Παλαιστίνιοι αναλυτές συμφωνούν ότι ούτε εκείνοι ούτε ο λαός τρέφουν ελπίδες για κάτι το ουσιαστικό από τις νέες «ειρηνευτικές συνομιλίες» Ισραηλινών και Παλαιστινίων.
Η απελευθέρωση, από πλευράς Ισραήλ, 104 Παλαιστινίων που κρατούνται από πριν τις συμφωνίες του Όσλο το 1993, δεν θα καταφέρει να κατευνάσει το παλαιστινιακό κοινό ούτε να το πείσει ότι οι συνομιλίες αυτή τη φορά είναι σοβαρές, λέει ο Αμπντελ-Μάτζιντ Σουεϊλάμ.
«Ο παλαιστινιακός δρόμος δεν ενδιαφέρεται, ούτε θεωρεί ότι επηρεάζεται από ό,τι συμβαίνει στην ειρηνευτική διαδικασία», λέει ο Χάνι Χαμπίμπ. «Ο μέσος Παλαιστίνιος πολίτης έχει μεγαλώσει συνηθισμένος επί χρόνια να μην υπάρχουν συνομιλίες, και ενδιαφέρεται περισσότερο για τη δική του ευημερία. Τα μόνα στοιχεία της παλαιστινιακής κοινωνίας που ενδιαφέρονται για τα μεγάλα (ειρηνευτικά) ζητήματα είναι οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ. Η απελευθέρωση των κρατουμένων, στα μάτια του κοινού, ήταν κάτι που θα έπρεπε να είχε γίνει μετά τις συμφωνίες του Όσλο έτσι κι αλλιώς, και άρα δεν θα έπρεπε να ειδωθεί ως μια ιδιαίτερη χάρη για την επιστροφή στις συνομιλίες», προσθέτει ο Χαμπίμπ.
«Η απελευθέρωση των κρατουμένων είναι μια κίνηση καλής θέλησης από το Ισραήλ υπό την πίεση των ΗΠΑ. Αλλά δεν είναι αρκετή ούτε σημαίνει ότι οι διαπραγματεύσεις θα πετύχουν», αναφέρει ο Σάμιρ Αουάντ. «Ο παλαιστινιακός λαός δεν θεωρεί ότι είναι μέρος της ειρηνευτικής διαδικασίας».
Ενώ ο Νάσερ Ιμπραχίμ από το ισραηλινο-παλαιστινιακό Κέντρο Εναλλακτικής Πληροφόρησης λέει: «Με την περιφερειακή αναστάτωση σε εξέλιξη, και μια μακρά ιστορία αποτυχημένων διαπραγματεύσεων και μη επικυρωμένων συνθηκών μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης, πολύς κόσμος είναι βαθιά απαισιόδοξος για την πιθανότητα αυτές οι συνομιλίες να θέσουν τις βάσεις για μια τελική λύση. Πράγματι, η τωρινή κατάσταση στο Ισραήλ και οι στόχοι και η ιδεολογία της κυβέρνησης Νετανιάχου δεν ευνοούν την επίτευξη μιας ειρήνης με ισότητα. Ως εκ τούτου, άμεσα, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να γίνει για να εξασφαλιστεί η επιτυχία αυτών των διαπραγματεύσεων. Οι αλλαγές που χρειάζεται να συμβούν για μια βιώσιμη ειρηνευτική διαδικασία είναι ευρείες, και θα πρέπει να είναι μέρος μακροχρόνιων στρατηγικών τόσο από τους Ισραηλινούς όσο και από τους παλαιστινιακούς πολιτικούς παράγοντες.
Στην ισραηλινή πλευρά η πρωταρχική αλλαγή που χρειάζεται δεν είναι [αλλαγή] πολιτικής αλλά στάσης. Το Ισραήλ έχει την ακλόνητη υποστήριξη ενός αριθμού δυτικών δυνάμεων ανεξάρτητα από τους νόμους που παραβιάζει ή από τις θηριωδίες που διαπράττει· αυτή η έλλειψη λογοδοσίας και η ακλόνητη υποστήριξη που λαμβάνει έχει αφήσει το Ισραήλ με πολύ λίγα κίνητρα να εισέλθει σε συνομιλίες καλόπιστα. Το Ισραήλ είναι αδιαμφισβήτητα σε θέση κυριαρχίας, οπότε γιατί να θυσιάσει το οτιδήποτε; Με τη Χαμάς να έχει υπογράψει μια συμφωνία μακροχρόνιας εκεχειρίας και την Παλαιστινιακή Αρχή να συναινεί στις διαταγές του, το Ισραήλ έχει ήδη τη συνενοχή των ηγετικών παλαιστινιακών κομμάτων και άρα απολύτως τίποτα να κερδίσει ερχόμενο σε συμβιβασμό με αυτά».
Σύλλογος Ιντιφάντα
https://intifadagr.wordpress.com/
