Έχει τρέξει πολύ νερό στο ποτάμι από το μακρινό 1955 όταν συναντήθηκαν στη Μπαντούγκ της Ινδονησίας 29 εκπρόσωποι «των φιμωμένων λαών της Γης» όπως τους αποκάλεσε στην εναρκτήρια ομιλία του ο τότε πρόεδρος της χώρας Σουκάρνο. Τότε είχε αποσπάσει την προσοχή ο Τσου Εν Λάι, πρωθυπουργός και στενός συνεργάτης του Μάο με την ομιλία του από όπου απουσίαζε κάθε ιδεολογική αναφορά, στον κομμουνισμό, σε μια ένδειξη ενότητας. Ούτε τώρα ο Σι, πρόεδρος και ισχυρός άνδρας του Πεκίνου, αναφέρθηκε στη μη αποκρυπτόμενη ιδεολογική κατεύθυνση της Κίνας. Ο καθένας ας πιστεύει ότι θέλει. Ο παράγων που έφερε στο Καζάν της Ρωσίας στο ίδιο τραπέζι 65 ανόμοιες χώρες δεν ήταν ούτε τώρα η ιδεολογία. Ήταν ο φόβος. Ο φόβος της Δύσης, του ηγεμόνα, των ΗΠΑ.
Όλοι αυτοί, ανόμοιοι και ίσως φιλύποπτοι για τους διπλανούς τους (π.χ. Ινδοί και Κινέζοι) είχαν ισχυρούς λόγους να κάτσουν δίπλα-δίπλα για να δουν τι θα κάνουν με τους άλλους στη Δύση που ισχυρίζονται ότι εκπροσωπούν «τη σωστή πλευρά της Ιστορίας» όπου κυριαρχούν οι ΗΠΑ και μόνο οι ΗΠΑ. Εκ προοιμίου, λοιπόν, η Σύναξη στο Καζάν της Ρωσίας είχε «πολεμικό», αμυντικό, χαρακτήρα. Η διαφορά είναι ότι από το 1955 στο 2024 αυτοί που δεν είχαν τότε φωνή τώρα έχουν και μάλιστα ακούγεται τόσο δυνατά, ώστε κανείς δεν μπορεί να την αγνοήσει.
Ωστόσο, ακόμα και τώρα ούτε αρμονική χορωδία αποτελούν, ούτε μαέστρος υπάρχει. Οι BRICS δεν είναι Συνασπισμός ούτε Συμμαχία όπως π.χ. το ΝΑΤΟ. Είναι μια σύναξη όσων θέλουν να διατηρήσουν την αυτονομία τους, ανίσχυροι να το κάνουν ένας-ένας, μόνοι τους, αλλά με ισχυρή ασπίδα όλοι μαζί, λίγο απέχουν από το 50% της παγκόσμιας οικονομίας. Σε ισχύ όπλων, μέσων επιβολής, υστερούν, δεν διεκδικούν ηγεμονία, αλλά και δεν την επιδιώκουν. Αν οι δυτικοί αναγκαστούν να περιοριστούν στα όριά τους, θα έχουν πρόβλημα θανατηφόρας ασφυξίας.
Με αυτή την έννοια οι BRICS δεν αποτελούν απειλή αλλά σκιαγραφούν μια εικόνα του μέλλοντος που μάλλον είναι… απίθανο να υπάρξει. Ο αντίπαλος, ο Δυτικός Κόσμος, είναι αδύνατον να αποδεχθεί μια τέτοια συνάθροιση κρατών ανεξάρτητων, με αυτοτελή οικονομική και πολιτική ανάπτυξη. Ήδη ανέχεται με μεγάλη δυσφορία την ατίθαση Ουγγαρία και αναλαμβάνει ενεργό δράση εναντίον της Γεωργίας όπου οι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν όπως θα ήθελε η Δύση. Αλλά συντάχθηκαν με τη Ρωσία.
Το 1992 ο Αμερικανός υφ/γος ‘Αμυνας Γούλφοβιτς, επονομαζόμενος και «άρχοντας του σκότους», προώθησε τη θεωρία ότι οι ΗΠΑ οφείλουν να «πνίξουν στην κούνια την ανάδυση κάθε κράτους που θα μπορούσε να αποτελέσει απειλή για τον ηγεμόνα», τις ΗΠΑ. Πιο συγκρατημένοι, σύγχρονοι ιστορικοί μιλάνε για την «παγίδα του Θουκυδίδη», την κατάσταση που προκύπτει όταν την κυριαρχία μιας ισχυρής δύναμης απειλεί η ανάδυση μιας νέας δύναμης. Έτσι συνοψίζεται η ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η Αθήνα ένιωσε ως απειλή την ανάδυση της Σπάρτης. Είναι χαρακτηριστικό ότι τότε και τώρα τα επιχειρήματα είναι τα ίδια: Οι ΗΠΑ αυτοπροβάλλονται ως η πλευρά της Αλήθειας, της Ελευθερίας και της Δικαιοσύνης, όπως τότε η ολιγαρχική Σπάρτη εναντίον της δημοκρατικής αλλά «αυταρχικής» Αθήνας. Τότε νίκησε η Σπάρτη. Αλλά πολλοί λένε, και δεν ξέρουμε με σιγουριά ποιος έχει δίκιο, ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται. Το βέβαιο είναι ότι ως τώρα δεν έχει βρεθεί τρόπος ειρηνικής επίλυσης του συγκεκριμένου προβλήματος. Οι BRICS δεν θα κριθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων αλλά στους δρόμους της κοχλάζουσας ζωής όπου «νεκροί χιλιάδες κι οι ζωντανοί δίνουν το αίμα τους».
