Αναλυτικότερα, στον όρο «bullying» συμπεριλαμβάνονται: Η χρησιμοποίηση υβριστικών ή περιπαικτικών εκφράσεων. Απειλές και εκβιασμός. Σωματική βία, χτυπήματα, τσιμπήματα, δαγκωνιές, σπρωξίματα. Κλοπές. Ζημιές στα προσωπικά αντικείμενα κάποιου. Επιδιωκόμενη απομάκρυνση των φίλων. Εσκεμμένο ή συχνό αποκλεισμό μαθητών από κοινωνικές δραστηριότητες. Διάδοση κακοηθών και ψευδών φημών. Εκβιαστικά τηλεφωνήματα ή παρενόχληση μέσω τηλεφώνου, κινητού τηλεφώνου, Διαδικτύου (ηλεκτρονικό bullying).
Η ψυχική ηρεμία του θύματος bullying διαταράσσεται τραγικά. Αν αυτό, μάλιστα, γίνεται σε καθημερινή βάση διαλύεται συναισθηματικά. Τα θύματα του bullying είναι δυνατόν να παρουσιάσουν, εκτός από διαταραχές συμπεριφοράς και ψυχολογικά καθώς και ψυχοσωματικά προβλήματα, όπως πονοκεφάλους, κοιλιακά άλγη, ενούρηση, διαταραχές ύπνου, άγχος, χαμηλή αυτοεκτίμηση, φοβίες. Δεν μπορούν να μείνουν μόνα και δεν μπορούν να κοιτάξουν το συνομιλητή στα μάτια.
Οι δράστες (bullίδες) παρουσιάζουν στοιχεία προβληματικής αντικοινωνικής και συχνά παραβατικής συμπεριφοράς. Είναι γνωστό, όμως, ότι πολλές φορές πίσω από ένα οργισμένο παιδί κρύβεται πόνος, εγκατάλειψη, φόβος, απόρριψη ή και κάποια διαλυμένη οικογένεια.
Ο μαθητής που κάνει bullying είναι ταυτόχρονα και ένας εν δυνάμει ρατσιστής μαθητής. Είναι ο ίδιος που θα τα βάλει με ένα παχύ και αδύναμο παιδί, όπως και με ένα αδύναμο παιδί άλλης εθνικότητας. Είναι αυτός που με χαρά θα συμμετάσχει σε ρατσιστικές εκδηλώσεις.
Τα φαινόμενα ψυχολογικής ή και πραγματικής βίας αυξάνονται στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Εμείς τα παρακολουθούμε να εξελίσσονται μπροστά μας και -σχεδόν πάντα- αντί να αντισταθούμε, ξαναμπαίνουμε στις αίθουσες για να διδαχθούμε τα αίτια του ίδιου φαινομένου.
Το σχολείο, από την άλλη, δρα ουδέτερα. Ναι μεν μπορεί να κάνει πολύωρα κηρύγματα για το φαινόμενο, όμως στην πραγματικότητα δεν ασχολείται
με την ουσία του προβλήματος και, μερικές φορές, κάνει τα στραβά μάτια, μη θέλοντας ίσως οι καθηγητές να μπλέξουν σε «δύσκολες καταστάσεις».
Πολύ πιο εύκολα, το σχολείο ασχολείται με τους «άτακτους» ή «ενοχλητικούς» στο μάθημα μαθητές.
Ακολουθεί τη νοοτροπία του βολέματος.
Σίγουρα δεν είναι λύση η αστυνόμευση του σχολείου. Ο σχολικός αστυνόμος, ο εισαγγελέας, το σχολείο – φρούριο, η ποινικοποίηση της σχολικής συμπεριφοράς των μαθητών, ο δάσκαλος – φύλακας, το «φακέλωμα» των μαθητών, σίγουρα δεν αποτελούν λύσεις.
Η μόνη λύση είναι η αυτοοργάνωση των μαθητών και η δική τους συλλογική επιθυμία να εξαλείψουν το bullying από τους χώρους τους. Πρέπει να αντιδρούμε σε τέτοια φαινόμενα και να μην βολευόμαστε στην απάθεια, συντηρώντας το κύκλωμα.
Τι μπορεί να κάνουν λίγοι δυνατοί και μπρατσαράδες σε ένα δημοκρατικό σχολείο, όπου η συλλογική γνώμη καταδικάζει ενέργειες βίας και ρατσισμού;
(*) https://spc.web.auth.gr/biblia/bullying.pdf
Έφηβος https://efhbos.wordpress.com/
