Ενόψει Χριστουγέννων
Της Ντίνας Κασάπη. Σήμερα πήγα στον προμηθευτή μου, για να πάρω κάποια πράγματα που χρειαζόμουν για τη δουλειά μου.
Διεθνισμός εναντίον πατριωτισμού;
Του Βένιου Αγγελόπουλου. Η ιδεολογική διαμάχη μεταξύ «πατριωτών» και «διεθνιστών» διαπερνά την ελληνική κοινωνία εδώ και πολλούς αιώνες, με διάφορες εκφράσεις ή ονομασίες.
Είμαι ευπαθές χέλι…
Του Γιώργου Θεοδωρόπουλου. «Είμαι ένα ευπαθές χέλι. Είμαστε όλοι ευπαθή χέλια. Ζητώ η τριμελής επιτροπή που θέσπισε ο κ. αντιπρόεδρος να εξετάσει αν ανήκω στις ευπαθείς ομάδες χελιών που δεν θα πληρώσουν το χαράτσι της ΔΕΗ. Ζητώ την προστασία του Περιφερειακού Συμβουλίου (Π.Σ.)».
Ουσιαστική, αλλά και συμβολική, η ακύρωση των εκλογών Συμβουλίων
Του Τακη Πολίτη. Η πρώτη σημαντική μάχη για την μη εφαρμογή του ν.4009/2011 αφορά την εκλογή των εσωτερικών μελών των Συμβουλίων των πανεπιστημίων.
Βαρύς χειμώνας
Του Κωνσταντίνου Σκηνιώτη. Ο χειμώνας που ήδη ξεκίνησε είναι εξαιρετικά βαρύς.
Κοίτα σύμπτωση!
Της Βέρας Δαμόφλη. «Κόφ ’το γιατρέ, κόφ ’το. Δεν είναι και πολύ. Τώρα έπιασα δουλειά και δεν μπορώ να πάρω άδεια. Δεν είπα ότι το μάγκωσε το μηχάνημα. Τους είπα ότι με δάγκωσε σκύλος, αλλιώς θα με απέλυαν».
Η Αριστερά και η καθοριστική στιγμή
Της Νάντιας Βαλαβάνη. Με αρχιτραπεζίτη πρωθυπουργό, η «κανονικότητα» αποκαθίσταται στη χώρα
Τι λένε οι ΗΠΑ για την Ελλάδα
Του Νίκου Ταυρή. Από χλιαρές ως και υποστηρικτικές μπορούν να χαρακτηριστούν οι αντιδράσεις από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μετά την ανακοίνωση του Γ. Παπανδρέου για δημοψήφισμα και ό,τι ακολούθησε.
Ας συμφωνήσουμε σε μία κοινή Αντίσταση
Της Βέρας Δαμόφλη. Στο μυθιστόρημά του Η δίκη ο Φραντς Κάφκα προφητεύει τον κόσμο του ολοκληρωτισμού. Σήμερα η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ θέλει να παραπέμψει σε δίκη όσες χώρες δεν επιδεικνύουν δημοσιονομική πειθαρχία.
Το πέταγμα της πεταλούδας
Του Νίκου Μπελαβήλα. Οι πλατείες των πόλεων είχαν πάψει από πολύ καιρό να είναι αυτό που για αιώνες ήσαν: τόποι συνάθροισης αλλά και μαζικής πολιτικής έκφρασης των πολιτών. Πάει καιρός που αυτοί οι δημόσιοι χώροι έπαψαν να λειτουργούν ως πεδία πολιτικών εκδηλώσεων. Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις, μία-δύο φορές το χρόνο, σε ασφυκτικά πλαίσια τάξης, διαδηλώσεις ή συγκεντρώσεις τύχαινε να βρεθούν καμιά φορά σε καμιά κεντρική πλατεία.
