Σαν ένα αέναο ντεζαβού.
Σαν μια ημέρα της Μαρμότας που επαναλαμβάνεται επί δεκαετίες.
Πριν τις φωτιές.
Κατά τη διάρκεια των πυρκαγιών.
Μετά τις πυρκαγιές.
Λέμε τα ίδια. Και κάνουμε τα ίδια. Λέμε μπαρούφες. Και δεν κάνουμε τίποτα.
Κάθε φορά μετά την καταστροφή λέμε ότι «θα πάρουμε όλα τα απαραίτητα μέτρα, ώστε την επόμενη φορά θα είμαστε πανέτοιμοι». Θωρακισμένοι. Και κατάφρακτοι.
Τρίχες.
Κάθε φορά οι ίδιες δηλώσεις των αρμοδίων. Οι ίδιες αποτιμήσεις. Τα ίδια δημοσιογραφικά κλισέ στις τηλεοπτικές μεταδόσεις. Κάθε φορά χειρότερη από την προηγούμενη. Διάχυση ευθυνών, ανεπάρκεια μέσων, πολιτικαντισμός, ευθυνοφοβία, με αποτέλεσμα χιλιάδες στρέμματα καμένα (και ζώα), εκατοντάδες ανθρώπινες ζωές χαμένες, χιλιάδες σπίτια και περιουσίες χαμένες,
ένας πόλεμος.
Που τον χάνουμε.
Συστηματικά.
Και προσχεδιασμένα.
Διότι το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ανικανότητα, στην αμέλεια, στην ανεπάρκεια, αλλά στην πρόθεση.
Το έγκλημα συντελείται εκ προθέσεως.
Διότι είναι πολλά τα λεφτά.
Πολλά τα λεφτά για τις δαπάνες (μηχανήματα, προσωπικό, υποδομές) προκειμένου να αντιμετωπισθεί το πρόβλημα
και πολλά τα λεφτά από τα κέρδη που βγαίνουν για πολλούς από την αέναη καταστροφή.
Στο μεταξύ η Αττική πάει για Ντουμπάι και η υπόλοιπη Ελλάδα απορφανίζεται από το κάλλος της.
Το πρόβλημα υπερβαίνει την κλιματική κρίση (στον βαθμό που αυτή υπάρχει ή όχι). Και δεν είναι μόνον το περιβάλλον που καταστρέφεται, αλλά και η κοινωνία που διαφθείρεται όσο το πρόβλημα αυτό ανακυκλώνεται κι επαναλαμβάνεται, παράγοντας μαύρα (!!!) λεφτά, αλλά και «νόμιμα» για ένα κάρο κόσμο – στα ψηλά και στα χαμηλά.
Ο ηρωισμός των πυρομάχων κάθε είδους δεν αρκεί, πέφτει κι αυτός στη μαύρη τρύπα που αφήνουν πίσω τους οι φωτιές
οι κερδοφόρες φωτιές.
Κάθε φορά πριν τις φωτιές, κατά τη διάρκειά τους και μετά τις φωτιές
λέγονται τα ίδια και γίνονται τα ίδια, υπουργεία φτιάχνονται, δαπάνες εξαγγέλλονται, ευθύνες διασπείρονται και τίποτα δεν γίνεται. Από όλες τις κυβερνήσεις.
Από όλες τις κυβερνήσεις – κι αυτό ακριβώς μαρτυρά την αιτία του κακού. Διότι αν οι κυβερνήσεις δεν ήταν οι ίδιες η αιτία του κακού
θα είχαμε δει έστω μία από αυτές
να είχε λάβει πρωτοβουλία για τη σύνθεση ενός σχεδίου Εθνικής Στρατηγικής για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών.
***
Εθνική Στρατηγική. Με τη συμμετοχή για την κατάστρωσή της όλων των κομμάτων (πλην των φασιστικών) στη Βουλή.
Εκεί στη Βουλή, ανοιχτά και δημοσίως όλα τα κόμματα να δεσμεύσουν όλες τις κυβερνήσεις με ένα Σύμφωνο, ένα Αμυντικό Δόγμα, μια Εθνική Στρατηγική αντιμετώπισης αυτής της Καταστροφής – Καταστροφής εθνικών διαστάσεων.
Έχουμε πόλεμο!
Ή μήπως όχι;
Απ’ αυτόν τον πόλεμο κάποιοι στα υψηλά δώματα πλουτίζουν (όπως από όλους τους πολέμους) και κάποιοι άλλοι, στα χαμηλότερα, επωφελούνται.
Όσο διαιωνίζονται οι αιτίες του κακού, θα διαιωνίζεται και το αποτέλεσμα. Όλο και χειρότερο.
***
Θα πουν κάποιοι, Μνημόνια, Προτεκτοράτο, Υποτέλεια, Κωλοτούμπες, για ποια Εθνική Στρατηγική να μιλάμε;
Σωστά!
Εν τέλει, σωστά…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
19•VII•2023
