πολιτισμός

Τυχερός είναι ο Ζαν Λικ Γκοντάρ που στη Γαλλία δεν έχουν Μένη Κουμανταρέα! Αλλιώς, θα τον είχε περιλάβει κι αυτόν. «Τι λέτε, κύριέ μου; Ποιος είσαστε; Ο Σαρτρ ή μήπως η Μποβουάρ;» Πώς; Έχετε «προβλήματα ελληνικού τύπου»;

Έτσι έκανε κι εδώ, στα βραβεία του Διαβάζω, με το συγγραφέα Γιάννη Κιουρτσάκη, ο οποίος αρνήθηκε όχι μόνο να δώσει το παρόν στην κοσμική γιορτή της λογοτεχνίας αλλά και να παραλάβει το βραβείο που πήρε για το δοκίμιό του Ένας χωρικός στη Νέα Υόρκη, μιλώντας για «κατρακύλα της συλλογικής μας ζωής», για «έξαρση του ναρκισσισμού» του λογοτεχνικού σιναφιού και καταλήγοντας ότι βρίσκεται σε αμηχανία να παραλάβει βραβείο μέσα στις καταστάσεις των ημερών…

«Το αυθεντικό» Χ. Τζαίημς

Εκδόσεις Κίχλη 2009 σελ.125

Ego

από την Ελισάβετ Πρεβεζιάνου

Εκδόσεις Σοκόλη–Κουλεδάκη

Toυ Μάνου Στεφανίδη*

Αυτό το καλοκαίρι θα ’ναι αιχμηρό, θα ’χει ξηρασία, μόνο αλάτι θα φυτρώνει στους άνυδρους τόπους, όπως στη λίμνη της Λάρνακας έξω από τον τεκέ της Σουλτάνας... Πού το ξέρω; Το βλέπω στα μάτια των ανθρώπων, στα στεγνωμένα βλέμματα.

«Ακυρώνω τη συμμετοχή μου εξαιτίας προβλημάτων ελληνικού τύπου». Με αυτά τα λόγια ο 79χρονος Ζαν-Λικ Γκοντάρ ανακοίνωσε την αποχή του από την πρεμιέρα της νέας του ταινίας Film Socialisme στο κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών.

Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας, Κεφαλληνίας 16, Κυψέλη, τηλ.: 2108838727

Ο Ρ. Πολάνσκι επιστρέφει με τον «αόρατο συγγραφέα», ένα επίκαιρο πολιτικό θρίλερ, βασισμένο στο best seller του Ρόμπερτ Χάρις «Το φάντασμα» («The Ghost»).

Ένα εργαστήρι ελεύθερων μουσικών αυτοσχεδιασμών, με μοναδική προϋπόθεση την επιθυμία για συλλογική ηχητική διερεύνηση και πειραματισμό, λειτουργεί κάθε Κυριακή στην οδό Mιχαλακοπούλου 206.

Στην Κρήτη ένα τμήμα του Δημοκρατικού Στρατού επιβίωσε ακόμα και όταν ο Εμφύλιος τέλειωσε στην υπόλοιπη Ελλάδα. Οι παράνομοι και επικηρυγμένοι αυτοί αντάρτες (έξι άνδρες και δύο γυναίκες που έμειναν τελικά) κρύβονταν για 14 περίπου χρόνια στο νομό Χανίων ανασυγκροτώντας τις παράνομες οργανώσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος. Το 1962 έξι απ’ αυτούς δραπέτευσαν μέσω Ιταλίας στην Τασκένδη. Οι τρεις ζουν και αποτελούν τα κεντρικά πρόσωπα του ντοκιμαντέρ. Στην ταινία παρακολουθούμε το θαύμα της αντοχής των τσακισμένων υπολειμμάτων του Δημοκρατικού Στρατού και την αυτοθυσία των απλών ανθρώπων που τους έκρυβαν τόσα χρόνια.

Δεν αναφέρομαι σε κάποιο σύνθημα του τύπου «σοβιέτ+εξηλεκτρισμός», ούτε σε κάποια λατρεία των μηχανών ή της μεταμοντέρνας λογοτεχνίας. Ούτε καν σε κάποιο υπερρεαλιστικό παιχνίδι ή στο σοκ που προκαλεί καμιά φορά η ανάγνωση. Μιλώ, απλά, για τα διαβάσματά μου στον Ηλεκτρικό.