πολιτισμός

- Η Ελλάδα έχει γεμίσει… Ηρόστρατους που καίνε τα πάντα. Το γεγονός είναι απολύτως τυχαίο και φταίει ο «στρατηγός Άνεμος». Δεν υπάρχει καμία ευθύνη στην κυβέρνηση και καμία απολύτως σχέση των πυρκαγιών με τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων. Ό,τι δεν πουληθεί, θα καεί για να πουληθεί κι αυτό στο τέλος. Διαβάστε τους κανόνες της ελεύθερης οικονομίας!

Μετά την επιτυχημένη περσινή εκδήλωση το 2ο Jazz στο Πάρκο επιστρέφει στο Πάρκο Περιβαλλοντικής Ευαισθητοποίησης «Αντώνης Τρίτσης» στο Ίλιον την Κυριακή, 4 Σεπτέμβρη, στις 8.30 το βράδυ. Έντεκα από τους καλύτερους Έλληνες μουσικούς εκπροσώπους του είδους συναντιούνται για να μας ταξιδεύσουν μέσα από τα πολλά και διαφορετικά μονοπάτια της jazz.

Του Τρύφωνος Χρυσοφρύδη. O Γκουίντο Kαβαλκάντι, διηγείται ο Bοκάκιος, «έτυχε μια μέρα να ξεκινήσει από το Όρτο Σαν Mικέλε και ν' ακολουθήσει την όχθη του Aντιμάρι ώς το Σαν Tζοβάνι, όπου [...] ήσαν πολλοί τάφοι, μεγάλοι, μαρμάρινοι. [...] Kαι ο μεσέρ Mπέτο κι οι καβαλάρηδες της παρέας του, καθώς ανηφόριζαν από την πλατεία, είδαν τον Γκουίντο ανάμεσα στους τάφους. [...] Σπιρούνισαν τ' άλογά τους, σαν να 'καναν στ' αστεία έφοδο, και πλησίασαν, πριν καν τους αντιληφθεί. “Γκουίντο”, άρχισαν να του λένε “αρνήθηκες να μπεις στη συντροφιά μας. Aλλά, για πες μας, τι θα πετύχεις με το ν' αποδείξεις ότι δεν υπάρχει Θεός;" O Γκουίντο, βλέποντας πως τον είχαν περικυκλώσει, αποκρίθηκε: "Signiori, μια και είστε στο σπίτι σας, μπορείτε να μου λέτε ό,τι σας κάνει κέφι".

Ο Γιάννης Πατίλης, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού Πλανόδιον εδώ και τρισήμισι περίπου δεκαετίες, έχει αφιερώσει την εκτός βιοπορισμού ενέργειά του στις κρυφές χάρες του «μικρού» λογοτεχνικού Τύπου. Πριν από ένα χρόνο και παράλληλα με την έκδοση του έντυπου Πλανοδίου, ανοίχτηκε στον συναρπαστικό χώρο των νέων τεχνολογιών δημιουργώντας έναν ιστότοπο με την επωνυμία Ιστορίες Μπονζάι.

Της Μαρίας Πετρίτση. Όταν ήμουν μικρός, ήθελα να γίνω μουσικός. Θυμάμαι τα σαββατοκύριακα, τα άλλα παιδιά της γειτονιάς έπαιζαν μπάλα κι έκαναν ποδήλατο στο δρόμο, εγώ όμως καθόμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου και προσπαθούσα να μαντέψω στην κιθάρα τις νότες των αγαπημένων μου τραγουδιών. Μαθήματα άρχισα κάπως αργότερα, όταν είχα ήδη τελειώσει την Α’ Γυμνασίου.

To τελευταίο χειροκρότημα για τον Λυκούργο Καλλέργη ακούστηκε το απόγευμα της Τρίτης, στο A’ Νεκροταφείο της Αθήνας. Ο θάνατoς του δημοφιλούς δημιουργού ενεργοποίησε στιγμιαία τη συλλογική μνήμη, ανέσυρε στην επιφάνεια μια ταπεινή και αξιοπρεπή ζωή που άγγιξε τα όρια του βιολογικού νόμου -αφού διάρκεσε 98 χρόνια- μια ζωή που συνοδοιπόρησε με τη ζωντανή και πολυτάραχη ιστορία του περασμένου αιώνα.

Δύο κοινωνικές ομάδες θα μπορούσαν να αρνηθούν την ανάγκη δημιουργίας μητροπολιτικού πάρκου στην Αθήνα το οποίο θα επέτρεπε να ανασάνουν, επιτέλους, οι πολίτες από το μέχρις ασφυξίας χτισμένο περιβάλλον. Είναι αυτοί που ουδέποτε αγάπησαν -ή αδιαφόρησαν- για το εφιαλτικό γιγάντωμα της πόλης και εκείνοι που, διαχρονικά, λεηλάτησαν τον ελεύθερο δημόσιο χώρο της. Η πρώτη δεν παρεμβαίνει ενεργά στα πράγματα. Ωστόσο, διευκολύνει με την απάθειά της τη δεύτερη να επιτελέσει με λιγότερες αντιστάσεις το καταστροφικό, μα εξαιρετικά επικερδές έργο της.

Του Ηρόστρατου
- Επιστρέφω από τις διακοπές, ανοίγω τα μέιλ και πέφτω πάνω στην ανακοίνωση για το κλείσιμο ενός από τους καλύτερους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Του 9,58 της Θεσσαλονίκης. Ό,τι προάγει τον πολιτισμό πρέπει να εξαφανιστεί…