στήλες

Εδώ και αρκετό καιρό η κατάσταση στο χώρο των ΜΜΕ βρίσκεται σε αναβρασμό και κινητικότητα.
Απολύσεις εργαζομένων, κλείσιμο εντύπων, καναλιών και ραδιοσταθμών, μετακινήσεις στελεχών και ιδιοκτητών είναι γεγονότα που χαρακτηρίζουν όλο πιο έντονα και μαζικά τoν ευαίσθητο αυτόν χώρο.

Της Ματίνας Παπαχριστούδη. Δεν θυμάμαι καν πότε, από ποιον πρωτάκουσα τη, μαγευτική για τα δικά μου αφτιά, φράση. «Οι δημοσιογράφοι βλέπουν, αυτό που όλοι οι άλλοι κοιτάνε». Δεν θυμάμαι καλά τη διαδρομή μέχρι να κατακτηθεί αυτή η ιδιαίτερη όραση στα πράγματα, την πραγματικότητα, τις σχέσεις, την πολιτική, την κοινωνία. Θυμάμαι όμως πως ο δρόμος ήταν επίπονος, δύσκολος. Με ατελείωτες ώρες δουλειάς, ρεπορτάζ, κοψίματα από τον αρχισυντάκτη, σκίσιμο της σελίδας, ξαναγράψιμο, ώρες πολλές στο δρόμο. Χωρίς, όμως, τείχη ανάμεσα σε αυτό που έβλεπα στην κοινωνία και αυτό που έβγαινε στις 150 λέξεις, στο τυπωμένο μονόστηλο της εφημερίδας.

Αλήτης εγώ; Οικογενειάρχης άνθρωπος; Γονεύς χαριεστάτης θυγατρός, οφειλέτης ενήμερου στεγαστικού δανείου, συνεπής πληρωτής λογαριασμών ΔΕΚΟ; Και ρουφιάνος, από πάνω; Αυτό πάει πολύ… Εκτός αν το λέτε με την καλή έννοια. Ρουφιανεύω την εξουσία. Όσο περνάει απ’ το χέρι μου, τουλάχιστον. Αυτό να το δεχτώ. Αλλά και δημοσιογράφος… Ε, αυτό ξεπερνάει το όρια. Το παίρνω προσωπικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι δημοσιογράφος, με την κυριολεξία της λέξης. Δεν γράφω δημοσίως. Προτιμώ να δουλεύω κατά μόνας. Κυρίως μεταμεσονύχτια. Βίτσιο. Κατά καιρούς παραγωγικό. Δεν λένε πως οι νύχτες είναι γκαστρωμένες; Οι μέρες μας να δείτε πώς είναι…

Ο Δρόμος κυκλοφορεί σήμερα, Πέμπτη, για να μιλήσει για την τετραήμερη απεργία των εργαζομένων στον Τύπο, για να αναδείξει την απεργία, για να συμβάλει –με όσες δυνάμεις του αναλογούν- στη σύνδεση όλων των διάσπαρτων αγώνων που καθημερινά πληθαίνουν και αποτελούν ελπίδα ανατροπής του μαύρου μέλλοντος που φέρνουν οι υπηρέτες του Μνημονίου και της τρόικας. Ο Δρόμος δεν επιχειρεί να σπάσει ή να προλάβει την απεργία.

Στις 31 Μαρτίου του 1952 εκτελέστηκε από την κυβέρνηση Πλαστήρα ο κομμουνιστής Νίκος Μπελογιάννης.
Στη συνέχεια δημοσιεύουμε τους στίχους ενός σχεδόν άγνωστου τραγουδιού που γράφτηκε για τον Μπελογιάννη, από τον Αλβανό Μωϋσή Ζαλόσνια. Η μελοποίηση έγινε από μέλος της Προοδευτικής Πανσπουδαστικής Συνδικαλιστικής Παράταξης (ΠΠΣΠ) και η εκτέλεση έγινε από τη χορωδία της ΠΠΣΠ.

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έντονη κινητικότητα στα διάφορα σχήματα της Aριστεράς. Εντός της Aριστεράς, βεβαίως, διότι «εκτός» ο κόσμος δεν αστειεύεται με κανέναν πια.
Έχουμε συνέδρια, συνδιασκέψεις, συγκεντρώσεις, συνεδριάσεις και φυσικά όλα τούτα συνοδεύονται από τα ανάλογα κείμενα. Επειδή υπάρχει πληθώρα διατυπώσεων και όρων, ανταποκρινόμενος
σε σχετικό αίτημα συντρόφων θα επιχειρήσω να εκλαϊκεύσω ορισμένους, ως συμβολή της στήλης στις διαδικασίες.
Πάμε, λοιπόν, κι η λογική ας βάλει το χέρι της.

Ενάμισης χρόνος συμπληρώνεται από τον καιρό που ο πρίγκιψ Τζιορτζόνε ο Β’, ο Βραχύς, θριάμβευε στις εκλογές, πείθοντας διά των γρυλισμών του τους ψηφοφόρους πως τα μπικικίνια υπάρχουν (και θα διατεθούν με τη σέσουλα στον τιτάνιο αγώνα του σοσιαλισμού εναντίον της βαρβαρότητας). Έκτοτε ακολούθησαν πολλά και εξόχως εμβληματικά.

Καλημέρα πελάτες μου, συντρόφια του Δρόμου.
Επειδή είναι Πρωταπριλιά, προσέχετε βρε μη σας γελάσουνε και σας πούνε ότι την υπέροχη αυτή χώρα την κυβερνάει ένας πρωθυπουργός ονόματι Γιωργάκης.