πολιτισμός

Η τέχνη, δεν έχει λόγο ύπαρξης παρά μόνο όταν συνδέεται με την πραγματικότητα... Έτσι, τουλάχιστον, διατείνεται η νεοσύστατη Ομάδα των αποφασισμένων καλλιτεχνών η οποία, την περασμένη εβδομάδα, «έστησε» το δικό της μνημείο του Μνημονίου στην Πλατεία Συντάγματος.

Από τη στιγμή που το Nέο Μουσείο της Ακρόπολης έγινε εθνικό τοπόσημο στη μητρόπολη της Αθήνας, ήταν περισσότερο από προφανές ότι τα υπόλοιπα μουσεία θα ακολουθούσαν τη μοίρα του… φτωχού συγγενούς. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που δαπανήθηκαν ο λόγος, ούτε η προβεβλημένη αρχιτεκτονική του, ούτε φυσικά οι αρχαιολογικοί θησαυροί του Παρθενώνα που φιλοξενούνται στις αίθουσές του. Είναι κυρίως το νομικό (πολιτικό κατά προέκταση) πλαίσιο, που ορίζει το ιδιοκτησιακό καθεστώς, το προς τα έξω «πρόσωπό» του. Ένα πρόσωπο με μικρή διαφορά απέναντι στα άλλα δημόσια μουσεία με μεγάλες, ωστόσο, συνέπειες όπως ήδη δείχνουν τα πράγματα.

Η χονδρο-ειδής δήλωση του κ. Πάγκαλου «Όλοι μαζί τα φάγαμε» τη ζημιά της την έκανε. Δεν συναντήθηκε μόνο με την οργή, όπως ίσως αφελώς νομίζουμε κάποιοι, αλλά συνάντησε και τη σιωπηρή αποδοχή από όσους αρέσκονται να διαβάζουν κατά γράμμα τα... «σταράτα λόγια», αδιαφορώντας για το κρυφό, πραγματικό τους περιεχόμενο. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι «συνομίλησε» με ένα τμήμα του κοινωνικού σώματος -όχι ασήμαντο ποσοτικά- το οποίο «αναγνώρισε», στη δήλωση του ευτραφούς αντιπροέδρου, μιαν ανομολόγητη μέχρι πρότινος αλήθεια.

- Είχα δυο βδομάδες να δω τηλεόραση… Έκανα το λάθος να ανοίξω, όμως, τη συσκευή και να πέσω πάνω στους χαριεντισμούς της Έλλης Στάη με την Πέμυ Ζούνη. Η ηθοποιός-βουλευτής μας εξηγούσε, χαμογελαστά, τι περήφανη νιώθει που ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο και «ανέλυε» γιατί δεν πρέπει να είμαστε τόσο κολλημένοι με ξεπερασμένες έννοιες όπως «εθνική κυριαρχία»… Έκλεισα την τηλεόραση οργισμένος, για να μη γίνω στο τέλος αληθινός Ηρόστρατος και κάψω τη συσκευή…

Δυο χρόνια μετά την Κόλαση, μια παράσταση βασισμένη στη Θεία Κωμωδία, ο Καστελούτσι επιστρέφει στον ίδιο χώρο με ένα νέο πρότζεκτ. Δυνατός εικονοκλάστης με σπουδές στη ζωγραφική και την αρχιτεκτονική ο Ιταλός σούπερ σταρ του ευρωπαϊκού θεάτρου παρουσίασε ένα έργο δικής του σύλληψης στα όρια της πρόζας και του βίντεο αρτ, της ποπ αισθητικής και της σοκαριστικής αντίληψης ενός βιωματικού θεάτρου.

Αρνητικά -του- Ανθρώπου, τενεκέδες, ο καλύτερος ανάμεσα
τους, μια πατημασιά γαλότσας σε λασπόδρομο
Δολοπλοκία, ωμότητα και ψέμα είναι το φόρτε τους αλλά δεν
Λειτουργούν, δεν αποδίδουν
Χωρίς παθητική ή συνένοχη σιωπή, λοιπόν φωνάξετέ το
Αυτό που έμοιαζε κλήρα των πολλών δεν είναι παρά φάρσα
σκηνοθετημένη από τους λίγους
Ό,τι έδειχνε αναπόφευκτο είναι γέννημα μιας πονηρής στιγμής
Το πού άξιζε έλεγαν το σέβας της κοινότητας είναι αποκρουστικό
κι αβάσταχτα γελοίο

Δημήτρης Αρμάος