εν τέλει

Γιατί η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δημοσιογράφων και διανοούμενων παίρνει θέσεις όλο και λιγότερο κριτικές απέναντι στην εξουσία;
Γιατί δημοσιογράφοι και διανοούμενοι γίνονται όλο και περισσότερο αλαζόνες και εχθρικοί απέναντι σε κάθε μορφής αγώνα που διαρρηγνύει τo πλαίσιo του πολιτικού και οικονομικού κομφορμισμού της μοναδικής σκέψης;
Γιατί παραδοθήκαν;
Γιατί εγκατέλειψαν κάθε προσπάθεια αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης των πραγμάτων;

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Δεν θυμάμαι καν πότε, από ποιον πρωτάκουσα τη, μαγευτική για τα δικά μου αφτιά, φράση. «Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε». Δεν θυμάμαι καλά τη διαδρομή μέχρι να κατακτηθεί αυτή η ιδιαίτερη όραση στα πράγματα, την πραγματικότητα, τις σχέσεις, την πολιτική, την κοινωνία. Θυμάμαι όμως πως ο δρόμος ήταν επίπονος, δύσκολος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς, ρεπορτάζ, κοψίματα από τον αρχισυντάκτη, σκίσιμο της σελίδας, ξαναγράψιμο, ώρες πολλές στο δρόμο. Χωρίς, όμως, τείχη ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα στην κοινωνία και αυτό που έβγαινε στις 150 λέξεις, στο τυπωμένο μονόστηλο της εφημερίδας.

Στις 31 Μαρτίου του 1952 εκτελέστηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης.
Στη συνέχεια δημοσιεύουμε τους στίχους ενός σχεδόν άγνωστου τραγουδιού που γράφτηκε για τον Μπελογιάννη, από τον Αλβανό Μωϋσή Ζαλόσνια. Η μελοποίηση έγινε από μέλος της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ) και η εκτέλεση έγινε από τη χορωδία της ΠΠΣΠ.

Του Ευτύχη Μπιτσάκη. Είναι γνωστά δύο αποφθέγματα του Τόμας Χομπς (1585-1679): Άνθρωπος προς άνθρωπον λύκος και πόλεμος όλων εναντίων όλων. Ζώντας στην αυγή του καπιταλισμού, ο διάσημος Άγγλος φιλόσοφος, συμπύκνωσε σ’ αυτές τις δύο φράσεις την εμπειρία του από τη φρίκη της αναδυόμενης αγγλικής κοινωνίας. Βέβαια, ο Χομπς αδικούσε τους λύκους, οι οποίοι είναι κοινωνικά ζώα με ισχυρό αίσθημα αλληλεγγύης. Αντίθετα με τον Χόμπς, άλλοι συμπατριώτες του και προπαντός οι Γάλλοι διαφωτιστές οραματίζονταν μια κοινωνία όπου θα δέσποζε ο ορθός λόγος, η ισότητα και η ελευθερία. Το τι έγινε έκτοτε το γνωρίζουμε και σήμερα:
Σήμερα που ο καπιταλισμός αγγίζει τα ιστορικά του όρια, το μόνο που μπορεί είναι η κατεδάφιση των όποιων κατακτήσεων των λαών.
Ειδικά: Οι πόλεμοι.

Αντιγραφή από την Καθημερινή, 16/3: «Εικόνες πανικού προκάλεσε στις διεθνείς αγορές ο φόβος πυρηνικής καταστροφής στην Ιαπωνία. Οι μετοχές στα χρηματιστήρια βυθίστηκαν… Οι επιπτώσεις από την καταστροφή στην Ιαπωνία και την παγκόσμια οικονομία προκάλεσαν κάμψη του οικονομικού κλίματος στη Γερμανία. Παράλληλα, το κλείσιμο ιαπωνικών εργοστασίων ηλεκτρονικών εξαρτημάτων εκτίναξε τις τιμές των μικροτσίπ, ενισχύοντας τους φόβους για άνοδο του πληθωρισμού διεθνώς. Η απόφαση της Γερμανίας να αναστείλει τη λειτουργία επτά πυρηνικών αντιδραστήρων εκτίναξε τις τιμές ενέργειας στην Ευρώπη».

Ήρθανε πάλι του Στροσκάνη τα τσιράκια. Και δεν πάμε λέει καλά και πρέπει να τα βγάλουμε όλα στο σφυρί, έχουνε δεν έχουνε χρεία. Εβγάλανε το λοιπόν φιρμάνι και τα είπανε στον κόσμο, όπου εφοβήθηκε και έτρεξε στις εκκλησίες να ανάψει κεριά και να θυμιάσει, ως έκανε και παλιότερα.

Του Bob Avakian. [Σημείωση του συντάκτη: Οι παρατηρήσεις χρονολογούνται από τις αρχές Φλεβάρη, πριν την πτώση του Μουμπάρακ, παραμένουν όμως ιδιαίτερα σημαντικές].

Γράφοντας αυτό το κείμενο λίγους μήνες αφού εγκατέλειψα την Αίγυπτο μετά από δεκάχρονη παραμονή, δεκαπέντε ημέρες από το ξέσπασμα της λαϊκής οργής, πιστεύω ότι αξίζει να επιστήσω την προσοχή σε δύο ζητήματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με μια ανάγνωση των μέχρι σήμερα εξελίξεων από την πλευρά του καθεστώτος Μουμπάρακ και των υπερατλαντικών και γειτονικών ουσιωδών «εταίρων» του.

«Δε θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη, θέλουμε μια Ευρωπαϊκή Γερμανία», είχε πει ο Τόμας Μαν, επιχειρώντας να φρενάρει την πορεία γερμανοποίησης της Γηραιάς Ηπείρου κατά τον Μεσοπόλεμο. Από το 1945, αυτά τα λόγια έγιναν σημαία της γερμανικής ελίτ. Και ήταν μια έντονα εξευρωπαϊσμένη Γερμανία που επέβαλλε το 1992 το «Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Το «Μάαστριχτ» «φυλάκισε» μέσα σε εντελώς αυθαίρετα, από την άποψη των πραγματικών αναγκών και δυνατοτήτων κάθε κράτους-μέλους, ποσοστά το έλλειμμα, το χρέος κ.ά. βασικούς οικονομικούς δείκτες, σηματοδοτώντας τήν επίσημα νεοφιλελεύθερη πορεία της Ε.Ε. και τη νομισματική πολιτική που γέννησε το ευρώ.

Μπορούμε να το πούμε, χωρίς περιστροφές: το απονενοημένο εγχείρημα δημοσιοποίησης της απεργίας πείνας 200 απελπισμένων μεταναστών με κατάληψη της Νομικής Σχολής ήταν ηθικά ορθό, αλλά στρατηγικά λάθος. Και αυτό δεν αφορά, βέβαια, τη δική τους απόφαση να κατεβούν σε απεργία πείνας –κάτι που ήταν εξαρχής ειλημμένη- διότι χρειάζεται απύθμενο θράσος για να κρίνει κάποιος, από την ασφαλή θέση του κοινωνικά ενταγμένου, τις πράξεις ανθρώπων που έχουν εξωθηθεί στα όρια της ανθρώπινης κατάστασης και στην άβυσσο της απόγνωσης.