αρχείο στηλών

Του Μάριου Διονέλλη.
Να γυρίζεις από διακοπές και να βρίσκεις σε συναίνεση το πολιτικό σύμπαν (εκτός της Αριστεράς, of course) δεν είναι και λίγο πράγμα.

Του Μάριου Διονέλλη.

Του Μάριου Διονέλλη.
Επειδή πολύ μεγάλη κουβέντα γίνεται για αυτό το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ», και επειδή οι υπεύθυνοι του επικοινωνιακού επιτελείου έδωσαν «γραμμή» να τα ξαναθυμηθούμε τα χρόνια εκείνα ως θετικά για να πάμε άλλα είκοσι χρόνια μπροστά και επειδή πολύ κοντή την έχουμε τη μνήμη σε αυτήν εδώ τη χώρα σας αντιγράφω σήμερα έτσι σκόρπια, μερικές αράδες που βρήκα ψάχνοντας για το τι ήταν και που αποσκοπούσε το περίφημο εκείνο σχέδιο.

Το σάπιο σύστημα κρατικοδίαιτων, «καλομαθημένων» ΜΜΕ στην Ελλάδα αποκαλύπτει άλλο ένα κόλπο του. Την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή στην οποία επιδίδεται, με αμείωτη προσήλωση, η πλειονότητα των Media, μικρών και μεγάλων.

Του Μάριου Διονέλλη.
Όχι, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είμαι σίγουρος πια. Και ‘γω πριν από λίγο καιρό μπορεί να έλεγα πως εντάξει, του ξέφυγε και μια μαλακία του Βενιζέλου. Αλλά πια, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το περί στρατιωτικής πειθαρχίας είναι βέβαιο πως το εννοεί.

Από τα Μέσα της χειραγώγησης στα Μέσα της εξαθλίωσης.
Της Ματίνας Παπαχριστούδη.

Κοιτάζω γύρω μου (που έλεγε και ο Γιώργος σε εκείνο το παλιό σποτάκι) και βλέπω πασόκους δυσαρεστημένους. Έχει γεμίσει ο τόπος. Και καλά, από τη μια είναι ο πράσινος λαουτζίκος, με την κομμένη σύνταξη και το μισό μηνιάτικο, που έτσι κι αλλιώς απ’ όλους δυσαρεστημένος είναι, και με το δίκιο του. Αλλά είναι και κάτι άλλοι λεβέντες, που μια ζωή με το ΠΑΣΟΚ έγιναν ό,τι έγιναν και τώρα ξαφνικά είναι διαφωνούντες και αγωνιστές.

Την περασμένη Πέμπτη στην πλατεία πραγματοποιήθηκε ημερίδα-συζήτηση με απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης για την «Άμεση δημοκρατία και το Σύνταγμα». Συμμετείχα ως δημοσιογράφος σε μια απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών αλλά και των όρων-στόχων υπό τους οποίους καλύπτουν τα ΜΜΕ τα τεκταινόμενα επί ενάμιση μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά και για να μεταφέρω την εμπειρία από τις προσπάθειες που έγιναν στο χώρο του Τύπου για την έκδοση εφημερίδων σε συνθήκες άμεσης, πραγματικής ή απλής δημοκρατίας. Χωρίς, δηλαδή, ενδιάμεσους, ιεραρχικές δομές, αλλά πάντα με έναν ξεκάθαρο στόχο και συμφέρον.