στήλες

Αυτοί σταθερά ταξικά
Τώρα που τα μέτρα που ελήφθησαν σε βάρος των εργαζομένων  και εξάντλησαν την «οικονομική αποδοτικότητά» τους για το μεγάλο κεφάλαιο, όπως εκτιμά  ο ΣΕΒ, ήρθε η ώρα για τους ντόπιους καπιταλιστές, στηριγμένοι στην κυβερνητική πολιτική να «κεφαλαιοποιήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές», για τη σωτηρία της πατρίδας.

Με μωβ γραβάτα -σκούρα, χρώματος πεθαμενατζί ή πιο ανοιχτόχρωμη, απόχρωσης νεκρουλί- εμφανίζεται καθημερινά ο Γεώργιος Μεγαρομάξιμος ο Βραχύς, ενημερώνοντάς μας με αποφασιστικότητα για τις «μεγάλες αλλαγές» που συντελούνται στη χώρα. Ο συμβολισμός πεντακάθαρος: η μνημονιοκρατούμενη πατρίς και ο μνημοσυνοκρατούμενος λαός της θα πρέπει να αντιληφθούν έγκαιρα την αναγκαιότητα της οικειοθελούς καταβύθισης, σε μια αίσθηση διαρκούς και αναγκαίου πένθους. Διότι αυτός είναι, κατά τους κυβερνώντες, ο μοναδικός επιτρεπόμενος τρόπος ψυχοδιανοητικής αφομοίωσης των αλλεπάλληλων βιασμών της τσέπης και του πεπτικού συστήματος και διά μέσου αυτών της ίδιας της συνείδησης και της αξιοπρέπειάς των πολλών.

Κείμενο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν.

Του Δημήτρη Σεβαστάκη.

Ρουμελιώτισσες «κονσοματρίς» κάθονται στο μπαρ, άδειο από πελατεία, ζεσταίνονται, βαριούνται και σιγοκουβεντιάζουν, με τη γνώριμη απέχθειά τους στα φωνήεντα, από την οποία προκύπτει ο γνωστός κανόνας: δεν υπάρχει λέξη με πάνω από ένα φωνήεν και μεγαλύτερη από μονοσύλλαβη. «Πλήττ’ς;» ρωτάει η μία. «Σσσς… π’λάτ’ς», την κόβει η άλλη. Να νοστάλγησαν τη θάλασσα; Όχι, τετριμμένα πράγματα λένε, της δουλειάς και της αναδουλειάς, η κρίση πλήττει και την «κονσομασιόν».