To ανικανοποίητο είναι θεμιτό, γιατί είναι ανθρώπινο.
Όμως, όταν ξεπερνάει τα όρια χάνει το νόημα του, φεύγει από την περιοχή του φυσιολογικού, και καταντάει πρόβλημα… Που, ναι μεν, φαινομενικά δεν επηρεάζει άμεσα κάποιες καταστάσεις, αλλά μπορεί εν δυνάμει να συμβάλλει στη διαμόρφωση κλίματος ικανού να δημιουργήσει προβλήματα στο μελλοντικό χωροχρόνο.
Η πρόκριση της Εθνικής Oμάδας ποδοσφαίρου στο Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι μια τεράστια επιτυχία για τον εγχώριο αθλητισμό. Λογικό να πανηγυρίζουν πολλοί και ακόμα πιο εύλογο να τονίζεται η σημασία της επιτυχίας από τους δημοσιογράφους και τους κάθε λογής αναλυτές. Εξάλλου, αν δεν παινέσεις το σπίτι σου… Όμως, κάθε επιτυχία πρέπει να γίνεται προπομπός για τη θεμελίωση υγιών βάσεων σε σύσσωμο το οικοδόμημα. Το 2004, όταν και η Ελλάδα στέφθηκε Πρωταθλήτρια Ευρώπης στο ποδόσφαιρο -κάτι για το οποίο όποιος τόλμαγε να κάνει έστω και θεωρητική νύξη προγενέστερα, θα παρατηρούσε να τον κοιτάνε όλοι με μια ειρωνική συγκαταβατικότητα για ενδεχόμενη πάθηση του νου του- αποτελούσε μια χρυσή ευκαιρία. Ένα σημείο καμπής που, όμως, πέρασε ανεκμετάλλευτο.
Αυξήθηκαν οι χορηγίες και το ενδιαφέρον, αλλά δεν άλλαξε ο γενικότερος καμβάς. Απλά, πλέον, δίπλα σε όλα τα άλλα υπήρχε και η Εθνική, ως μια αλλοπρόσαλλη παράπλευρη (έστω και πετυχημένη στα μέτρα που της αναλογούσαν) συνθήκη, στα τόσα άσχημα του ποδοσφαίρου μας. Ακόμα και τώρα, υπάρχουν πολλοί που κράζουν την ομάδα του Σάντος για το ποδόσφαιρο που παίζει. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που πριν τα μπαράζ με τη Ρουμανία έλεγαν πως είναι καλύτερα να μην προκριθεί η Ελλάδα. Λες και άμα πήγαινε στα τελικά η Ρουμανία, θα γράφονταν καινούργιες σελίδες στο βιβλίο της ποδοσφαιρικής Ιστορίας…
Πρέπει κάποια στιγμή να μάθουμε να διαλέγουμε. Και, κυρίως, να κατανοούμε πότε μια ομάδα φορτσάρει, πότε όχι, και γιατί. Να συμβιβαστούμε με τους πραγματικούς όρους του DNA της και να την κρίνουμε για το αν ανταποκρίνεται στα δικά της στάνταρ και όχι στις φαντασιώσεις μας ή στα όσα μπορεί να κάνει η ίδια ομάδα στο play station… Δεν είναι όλα προορισμένα για το ανικανοποίητο μας. Ο ρεαλισμός έχει τη δική του περίοπτη θέση στον ουρανό των δεδομένων. Χωρίς να κινδυνεύουμε να πιαστούμε οφσάιντ από τα βιαστικά, όσο και πρόχειρα, βήματα του ενθουσιασμού και της αλαζονείας, οφείλουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το ελληνικό ποδόσφαιρο (από οποιοδήποτε πόστο) να μεριμνήσουμε για την αποδοτική διαχείριση της καινούριας πρόκρισης. Πρόβλεψη; Δύσκολο, να εκτιμήσει κανείς με ασφάλεια στο παρόν… Aξίζει, πάντως, να στεκόμαστε περισσότερο στην ουσία, και όχι στις καλλίγραμμες Βραζιλιάνες, που θα μας υποδεχτούν το καλοκαίρι με «ανοιχτές» αγκαλιές…
Κώστας Μαρούντας
