αρχείο στηλών

Του Μάριου Διονέλλη

Εφόσον η τεχνολογία υπάρχει και αφού ξέρω ότι μπορείτε να το κάνετε, θέλω μια χάρη, τώρα που ετοιμάζετε τις κάρτες του πολίτη.
Μια που όταν θα την περνάω από το μηχάνημα θα γράφει τον ΑΦΜ μου, τον αριθμό ταυτότητας και ασφάλισης, τον εκλογικό αριθμό και όλες τις αρρώστιες που έχω περάσει από παιδί, κάντε και σεις ένα τσιπάκι παραπάνω να βάλουμε μερικές ακόμα πληροφορίες μέσα…
Θέλω να βλέπει ο υπάλληλος με ποια αισθήματα γιορτάζω τον ένα χρόνο της κυβέρνησης στα χρόνια του Μνημονίου και της τρόικας. Δεν θα χρειάζεται να του πω τίποτα, θα το βλέπει στην οθόνη και θα μου χαμογελάει κρυφά.

Αρκεί να μην πληρώνουν οι διαφημιστικές αγγελιόσημο και τον ειδικό φόρο τηλεόρασης. Αρκεί να παίρνουν κρατικά κονδύλια για επικοινωνιακά προγράμματα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Αρκεί να παραμένει ο χώρος της διαφήμισης αδιαφανής και ελεγχόμενος μόνο από τις διαπλοκές golden στελεχών και πολιτικών. Πώς αλλιώς να σχολιαστεί η είδηση που πέρασε απαρατήρητη, αλλά σίγουρα έφθασε εκεί που έπρεπε: Στον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Όπως ενημέρωσε, λοιπόν, η Ένωση Διαφημιστικών Εταιριών Ελλάδας (ΕΔΕΕ) προσέφερε στο ελληνικό κράτος, την κυβέρνηση και το υπουργείο Οικονομικών το know how της προώθησης φορολογικής συνείδησης στους Έλληνες πολίτες.

Του Μάριου Διονέλλη

Με προβλημάτισε ο μπαγάσας ο Πάγκαλος.
Είπε ότι τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα και ξεπετάχτηκαν οι ερινύες από τα ντουλάπια που τις είχα κλειδαμπαρώσει. Και άρχισα τους λογαριασμούς:
Για τα «μαύρα» κι άραχνα που έπαιρνα επί χρόνια σε διάφορα μαγαζιά της δημοσιογραφίας.
Για το φοιτητικό πάσο που είχα για καιρό, ακόμα και όταν τελείωσε η ιδιότητα του φοιτητή.
Για τα εισιτήρια του αστικού, που έσβηνα με τη γόμα το μελάνι που είχε πάνω από την πρώτη ακύρωση, όταν είχα αφραγκιές κι έπρεπε να πάρω το λεωφορείο.
Για όλες τις συναυλίες που μπήκα χωρίς εισιτήριο από τα βραχάκια, μέχρι και για μια ξύστρα στη Β’ Δημοτικού, που τη λιμπίστηκα και τη βούτηξα από τον Βασιλάκη, τον διπλανό μου.
Sorry, ρε Βασιλάκη. Αλλά ήσουν κι συ προκλητικός με την ξύστρα - αυτοκινητάκι. Κι εκείνη εκεί, ολοκόκκινη, απροστάστευτη και πρόθυμη να πέσει στη χούφτα μου.
Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, λέει ο Θόδωρος…

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Η διάχυση της ενημέρωσης στην ηλεκτρονική εποχή. Η νέα εποχή της ενημέρωσης. Η ψηφιακή επέκταση είναι η σωτηρία. Αυτά και άλλα τέτοια βαθυστόχαστα και βαρύγδουπα ακούγονται και γράφονται το τελευταίο διάστημα, χαρακτηρισμοί που πετιούνται φύρδην μίγδην στη θεωρητική βάση δεδομένων που καθορίζει την μπακαλίστικη ανάλυση των εξελίξεων στα ελληνικά ΜΜΕ και την αγορά τους.

Επιλέγει και παρουσιάζει η Τασία Σταματοπούλου.

Του Μάριου Διονέλλη

Δεν καπνίζω πολύ. Αραιά και που, έτσι, καμιά φορά το βράδυ με καλό κρασί και καλούς φίλους. Άρα, μάλλον δεν μπορώ να καταλάβω το νταλκά που νιώθουν όσοι αντιδρούν στην καπνοαπαγόρευση που επιβάλλει η κυβέρνηση.

Η υπόθεση, όμως, σηκώνει τσιγάρο όταν μερίδα του καλλιτεχνικού-πνευματικού κόσμου της χώρας συντονίζει τις δυνάμεις της για να ανατρέψει τον άδικο (κατά τα λεγόμενά τους) νόμο.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Οι εξελίξεις στο ΔΟΛ είναι η απαρχή των πρωτοβουλιών που θα λάβουν οι εκδότες και ιδιοκτήτες για να αντιμετωπίσουν την κρίση τους. Τα μυστικά και φανερά σημεία των διαφόρων non paper που βρίσκονται σε διάφορα γραφεία υπουργών της κυβέρνησης Παπανδρέου ή στα γραφεία των εκδοτών θα αποκαλυφθούν το επόμενο διάστημα. Την ίδια στιγμή που οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ διαμαρτύρονται για την επιβολή φόρων σε επιχειρήσεις και ζητάνε ανάπτυξη, τα golden boys - στελέχη τους, εγκρίνουν και παίρνουν πράσινο φως για συρρικνώσεις και απολύσεις προσωπικού. Για αυτούς το «αυτονόητο» είναι να μη χάσουν τους δικούς τους μισθούς.

Iστο­ρί­ες Μπον­ζά­ι - Σκακιστικό μπλογκ