάνονται δάσκαλοι μέσα στα σχολειά τους, να λιποθυμάνε μαθητές από την πείνα, να στέλνουν γονείς ΑΜΕΑ να προσλαμβάνουν ιδιώτες Ειδικούς Παιδαγωγούς για τα «δημόσια» Σχολεία.
Χούντα είναι… να θρέφεις το παρακράτος και να αβαντάρεις τους μηχανισμούς του μέχρι να ’ρθει η ώρα να το αξιοποιήσεις, είτε σαν παρ’ ολίγον συνεταιράκι, είτε σαν απειλή.
Χούντα είναι ακόμη να οδηγούνται στην αυτοκτονία πολίτες, στη μετανάστευση η νεολαία και να χλευάζονται από πάνω.
Χούντα είναι φυσικά η ομάδα αλήθειας του Μαξίμου, οι γκεμπελίστικες τεχνικές των Σαμαροσυμβούλων, η βία και η τρομοκρατία των ΜΑΤ (που έχουμε ξεχάσει ποιος την καταδίκασε τελευταία φορά, αφού κι αυτή από κάπου προέρχεται), τα πρωθυπουργικά καλέσματα για πογκρόμ μεταναστών, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διαπομπεύσεις οροθετικών γυναικών, η ασυδοσία κι η ατιμωρησία χυδαίων ΜΜΕ.
Χούντα είναι πάνω απ όλα η κατάργηση της Δικαιοσύνης, η ακύρωσή της ή ακόμη και η χειραγώγησή της.
Γιατί, όμως, τα επαναλαμβάνουμε όλα αυτά κινδυνεύοντας να συγχύσουμε τον Μπάμπη, τον Σίμο, τον Πρετεντέρη; Χούντα, ποια χούντα; Από πού κι ώς πού;
Κατ’ αρχήν είναι προφανές πως το 2013 μια χούντα δεν έρχεται με τανκς -έχει το Μega και τον Σκάι, δεν βομβαρδίζει κυβερνητικά κτίρια με αεροπλάνα για να εξοντώσει τον αντίπαλο -έχει τα παπαγαλάκια και τις μονταζιέρες. Αλίμονο αν ο φασισμός εκδηλωνόταν με μεθόδους της δεκαετίας του ’70. Έχει τις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, τους πρόθυμους και διαρκώς απειλούμενους βουλευτές της συγκυβέρνησης και πολύ πρόσφατα την απειλή για αναγωγή σε εγκληματική οργάνωση κάθε κοινωνικής αντίστασης. Η θεωρία των δύο άκρων στέκει μόνο αν δούμε σαν ένα άκρο την παρέα Σαμαρά-Βενιζέλου με συνιστώσα τους την Χρυσή Αυγή. Τότε ναι, το άλλο άκρο, απέναντι είναι η Αριστερά ως άμυνα και απαίτηση για δικαιοσύνη, κάθαρση και αποκατάσταση των κοινωνικών κατακτήσεων.
Πέρα από το ναζισμό των χρυσαυγιτών η ελληνική κοινωνία βιώνει εδώ και τέσσερα χρόνια έναν καθαρό θεσμικό φασισμό. Αυτά όλα γιατί δεν τα αποκαλούμε με τις αυτονόητες εκφράσεις τους; Σε χούντα αντιστεκόμαστε και απέναντι σε χούντα δικαιούμαστε να καλούμε σε ανυπακοή. Την επιβάλλει την ανυπακοή το ίδιο το Σύνταγμά μας.
Γράφει ο Γ. Μακρυγιάννης στο Πρώτο Θέμα παρακαλώ: «Το Σύνταγμα δίδει το δικαίωμα στους πολίτες να αντιδρούν στους νόμους, που θεωρούν ότι δεν είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα. Αλήθεια, υπάρχουν πολλοί που λένε ότι τα όσα νομοθετήθηκαν τα τελευταία τρεισήμισι χρόνια, υπό τις οδηγίες της τρόικας είναι σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα; (…) Πιστεύουν ότι μπορεί να ισοπεδώνουν δικαιώματα δεκαετιών, κοινωνικές δομές και κατακτήσεις ιστορικές, αλλά να μην μπορεί κανείς να τους ασκήσει κριτική».
Δεν τολμά, πλέον, η Αριστερά να είναι σαφής και προκλητική για το σύστημα.
Δεν τους αποκαλούμε χούντα και δεν τους φερόμαστε σαν χούντα. Να ξαναγίνουμε επικίνδυνοι… να φοβούνται κι όχι να φοβίζουν.
* Ο Τάσος Γλαντζής είναι εκπαιδευτικός
