αρχείο στηλών

Του Μάριου Διονέλλη.
Επειδή πολύ μεγάλη κουβέντα γίνεται για αυτό το νέο «Σχέδιο Μάρσαλ», και επειδή οι υπεύθυνοι του επικοινωνιακού επιτελείου έδωσαν «γραμμή» να τα ξαναθυμηθούμε τα χρόνια εκείνα ως θετικά για να πάμε άλλα είκοσι χρόνια μπροστά και επειδή πολύ κοντή την έχουμε τη μνήμη σε αυτήν εδώ τη χώρα σας αντιγράφω σήμερα έτσι σκόρπια, μερικές αράδες που βρήκα ψάχνοντας για το τι ήταν και που αποσκοπούσε το περίφημο εκείνο σχέδιο.

Το σάπιο σύστημα κρατικοδίαιτων, «καλομαθημένων» ΜΜΕ στην Ελλάδα αποκαλύπτει άλλο ένα κόλπο του. Την εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή στην οποία επιδίδεται, με αμείωτη προσήλωση, η πλειονότητα των Media, μικρών και μεγάλων.

Του Μάριου Διονέλλη.
Όχι, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Είμαι σίγουρος πια. Και ‘γω πριν από λίγο καιρό μπορεί να έλεγα πως εντάξει, του ξέφυγε και μια μαλακία του Βενιζέλου. Αλλά πια, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Αυτό το περί στρατιωτικής πειθαρχίας είναι βέβαιο πως το εννοεί.

Από τα Μέσα της χειραγώγησης στα Μέσα της εξαθλίωσης.
Της Ματίνας Παπαχριστούδη.

Κοιτάζω γύρω μου (που έλεγε και ο Γιώργος σε εκείνο το παλιό σποτάκι) και βλέπω πασόκους δυσαρεστημένους. Έχει γεμίσει ο τόπος. Και καλά, από τη μια είναι ο πράσινος λαουτζίκος, με την κομμένη σύνταξη και το μισό μηνιάτικο, που έτσι κι αλλιώς απ’ όλους δυσαρεστημένος είναι, και με το δίκιο του. Αλλά είναι και κάτι άλλοι λεβέντες, που μια ζωή με το ΠΑΣΟΚ έγιναν ό,τι έγιναν και τώρα ξαφνικά είναι διαφωνούντες και αγωνιστές.

Την περασμένη Πέμπτη στην πλατεία πραγματοποιήθηκε ημερίδα-συζήτηση με απόφαση της Λαϊκής Συνέλευσης για την «Άμεση δημοκρατία και το Σύνταγμα». Συμμετείχα ως δημοσιογράφος σε μια απόπειρα διερεύνησης των συνθηκών αλλά και των όρων-στόχων υπό τους οποίους καλύπτουν τα ΜΜΕ τα τεκταινόμενα επί ενάμιση μήνα στην πλατεία Συντάγματος. Αλλά και για να μεταφέρω την εμπειρία από τις προσπάθειες που έγιναν στο χώρο του Τύπου για την έκδοση εφημερίδων σε συνθήκες άμεσης, πραγματικής ή απλής δημοκρατίας. Χωρίς, δηλαδή, ενδιάμεσους, ιεραρχικές δομές, αλλά πάντα με έναν ξεκάθαρο στόχο και συμφέρον.

Είναι μερικά πράγματα που άμα στα μάθουν λάθος από το σχολείο μετά φτύνεις αίμα να τα δεις αλλιώς και να πάρει στροφές το μυαλό. Είναι που σε βρίσκουν σε τρυφερή ηλικία και δεν υπάρχει κανείς, συνήθως, να σου ανατρέψει αυτά που λέει το βιβλίο: Οι Τούρκοι είναι κακοί, ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν «εκπολιτιστής» των λαών, το «Όχι» το είπε ο Μεταξάς και η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα που υπάρχει.
Για τα τρία πρώτα ρώτησα κι έμαθα την αλήθεια, για το τέταρτο αλλάζω γνώμη διά ζώσης. Δυστυχώς.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη.
Ξεπέρασαν κάθε όριο τα τηλεοπτικά δελτία, αυτή τη φορά. Πιστεύοντας ότι παραμένουν στην κορυφή της προπαγανδιστικής μηχανής της χειραγώγησης έδωσαν ένα ακόμη ρεσιτάλ από τον τηλεοπτικό άμβωνά τους, προφυλαγμένοι και κουστουμαρισμένοι στα οχυρωμένα φρούρια των καναλιών τους.

Ο επικείμενος απόπλους του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙ για το λιμάνι της Γάζας, εκτός από τη μεγάλη ιδέα που κουβαλά, με βάζει σε σκέψεις περί δημοκρατίας και εκπροσώπησης.
Στον ένα χρόνο που πέρασε από τη δολοφονία εννέα ακτιβιστών στο MAVI MARMARA, ο Βαγγέλης Πισσίας, και η πρωτοβουλία Ένα καράβι για τη Γάζα ετοίμαζαν την επόμενη αποστολή. Στο ίδιο διάστημα όμως, η Ελλάδα «μετακινήθηκε» με πολύ μεγάλα βήματα πιο κοντά στο Ισραήλ.
Σκέφτομαι τι μαθαίνει για την Ελλάδα και το Παλαιστινιακό ο υπόλοιπος κόσμος: