στήλες

Του Γιώργου Κοροπούλη.

Η πρόσφατη έκκληση του Γιάννη Χουβαρδά να κάνουν κάτι η Αστυνομία κι ο Δήμος για το συνονθύλευμα ναρκομανών, μεταναστών χωρίς χαρτιά, μικρομαφιόζων και μαύρων ντίλερ (έτσι τους είδε, συνδυάζοντας μάλλον Κολτές και Ζενέ) που περισφίγγει το Εθνικό Θέατρο, επανέφερε στο προσκήνιο το διάχυτο αίτημα της απόσυρσης. Πολλοί, πάρα πολλοί κατ’ ουσίαν ζητάνε να αποσύρουν αυτόν τον εξαθλιωμένο κι απειλητικό συρφετό οι Αρχές, να καθαρίσουν και να περιφρουρήσουν την πόλη. Δηλαδή; Τι ζητάμε ακριβώς; Πού θα βρίσκονται οι δίχως χαρτιά μετανάστες, ας πούμε, όταν δεν θα τους βλέπουμε πια;

Αυτοί σταθερά ταξικά
Τώρα που τα μέτρα που ελήφθησαν σε βάρος των εργαζομένων  και εξάντλησαν την «οικονομική αποδοτικότητά» τους για το μεγάλο κεφάλαιο, όπως εκτιμά  ο ΣΕΒ, ήρθε η ώρα για τους ντόπιους καπιταλιστές, στηριγμένοι στην κυβερνητική πολιτική να «κεφαλαιοποιήσουν τις διαρθρωτικές αλλαγές», για τη σωτηρία της πατρίδας.

Με μωβ γραβάτα -σκούρα, χρώματος πεθαμενατζί ή πιο ανοιχτόχρωμη, απόχρωσης νεκρουλί- εμφανίζεται καθημερινά ο Γεώργιος Μεγαρομάξιμος ο Βραχύς, ενημερώνοντάς μας με αποφασιστικότητα για τις «μεγάλες αλλαγές» που συντελούνται στη χώρα. Ο συμβολισμός πεντακάθαρος: η μνημονιοκρατούμενη πατρίς και ο μνημοσυνοκρατούμενος λαός της θα πρέπει να αντιληφθούν έγκαιρα την αναγκαιότητα της οικειοθελούς καταβύθισης, σε μια αίσθηση διαρκούς και αναγκαίου πένθους. Διότι αυτός είναι, κατά τους κυβερνώντες, ο μοναδικός επιτρεπόμενος τρόπος ψυχοδιανοητικής αφομοίωσης των αλλεπάλληλων βιασμών της τσέπης και του πεπτικού συστήματος και διά μέσου αυτών της ίδιας της συνείδησης και της αξιοπρέπειάς των πολλών.

Κείμενο του Τζόρτζιο Αγκάμπεν.