Η χαλάρωση των μέτρων που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, ενώ οι σκληροί δείκτες της πανδημίας (νοσηλείες και θάνατοι) επιμένουν, θα πρέπει καταρχήν να ερμηνευθεί με πολιτικούς όρους. Αφενός γιατί διεθνώς υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα στον επιστημονικό κόσμο, παρά τις υπάρχουσες αντιφάσεις και παλινωδίες, για την πορεία της πανδημίας και άρα αυτό δεν επιτρέπει να προεξοφλήσει κανείς ένα «τέλος» σύντομα. Αφετέρου καθώς η χαλάρωση των μέτρων στην Ελλάδα είναι μέρος μιας σειράς αντίστοιχων κινήσεων για τη χαλάρωση ή και τη συνολική κατάργηση των μέτρων που σημειώνεται σε διάφορες χώρες – πολλές από τις οποίες έχουν πολύ διαφορετική εικόνα σε ό,τι αφορά τους πανδημικούς δείκτες. Ωστόσο αυτό που σε μεγάλο βαθμό είναι κοινό διεθνώς, είναι τα αδιέξοδα που συναντά και οι αντιδράσεις και τα προβλήματα που έχει δημιουργήσει η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας που έχει εφαρμοστεί μέχρι και σήμερα.
ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΦΟΡΑ τη διαχείριση της πανδημίας δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι οι κυβερνήσεις στον δυτικό κόσμο είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν στο ακέραιο τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς. Τα μέτρα αποστασιοποίησης με τα λοκντάουν μεγάλης διάρκειας, οι πολιτικές αποκλεισμού και διαχωρισμού των κοινωνιών, η κατάργηση του δημόσιου χώρου, οι τεράστιες παρτίδες εμβολίων και ο υποχρεωτικός εμβολιασμός αποτέλεσαν ένα πολιτικό μείγμα που άγγιξε τα όρια της ανοχής και της αποδοχής των κοινωνιών. Ωστόσο, δύο χρόνια μετά η ακραία πολιτική που εφαρμόζεται δεν έχει καταφέρει να αποδώσει καρπούς σύμφωνα με τα όσα υποσχέθηκε. Όχι απλά δεν μπόρεσε να περιοριστεί η πανδημία αλλά ουσιαστικά οι κοινωνίες παραμένουν ακόμη έρμαια των αλλεπάλληλων κυμάτων λόγω των διάφορων μεταλλάξεων. Η μονομερής επιμονή στον εμβολιασμό, έδειξε γρήγορα τα όρια της με όλα τα αφηγήματα για το «τείχος ανοσίας» να διαψεύδονται διεθνώς και να οδηγούμαστε σε μια κατάσταση αλλεπάλληλων δόσεων. Οι πολιτικές διαχωρισμού δημιούργησαν χώρους υπερμετάδοσης του ιού, με αποτέλεσμα διαρκή πισωγυρίσματα στα ληφθέντα μέτρα. Παράλληλα, οι συνεχιζόμενες αντιφάσεις των πολιτικών που εφαρμόστηκαν αποδυνάμωσαν την αφήγηση για μια παγκόσμια αντιμετώπιση του φαινομένου υπό την αιγίδα της Επιστήμης και των Ειδικών.
Οι υγειονομικοί που βρίσκονται σε αναστολή συνεχίζουν τον «μοναχικό» τους αγώνα ενάντια στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και την διάλυση του ΕΣΥ αλλά και στις επικείμενες απολύσεις που θα γίνουν την 1η Απριλίου. Πολύ σωστά φωνάζουν πως «Οι αναστολές κοστίζουν ζωές!», αλλά και συμβάλλουν στη διάλυση του ΕΣΥ που επιχειρεί η κυβέρνηση στην πλάτη της πανδημίας.
Με δεδομένο ότι όλα τα παραπάνω εφαρμόστηκαν μέσα από εκβιαστικά διλήμματα, γενικευμένη καταστολή και αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, η αρχική ανοχή των κοινωνιών έχει πλέον μετατραπεί σε έντονη κόπωση και δυσφορία για μια πολιτική που περισσότερο μοιάζει με σισύφειο μαρτύριο παρά με προσπάθεια αντιμετώπισης της πανδημίας. Δεν είναι λίγες οι χώρες στις οποίες σε όλη τη διάρκεια της πανδημίας έχουν υπάρξει μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, τις οποίες οι κυβερνήσεις αν και προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να τις μπλοκάρουν μέσα από την καταστολή και την ταύτισή τους με τον σκοταδισμό και εν γένει τον αντιεμβολιασμό. Αντίθετα, στις περισσότερες περιπτώσεις οι κινητοποιήσεις έδειξαν ανθεκτικότητα. Ανάμεσα σε αυτές ξεχωρίζει η περίπτωση του «κομβόι ελευθερίας» στον Καναδά, όχι μόνο γιατί έχει δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στην κυβέρνηση Τρουντό αλλά γιατί αποτέλεσε ένα «μεταδοτικό» φαινόμενο που γρήγορα εμφανίστηκε και στην Ευρώπη, όπου αντίστοιχα κομβόι χαράζουν πορεία για μεγάλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις, δημιουργώντας μια απρόβλεπτη κατάσταση που ασκεί πολίτικη πίεση, αφού θα μπορούσαν να αποτελέσουν σπίθα για τη γενικευμένη δυσφορία. Παράλληλα, η κόπωση των κοινωνιών έχει μειώσει για αρκετό κόσμο το επίπεδο της υπομονής και τη διάθεση συμμόρφωσης στα υπάρχοντα μέτρα, πόσο μάλλον σε άλλα αυστηρότερα, αφού γενικεύεται η αίσθηση αδιεξόδου και γινόμαστε πιο επιρρεπείς στην επανάπαυση και στο αγκίστρωμα πάνω στο «προδιαγεγραμμένο» τέλος της πανδημίας που εξαγγέλλεται.
ΤΕΛΟΣ, δεν μπορούν να προβλεφθούν και οι οικονομικές επιπτώσεις της διαχείρισης της πανδημίας, που αναμφίβολα σχετίζονται με τη δυσφορία του κόσμου αλλά και «ενοχλούν» ορισμένους οικονομικούς παράγοντες. Έτσι, μπορεί για τις Big Pharma και τους διαδικτυακούς κολοσσούς η πανδημία να αποτελεί ευκαιρία για να θησαυρίσουν, δεν ισχύει όμως το ίδιο για άλλους οικονομικούς τομείς που σχετίζονται με το εμπόριο, την κατανάλωση, τις μεταφορές και τον τουρισμό, για τους οποίους η πολιτικές διαχείρισης της πανδημίας, όπως π.χ. τα μέτρα για τα διεθνή ταξίδια αποτέλεσαν μεγάλη πληγή για τα έσοδά τους. Η σημασία της οικονομικής πλευράς της απόφασης για άρση των μέτρων, γίνεται ακόμη πιο ευκρινής όταν τα παραπάνω συνδυαστούν με το διεθνές περιβάλλον αλληλοδιαπλεκόμενων κρίσεων όπως είναι η τεράστια ενεργειακή κρίση, οι γεωπολιτικές αναταράξεις και η οικονομική κρίση. Παρόλο που η αποδοτικότητα της χαλάρωσης των μέτρων μένει να φανεί, αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι η ανάγκη για μια πολιτική που θα μπορεί να διασφαλίσει την κοινωνική ζωή χωρίς διαχωρισμούς και σεβόμενη τη δημοκρατία, ενώ παράλληλα θα φροντίζει να εφαρμόζονται αποτελεσματικά μέτρα για την προστασία του κόσμου από την πανδημία, μαζί με την ανάγκη να βγουν συμπεράσματα από τη μέχρι τώρα πορεία της πανδημίας ως το πρώτο επεισόδιο διαχείρισης τέτοιων κρίσεων, παραμένουν ζητήματα καίριας σημασίας για τη νέα εποχή στην οποία έχουμε πλέον μπει για τα καλά.
