editorial

Οι πανηγυρισμοί δεν κράτησαν ούτε μία βδομάδα. Το καλοκαίρι δεν θα κυλήσει χωρίς αναταράξεις και προβλήματα. Οι αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και κυρίως η εξειδίκευσή τους καθώς και οι λεπτομέρειές τους δημιουργούν ένα ασφυκτικό πλαίσιο που ακόμα δεν είναι γνωστό σε όλο  το πλάτος και βάθος του. Οι δηλώσεις του Σόιμπλε ότι η Ελλάδα θα χάσει ένα μεγάλο μέρος της κυριαρχίας της είναι αποκαλυπτικές για το τι πρόκειται και πώς πρόκειται να γίνει από δω και μπρος. Το ίδιο υπογραμμίζει και το ταξίδι της Χ. Κλίντον που συνοδεύτηκε από δουλοπρεπείς υποκλίσεις των πολιτικών μας προς τις ΗΠΑ, όπως οι διθύραμβοι για τη σωτηρία που προσφέρει το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ». Εκεί καταντήσαμε, δυστυχώς…

Οι πανηγυρισμοί για τα τη νέα συμφωνία στην οποία κατέληξαν -μετά από πολλές παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και με την άμεση παρουσία εκπροσώπων των τραπεζών- στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε., δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα

Οι όρκοι που παίρνει το πολιτικό προσωπικό για την αποφυγή της χρεοκοπίας, οι ερμηνείες των όρων που λέγονται αλλά δεν περιγράφουν ακριβώς χρεοκοπία αλλά κάτι άλλο (π.χ. «επιλεκτική χρεοκοπία»), οι αντιπαραθέσεις περί «στρατιωτικής πειθαρχίας» που πρέπει να επιδεικνύει η αντιπολίτευση (όπως είπε ο Βενιζέλος) και το «απαγορεύεται η λέξη χρεοκοπία» του Α. Σαμαρά, απλώς περιγράφουν μια κατάσταση που δεν θέλουν να ονοματίζουν ανοικτά.

Μόλις τέλειωσε η ψηφοφορία για το Mεσοπρόθεσμο και ξανάρθε το χαμόγελο στα χείλη, σε ευρωκράτες και εγχώριους κλεπτοκράτες, η περιφερειακή επιτροπή του Γ. Παπανδρέου, αυτό που λέγεται «κυβέρνηση», στρώθηκε τάχα στη δουλειά για να μαζέψει το χρήμα που πρέπει να πάρουν οι δανειστές-τοκογλύφοι.

Η Ιερή Συμμαχία της Ευρώπης πέφτοντας πάνω στον αδύναμο κρίκο ολόκληρου του δυτικού συστήματος, στη χώρα με τις μεγαλύτερες πιθανότητες χρεοκοπίας παγκοσμίως, την Ελλάδα, «βγάζει γλώσσα» όχι μόνο απέναντι στο λαό και τις κινητοποιήσεις του (αυτό θα ήταν κάτι εντελώς φυσιολογικό) αλλά και απέναντι στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αντώνη Σαμαρά.

Η ελληνική -κλασική πια- ταινία με τους «Μαυρογυαλούρους», όπου καταγράφεται μια λαϊκή -πλην απαλή- αντίδραση απέναντι στον πολιτικό κόσμο και τις σχέσεις πελατείας που υπήρχαν στις δεκαετίες του ‘50 και ’60, περιγράφει μια γλαφυρή κατάσταση, αν συγκριθεί με όσα γίνονται στις μέρες σας.

Όπως αποκαλύφθηκε στην πρόσφατη συνάντηση των Ομπάμα-Μέρκελ, τέθηκε ως κεντρικό ζήτημα το «πρόβλημα Ελλάδα». Δεν είναι, άλλωστε, η πρώτη φορά που το ελληνικό πρόβλημα μονοπωλεί τις αμερικανογερμανικές σχέσεις.

Το καλοστημένο σκηνικό της συναίνεσης και των τρομοκρατικών εκβιασμών του λαού για να αποδεχθεί τα νέα πακέτα μεσοπρόθεσμων μέτρων-σφαγείου, κινδυνεύουν να τιναχθούν στον αέρα από ένα μεγαλειώδες ξέσπασμα του λαού στις πλατείες της χώρας και με στόχο ολόκληρο τον ένοχο, πολιτικό κόσμο.Ένα κίνημα που κανείς δεν περίμενε, κανείς δεν το άκουγε να έρχεται. Κι όμως, όλες οι ενδείξεις υπήρχαν και βοούσαν. Τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν…

Πυκνώνουν οι πολιτικές εξελίξεις και αγκαλιάζουν σχεδόν το σύνολο των τομέων της κοινωνικής και δημόσιας ζωής. Τα «γιατρικά» της τρόικας και το Μνημόνιο όχι μόνο δεν απέτρεψαν την οικονομική καταβαράθρωση, αλλά οδήγησαν την κρίση σε επιδείνωση.