«Θα ήταν καλό να δημοσιεύσετε τι συμβαίνει στην Κονσεπσιόν και στη γύρω περιοχή, καθώς και σε όλες τις περιοχές που πλήγηκαν από το σεισμό. Μέχρι στιγμής, είναι γνωστό ότι πολλοί άνθρωποι είχαν την προνοητικότητα και μπήκαν στα κέντρα που ήταν αποθηκευμένες οι προμήθειες, παίρνοντας μόνο αυτά που χρειάζονταν. Μια τέτοια πράξη είναι λογική, αναγκαία και αναπόφευκτη, τόσο που δεν χρειάζεται να το συζητά κανείς. Οι άνθρωποι οργανώθηκαν αυθόρμητα – δίνοντας γάλα, πάνες και νερό, ανάλογα με τις ανάγκες που είχε ο καθένας, με ιδιαίτερη προσοχή στον αριθμό των παιδιών κάθε οικογένειας.»
Η ανάγκη ήταν τόσο έντονη και το δικαίωμα των ανθρώπων στην επιβίωση τόσο δικαιολογημένο που, ακόμα και η αστυνομία κατέληξε να βοηθά (παίρνοντας εμπορεύματα από το σούπερ μάρκετ Lider π.χ.). Και όταν άρχισαν οι προσπάθειες για να εμποδιστεί ο πληθυσμός να κάνει το μόνο πράγμα που ήταν δυνατόν, τα κτίρια που περιείχαν τα τρόφιμα κάηκαν. Κάτι επίσης λογικό ώστε να αποφευχθεί η μόλυνση, αφού οι τόνοι τροφίμων αφήνονταν να σαπίσουν αντί να μοιράζονται σ’ όσους είχαν ανάγκη. Αυτά τα περιστατικά «λεηλασίας» επέτρεψαν σε χιλιάδες ανθρώπους να τραφούν, τις ώρες που ήταν η περιοχή βυθισμένη στο σκοτάδι, χωρίς πόσιμο νερό και χωρίς ελπίδα βοήθειας.
Όμως, μετά, μέσα σε λίγες ώρες, η κατάσταση άλλαξε εντελώς. Πάνοπλες συμμορίες, με πανάκριβα οχήματα, άρχισαν να διατρέχουν την περιοχή και να λεηλατούν όχι μόνο μικρές επιχειρήσεις, αλλά και κατοικίες· ορισμένες μάλιστα, μετά, τις έκαιγαν. Οι κάτοικοι που βρέθηκαν τελείως ανυπεράσπιστοι άρχισαν να οργανώνονται, να περιπολούν, να φτιάχνουν οδοφράγματα και σε κάποιες γειτονιές να μοιράζονται τα αγαθά τους ώστε να τρέφονται όλοι. […]
Μπροστά α’ αυτή την αυθόρμητη κομμουνιστική τάση, που έδωσε ζωή στους ανθρώπους τη στιγμή του σοκ, το κράτος ωχριά, αποκαλύπτοντας τον τερατώδη εαυτό του: ψυχρό, ανίκανο τέρας. Ακόμη, η απότομη διακοπή της τρελής παραγωγής και κατανάλωσης άφησε τους βιομηχάνους στο έλεος των γεγονότων, στην αναμονή, να παρακαλούν να επανέλθει η τάξη. Με λίγα λόγια, στην κοινωνία άνοιξε μια τεράστια ρωγμή απ’ όπου ξεπήδησε η σπίθα ενός νέου κόσμου που υπάρχει στην καρδιά των απλών ανθρώπων. Ήταν, λοιπόν, επείγον να αποκατασταθεί η παλιά τάξη του μονοπωλίου, των καταχρήσεων και της αρπαγής. Όμως αυτό δεν ήρθε από τις ανώτατες σφαίρες, αλλά από το βυθό της ταξικής κοινωνίας. Εκείνοι που επιφορτίστηκαν να βάλουν τα πράγματα στη σωστή τους θέση -να επιβάλουν με τη βία τις σχέσεις του τρόμου που επιτρέπουν την ιδιωτική, καπιταλιστική ιδιοποίηση- ήταν οι ναρκέμποροι μαφιόζοι, που βρίσκονται μέσα στον ίδιο τον πληθυσμό. Οι τυχάρπαστοι μέσα στους τυχάρπαστους, παιδιά της εργατικής τάξης, που έχουν συμμαχήσει με τους μπουρζουάδες για να ανέβουν κοινωνικά, δηλητηριάζοντας τ’ αδέλφια τους, πουλώντας τις αδελφές τους στη σεξουαλική εκμετάλλευση, για την άπληστη κατανάλωση των δικών τους παιδιών. Μαφιόζοι, αρπακτικά της τάξης τους, που καβαλάνε 4×4, οπλισμένοι με αυτόματα, έτοιμοι να τρομοκρατήσουν ακόμη και να διώξουν τους γείτονές τους ή κατοίκους άλλης γειτονιάς για να μονοπωλήσουν τη μαύρη αγορά και να έχουν λεφτά, δηλαδή εξουσία.
Το ότι αυτή η μαφία είναι φυσικός σύμμαχος του κράτους και των αφεντικών, φαίνεται από το πώς χρησιμοποιήθηκαν οι ατιμίες της από τα Μέσα για να πανικοβάλλουν έναν ήδη αποθαρρυμένο πληθυσμό και να δικαιολογήσουν τη στρατιωτικοποίηση της χώρας. Ποιο σκηνικό μπορούσε να είναι πιο ευνοϊκό για τα αφεντικά και τους πολιτικούς -περπατώντας χέρι-χέρι- από το να βλέπουν αυτή την καταστροφική κρίση σαν μια μεγάλη ευκαιρία για μπίζνες, για να πετύχουν διπλά κέρδη από ένα εργατικό δυναμικό που διπλώνεται στα δύο από φόβο και απελπισία;
Όσοι είναι εχθροί αυτής της κοινωνικής τάξης πραγμάτων, δεν έχει νόημα να μιλούν για λεηλασίες χωρίς να προσδιορίζουν το κοινωνικό περιεχόμενο τέτοιων πράξεων […]».
Χιλή, 3/3/2010 ανώνυμος
(Από το libcom.org)
