στήλες

του Γ.Χ.Χουρμουζιάδη

Τελικά, γίναμε όλοι ειδικοί στα οικονομικά. Λέξεις που, κάποτε, μας ήταν άγνωστες ή σπάνια τις συναντούσαμε στα διαβάσματά μας, έχουν πάρει βασική θέση στο λεξιλόγιό μας.

Βιαστής γίνεσαι, δεν γεννιέσαι

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά, το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων Χαλκίδας έκρινε παμψηφεί αθώους τους τέσσερις κατηγορούμενους για το βιασμό δεκαπεντάχρονης μαθήτριας το 2006, στο Λύκειο της Αμαρύνθου, στην Εύβοια. Το 2006, στην Αμάρυνθο, μία δεκαπεντάχρονη μαθήτρια από τη Βουλγαρία, συνοδευόμενη από τη μητέρα της, κατήγγειλε στο αστυνομικό τμήμα το βιασμό της από τέσσερις συμμαθητές της. Το περιστατικό το βιντεοσκοπούσαν με το κινητό τους τρεις μαθήτριες, ωστόσο το βίντεο «χάθηκε» και δεν έφτασε ποτέ ως στοιχείο στην υπόθεση.

Η τοπική κοινωνία στράφηκε κατά της μαθήτριας, καταγγέλλοντας τη για… ψευδομαρτυρία. «Τους έθιγε συνέχεια τον ανδρισμό τους. Τι θέλατε να κάνουν τα παιδιά;» «Κι αν έγινε βιασμός, δεν πειράζει. Μικρά είναι, θα ξεχάσουν». «Τι περιμένατε να κάνει η κόρη με το ποιον της μητέρας. Άκουσα ότι η μάνα δούλευε σε μπαρ στην Ερέτρια». «Τα αγόρια είναι πολύ καλά παιδιά, φοβερά άτομα, από τις καλύτερες οικογένειες. Καμία σύγκριση».

Οι τέσσερις κατηγορούμενοι προέρχονται από γνωστές οικογένειες του χωριού. Ένας ήταν γιος καθηγητών κι ένας άλλος γιος αστυνομικού.

Τελικά, μητέρα και κόρη, μετά το βιασμό, έφυγαν για πάντα από την Αμάρυνθο και την Εύβοια. Σήμερα, οι καθηγητές και ο διευθυντής γνωστού ιδιωτικού σχολείου απ’ όπου αποφοίτησε και το οποίο της έδωσε υποτροφία, διαβεβαιώνουν τόσο για τις επιδόσεις της όσο και για το άμεμπτο ήθος της. Η μικρή μαθήτρια τιμωρείται, όμως, για το τριπλό έγκλημά της:

- Είναι φτωχή, ήταν εργαζόμενη και παράλληλα αριστούχα μαθήτρια.

- Είναι από τη Βουλγαρία.

- Είναι γυναίκα.

Πότε θα ξεστραβωθούμε;

Με «λουκέτο» κινδυνεύει η Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης, καθώς τα χρέη πλησιάζουν το ένα εκατομμύριο ευρώ. Οι εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν τέσσερις μήνες, ενώ στον αέρα βρίσκονται περισσότερα από 300 άτομα με προβλήματα όρασης.

Η σχολή λειτουργεί από το 1947 και παρέχει τόσο προνοιακές όσο και εκπαιδευτικές υπηρεσίες σε τυφλούς στη Βόρεια Ελλάδα, ενώ δέχεται άτομα και από νησιά. Υπάρχουν περίπου 20 οικότροφοι που φιλοξενούνται στο χώρο της σχολής, ενώ άλλοι 10 πάνε καθημερινά. Το ίδρυμα εξυπηρετεί, επιπλέον, 250-300 άτομα. Λειτουργεί φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης, αναγνωρισμένο από το υπουργείο Παιδείας, εργαστήρια υπολογιστών, τμήμα ξένων γλωσσών, ειδικό δημοτικό σχολείο, ενώ φιλοξενούνται στο χώρο τυπογραφείο και ειδική βιβλιοθήκη.

Εργαζόμενοι και μαθητές της σχολής πραγματοποίησαν πορεία στη Θεσσαλονίκη, από το ίδρυμα μέχρι τη Νομαρχία. Δηλώνουν απογοητευμένοι καθώς όχι μόνο ο νομάρχης δεν βρισκόταν εκεί, αλλά ούτε έστω ένας υπεύθυνος.

«Κλείδωσαν ακόμα και τις πόρτες μην τυχόν και ανέβουμε πάνω και δημιουργήσουμε πρόβλημα», λένε οι τυφλοί. Καταγγέλλουν επίσης το σαμποτάρισμα από τα ΜΜΕ, καθώς κανένα δεν πρόβαλλε το γεγονός.

Τυμβωρυχεί ο Σωκράτης

Πώς λέγεται το ηφαίστειο της Ισλανδίας; Το έχετε ακούσει; Όχι. Πώς να το ακούσετε; Ποιος τολμάει να το προφέρει; Για πάμε: Αγιαφιγιαπλαγιουρκούλ. Πέστε το! Αδύνατο, ε;

Διαβάζω και με πιάνει σύγκρυο, μπλοκ, πτέρυγα, πτέρυγες, πρωτοβουλία των 100, πλατφόρμα των 30, ανασύνθεση, η τάση θα σπάσει στα δυο, δηλώσεις του τύπου «δεν ξέρω ποιος είναι εναντίον ποιου…». Λέω πόλεμο θα  ‘χουν, ετοιμάζονται να σφαχτούν. Και όπως γίνονταν πάντα στην ιστορία, σε όλους τους πολέμους, θέλουν να τραβήξουν την προσοχή επάνω τους. Γιατί, ακόμη και από τη νίκη και την ήττα, αυτό είχε πάντα τη μεγαλύτερη σημασία. Με βλέπουν; Με ακούν;

Βέβαια, αν ήταν κάπως πιο ευέλικτοι, θα έκαναν αυτό που κάνει όλος ο κόσμος: θα πήγαιναν να σφαχτούν σε κάνα κανάλι. Δόξα τω θεώ, δικούς τους δημοσιογράφους έχουν –δικοί μας είναι πλέον– ας διαλέξουν έναν, μια εκπομπή με καλή ακροαματικότητα, κι ας κατεβάσουν τα μπλοκ, τις πτέρυγες, τους αρματωμένους, τα γυναικόπαιδα, να χορτάσει η αρένα θέαμα. Δεν θέλουν κανάλι; Ας πάνε σε ένα απ’ αυτά τα μοντέρνα καφέ, έτσι κι αλλιώς εκεί συχνάζουν, ας πάνε μια φορά όλοι μαζί με τα φυσεκλίκια τους, τις μπαλάσκες, να λογαριαστούν.

Αλλά αυτοί θέλουν να μας βγάζουν την ψυχή λίγο-λίγο. Διά του Τύπου, περί διαγραμμάτου. Με τις θέσεις. Ξέρω ότι έχω εκφύγει της αρμοδιότητάς μου, το συμβόλαιό μου αναφέρει ρητώς ότι πρέπει να ασχολούμαι μόνο με θέματα του πολιτισμού.

Όμως έχω ένα επιχείρημα: τις θέσεις. Είναι μια έκδοση 64 σελίδων, μείον τα περιεχόμενα 62 πες, επί 1.500 λέξεις η σελίδα, μας κάνει 93.000. Δηλαδή, αν είχε βγει σε σχήμα 14Χ21, όπως τα περισσότερα μυθιστορήματα, θα έπιανε 400 σελίδες. Σημειώστε ότι το Κομμουνιστικό Μανιφέστο (αυτό το ευαγγέλιο του αναχρονισμού και της αυταπάτης) δεν φτάνει –ούτε με τον πρόλογο– στις 11.000 λέξεις.

Και σας ρωτάω, έχει λογική; Έτσι βλέπουν οι αριστεροί τον αναγνώστη και την κυκλοφορία των ιδεών; Πατικωμένο, σκασμένο με λέξεις; Γιατί, μη μου πείτε ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν τη δυνατότητα να διαβάσουν στο περιθώριο της δουλειάς τους ένα βιβλίο 400 σελίδων. Εκτός κι αν δεν απευθυνόσαστε σε πολλούς. Εκτός κι αν δεν σας ενδιαφέρει να διαβαστούν οι θέσεις…

Υ.Γ.: Καλά, αφού θέλετε σώνει και καλά ένα συνέδριο, γιατί δεν ακολουθείτε τη συνταγή του ΚΚΕ, που δεν ακούγεται κιχ, ούτε πριν ούτε μετά;

♠ Ο βασιλόφρων

Στα χαρακώματα

Της Σοφίας Κολοτούρου

Μία από τις πιο οδυνηρές συνέπειες της πολιτικής της κυβέρνησης και των συντηρητικών πολιτικών δυνάμεων, για την αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος, είναι η επάνοδος της Αριστεράς στις παλιές -δοκιμασμένες, υποτίθεται, απ’ τις αρχές του προηγούμενου αιώνα- «συνταγές».

Προβλέπουμε, λοιπόν, και περιμένουμε, να επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο η κατάσταση, να πέσει ακόμη πιο χαμηλά το βιοτικό επίπεδο των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, μεγάλες κοινωνικές ομάδες να οδηγηθούν στο περιθώριο και να αντιμετωπίσουν πρόβλημα επιβίωσης. Και αναπτερώνονται οι ελπίδες μας ότι θα έρθει, επιτέλους, η ώρα μας. Ότι θα τα καταφέρουμε να «αρπάξουμε την ευκαιρία» και να αλλάξουμε τους, σε βάρος μας, συσχετισμούς.

Ίσως να μην έχουμε άδικο στις προβλέψεις μας για την επιδείνωση της κατάστασης. Φοβάμαι, όμως, ότι θα διαψευστούν, για άλλη μια φορά, οι ελπίδες μας για τη συνέχειά της.

Όχι πως δεν θα αντιδράσει ο κόσμος. Το καζάνι άρχισε ήδη να βράζει κι ακόμη δεν είδαμε τίποτα. Πίσω είναι τα χειρότερα...

Το θέμα είναι αν θα μπορέσουμε να γίνουμε εμείς οι εκφραστές των αναγκών και των ελπίδων τους.

Τα μέχρι σήμερα δεδομένα είναι, δυστυχώς, απογοητευτικά. Η διάχυτη λαϊκή δυσαρέσκεια δεν βελτιώνει τη θέση μας στους πολιτικούς συσχετισμούς. Και δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι αυτό θα αλλάξει, όταν επιδεινωθεί η κατάσταση.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ενότητα της παράταξής μας. Πολλά, ίσως όλα, πρέπει ν’ αλλάξουν στην οργάνωση, την πρακτική, τη νοοτροπία μας, ώστε να κερδίσουμε ξανά την αξιοπιστία που έχουμε χάσει εδώ και δεκαετίες.

Τη νέα συλλογικότητα που θα σέβεται την προσωπικότητα όσων εντάσσονται σ’ αυτήν και τις νέες μορφές πάλης, που θα αξιοποιούν τις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας και, κυρίως, των νέων, θα τις κατακτήσουμε μαζί τους, στην καθημερινή αντίστασή μας σε όλα τα επίπεδα, από την ατομική μας ζωή μέχρι τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες.

«Τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα»

Σας πήρε ο πόνος για τη Λυρική! Ξέρω ξέρω, μέχρι τα ουζάδικα της Κάνιγγος έφτανε η ουρά για τον Στράους και τον Ριγκολέτο! Όταν πάτε στην «Έλλη», ρίχνετε και κάνα βλέφαρο απέναντι, πιο πολύ για να σνομπάρετε. Τώρα σας πήρε ο πόνος!

Φίλος ποιητής αποφάσισε να πιάσει και δεύτερη δουλειά. Το πρωί δημόσιος υπάλληλος, το βράδυ γκαρσόνι.

Για τη μαρξιστική σκέψη εντός της ακαδημαϊκής θεσμικότητας