Για άλλη μια φορά το φιλοθεάμον κοινό της Νέας Ελληνοκολομβιανής Δημοκρατίας έχει πάθει αγκύλωση στα σαγόνια του, παρακολουθώντας εκστασιασμένο το «θρίλερ» με τα τεράστια πλούτη του αποθανόντος θεατράλε-δημοσιογράφου. Περισσότερο βέβαια από κουτσομπολίστικη πρεμούρα, να βάλει λίγο το μάτι του στην κλειδαρότρυπα των σπιτιών για να απολαύσει τη χλιδή που θα ’θελε να είχε, παρά για να μπει στην ουσία του θέματος.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν οι τοποθετήσεις των άλλων μεγαλόσχημων δημοσιογράφων, που είναι βέβαια καταγγελτικές αλλά πολύ προσεκτικές όσον αφορά τον προσανατολισμό της έρευνας («να δούμε αν τα Πόθεν Έσχες δικαιολογούν αυτή την περιουσία» και άλλα τέτοια γλυκανάλατα), έχοντας πάντα κατά νου μήπως από ατύχημα γίνει καμιά στραβή και μπουν κι αυτοί στο κάδρο…
Όπως ένας άλλος αποθανών «δημοσιογράφος», που είχε μόνιμη κατοικία στη λίμνη Λουγκάνο της Ελβετίας, έτσι κι αυτός περνούσε τον χρόνο του στη βίλα του στην Νίκαια της Γαλλίας ή σε μια άλλη από τις υπερπολυτελείς κατοικίες του στο πριγκιπάτο του Μονακό κ.α., πνιγμένος στη χλιδή, έχοντας τη σιγουριά του ακαταδίωκτου. Τι κι αν ήταν στη Λίστα Λαγκάρντ και στα Panama Papers; Τι κι αν ο ΣΔΟΕ του είχε κάνει 7-8 ελέγχους; Τι κι αν είχαν καταθέσει επιχειρηματίες για εκβιασμούς; Επικρατούσε ο νόμος της σιωπής (ομερτά) εκ μέρους της πολιτείας.
Η σιωπή λένε ότι είναι χρυσός, και στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό ισχύει στην κυριολεξία. Τα στόματα παρέμειναν κλειστά διότι ήταν μπουκωμένα. Τίποτα δεν γίνεται τζάμπα. Σ’ αυτού του είδους τα πολιτεύματα, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δημοσιογράφοι και μέρος της δικαιοσύνης είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας, μιας αλυσίδας βαμμένης με το αίμα του λαού. Είναι εξαρτήματα της ίδιας μηχανής: χωρίς ένα απ’ αυτά η μηχανή παύει να δουλεύει, παύει να παράγει χρήμα. Κι αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι συνέταιροι της…
Κάποιοι με παιδική αφέλεια αναρωτιούνται: αυτός ο τύπος είχε φτιάξει κόμμα και θα ζητούσε την ψήφο μας για να μας σώσει; Όποιος δει τα πόθεν έσχες των σωτήρων μας θα διαπιστώσει ότι ο θεατράλε-δημοσιογράφος, αν έμπαινε στη βουλή (των λόρδων…) θα ανήκε στη μεσαία τάξη των βο(υ)λευτών!
Είμαστε ίσως στην πιο κρίσιμη στιγμή ως χώρα, έχοντας ίσως τους πιο επικίνδυνους και ανίκανους πολιτικούς (αλλά και πολίτες) από τη μεταπολίτευση έως τώρα. Ένα κοκτέιλ εκρηκτικό που θα μας οδηγήσει εκτός απροόπτου σε γεγονότα κοσμογονικά.
Ο κύριος Τάκης και η κυρία Λίτσα όμως δεν τα πιστεύουν αυτά που λένε οι αναρχοάπλυτοι, διότι ενημερώνονται από τον βραβευμένο ψιττακό και τη χαμογελαστή μωβ μέδουσα συμβία του. Κανονίζουν τις χλιδάτες διακοπές τους φιλοξενούμενοι τζάμπα στην εξωτική Τραχανοπλαγιά, επειδή δεν μπορούν πουθενά αλλού να πάνε, κι είναι κατενθουσιασμένοι διότι τα νησιά μας βουλιάζουν από τουρίστες. Χορηγοί και ηδονοβλεψίες στις ζωές των άλλων, που δεν κάνουν τίποτα να καλυτερεύσουν τη δικιά τους. Άλλωστε, πού να μπλέκεις τώρα…
