Το αρχαιότερο κοινοβούλιο του κόσμου ξεπέρασε για μια ακόμη φορά τον εαυτό του όταν βρέθηκε αντιμέτωπο με τη συμβιβαστική συμφωνία μεταξύ Βρετανίας και Ε.Ε. για υλοποίηση του Brexit, η οποία συνήφθη την περασμένη εβδομάδα κυριολεκτικά στο παρά πέντε*. Οι δεσμεύσεις όλων των κομμάτων ότι θα υποστηρίξουν μια συμφωνία με την Ε.Ε. (αφού υποτίθεται ότι ήθελαν να αποφύγουν μια «άτακτη» έξοδο) πήγαν πάλι περίπατο. Απλά κρατήθηκαν τα προσχήματα στην πρώτη ψηφοφορία της Τρίτης, καθώς σχεδόν όλοι οι Συντηρητικοί βουλευτές, 25 ανεξάρτητοι και 19 Εργατικοί ενέκριναν τη συμφωνία (σύνολο 329), ενώ 299 την καταψήφισαν. Άρα θα μπορούσε κανείς να πει ότι, επιτέλους, η βρετανική βουλή σταμάτησε να λειτουργεί ως τσίρκο και, έστω με μικρή πλειοψηφία και με… υπερτριετή καθυστέρηση, αποφάσισε να υλοποιήσει την απόφαση του δημοψηφίσματος του 2016.
Αμ δε! Αμέσως μετά εισήχθη προς ψήφιση η υιοθέτηση των εφαρμοστικών νόμων που θα έπρεπε να υιοθετηθούν ώστε το Brexit να συμβεί στη συμφωνημένη ημερομηνία (31 Οκτωβρίου). Μόνο 308 υπερψήφισαν τη σχετική πρόταση, ενώ 322 ψήφισαν κατά! Ταυτόχρονα, δόθηκε εντολή στον Τζόνσον να ζητήσει νέα αναβολή του Brexit από τις Βρυξέλλες. Κάπως έτσι τέλειωσε το τελευταίο επεισόδιο-μπόνους στο τραγελαφικό πλέον βρετανικό κοινοβουλευτικό σίριαλ. Η πεισματική άρνηση των «ευρωπαϊστών» βουλευτών να αποδεχθούν οποιαδήποτε συμφωνία αποκαλύπτει την πλήρη περιφρόνησή τους για τη λαϊκή κυριαρχία. Βέβαια μια τέτοια διαπίστωση θα μπορούσε να θεωρηθεί αφελής από μια πολιτική ελίτ που (με πρώτους τους Εργατικούς του Κόρμπιν) είναι πεπεισμένη ότι «ξέρει καλύτερα» από τον αδαή όχλο. Ή θα μπορούσε να θεωρηθεί και «λαϊκισμός».
Νέα τρικλοποδιά από Μακρόν
Ωστόσο το πρόβλημα δεν αφορά μόνο το ποιος θα κερδίσει μια επικοινωνιακή μάχη άνιση, αφού σύμπαν το στρατόπεδο της «προοδευτικής» παγκοσμιοποίησης, μαζί με τα ρετάλια του ευρωπαϊσμού και όλα τα μεγάλα ΜΜΕ, υποστηρίζουν αναφανδόν την παραμονή της Βρετανίας στην αλληλοσπαρασσόμενη ευρωπαϊκή οικογένεια. Το ουσιαστικό πρόβλημα παραμένει κι έχει πολλές πτυχές. Πρώτον, βαθαίνει η συστημική ενδόρρηξη, καθώς τα αντιμαχόμενα τμήματα της βρετανικής άρχουσας τάξης αδυνατούν να βρουν κοινό τόπο. Δεύτερον, βαθαίνει το διαζύγιο των απλών πολιτών με το μέχρι πρότινος κραταιό βρετανικό πολιτικό σύστημα. Τρίτον, η παράταση του σίριαλ παροξύνει την κρίση και τους φόβους της σαθρής ευρωκρατίας. Τέταρτον, δίνει ευκαιρίες σε δυνάμεις που διεκδικούν ανακατανομή της επιρροής στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.
Ξεκινώντας από το τελευταίο, είναι εντυπωσιακή η αντιφατική από πρώτη ματιά πολιτική της Γαλλίας: ο πολύ ευρωπαϊστής Μακρόν, αφού δυναμίτισε την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας και της «Βόρειας Μακεδονίας», τώρα αντιπαρατίθεται και πάλι ανοιχτά με την ευρωκρατία. Ενώ η νομενκλατούρα των Βρυξελλών, αλλά και η ίδια η Γερμανίδα καγκελάριος Μέρκελ, δήλωναν ότι βλέπουν ευνοϊκά το βρετανικό αίτημα για νέα αναβολή, ο Μακρόν λέει ότι το πολύ-πολύ που μπορεί να δεχτεί είναι μια ολιγοήμερη παράταση. Πόσο θα επιμείνει κι αν θα βάλει άλλο ένα βέτο η Γαλλία, δεν είναι ακόμη σαφές – το σίγουρο είναι ότι διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο και λόγο εντός της Ε.Ε., κι ας μετατρέπεται έτσι σε τακτικό σύμμαχο των «εθνολαϊκιστών» που δεν κουράζεται να καταγγέλλει. Από την πλευρά του ο Τζόνσον έχει αφήσει το μπαλάκι στις Βρυξέλλες. «Κάντε ό,τι νομίζετε» είναι το μήνυμά του προς τη διαιρεμένη ευρωκρατία, που πρέπει τώρα να βρει έναν τρόπο να πείσει τον Μακρόν ώστε το γαϊτανάκι του Brexit να παραταθεί έως τον Φεβρουάριο, κι έχει ο Θεός. Σε αντίθετη περίπτωση, στις 31 Οκτωβρίου το «άτακτο Brexit» θα είναι γεγονός – εκτός κι αν στο μεταξύ σκαρφιστούν κάτι ακόμη οι ζογκλέρ του βρετανικού κοινοβουλευτικού τσίρκου.
Δηλητηριώδεις κάλπες ενόψει
Οι τελευταίοι, πέραν της θυμηδίας που προκαλούν πλέον, έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμη δηλητηριώδες αγκάθι: τις πρόωρες εκλογές. Ο Τζόνσον θα προτείνει τη Δευτέρα την προσφυγή στις κάλπες στα μέσα Δεκεμβρίου, ώστε «να αποφασίσει ο λαός». Φρικτή προοπτική για πολλούς βουλευτές! Διότι καλός ο κοινοβουλευτισμός αλλά, με τη δεδομένη κατάσταση πνευμάτων που επικρατεί σήμερα στη Βρετανία, πολλοί κινδυνεύουν να… συνταξιοδοτηθούν. Δεν είναι ότι ο Τζόνσον θα σαρώσει στις κάλπες: οι δημοσκοπήσεις του δίνουν «μόνο» 36-37%, συν 11-12% στο κόμμα Brexit. Με ένα τέτοιο ποσοστό και με το δεδομένο πλειοψηφικό μονοεδρικό σύστημα, ο Τζόνσον θα κυριαρχήσει κοινοβουλευτικά, ακόμη κι αν δεν κάνει κάποιας μορφής εκλογική συμφωνία με το κόμμα Brexit.
Οι Εργατικοί βρίσκονται πολύ πίσω, στο 23-24%, αφού οι ψηφοφόροι τους διαρρέουν προς όλες τις κατευθύνσεις: τμήμα της βάσης τους που ψήφισε Brexit πάει στο ομώνυμο κόμμα, ενώ οι πιο ευρωπαϊστές κατευθύνονται κυρίως στους Φιλελεύθερους Δημοκράτες, που έχουν εκτιναχθεί στο 17-18%. Αν δεν… απαγορευθούν οι εκλογές, η σύνθεση της νέας βουλής θα είναι πολύ διαφορετική. Και τα περιθώρια ελιγμών πιο περιορισμένα, για όλους.
* «Συμφωνία για το Brexit: όλα στον αέρα!» (φύλλο 471. σελ. 20).
Μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη
Η Κλαιρ Φοξ, ευρωβουλευτίνα του κόμματος Brexit, έδωσε πρόσφατα μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Λαμπρινή Θωμά, η οποία δημοσιεύθηκε στο The Press Project (thepressproject.gr). Στην Φοξ δεν κολλάει εύκολα η ρετσέτα του «εθνολαϊκιστή» που χρησιμοποιούν τα συστημικά ΜΜΕ για οποιονδήποτε δεν κάθεται σούζα, και την οποία αναπαράγει μια αριστερά που έχει καταντήσει κατοικίδιο της ευρωκρατίας: μεταξύ άλλων υπήρξε στέλεχος του Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος (RCP, τροτσκιστικών καταβολών) και είναι συνιδρύτρια του Ινστιτούτου των Ιδεών. Παραθέτουμε λίγα χαρακτηριστικά αποσπάσματα από τη συνέντευξή της:
«Δεν ανήκω σε όσους ήταν ευρωσκεπτικιστές από παλιά. Κατανοούσα απλώς ότι η Ε.Ε. είναι μια αντιδημοκρατική εξουσία και ότι πάντα θα αποτελούσε τροχοπέδη σε οποιαδήποτε δημοκρατική απόφαση θα λαμβάναμε στη Βρετανία. Κι ύστερα γίνεται το δημοψήφισμα, που είναι ξεκάθαρη διαδικασία, και το έκαναν για τους δικούς τους κυνικούς λόγους: οι Συντηρητικοί πίστευαν ότι θα νικήσουν και θα τελειώνουν με το ευρω-ερώτημα. Όταν όμως έχασαν το δημοψήφισμα [η τότε ηγεσία των Συντηρητικών ήταν πλειοψηφικά υπέρ της παραμονής στην Ε.Ε.], το θέμα ξεπέρασε κατά πολύ το Brexit. Αφορά πλέον το σεβασμό προς τους ψηφοφόρους, το αν το Καθεστώς θα τη γλιτώνει όταν ανατρέπει την ψήφο/θέληση των απλών ανθρώπων… Στην Ελλάδα οι άνθρωποι ψήφισαν και [οι Βρυξέλλες] τους είπαν “σας ευχαριστούμε που ψηφίσατε, και τώρα θα σας αγνοήσουμε”. Εδώ ήταν ακόμη πιο άγρια τα πράγματα, χωρίς να θέλω να μειώσω ό,τι συνέβη στην Ελλάδα. Αλλά είναι πολύ σημαντικότερη γεωπολιτική απόφαση, γιατί για την Ε.Ε. η έξοδος της Βρετανίας είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Είναι πολύ σημαντική και για τη Βρετανία επίσης. Και κανείς δεν το περίμενε. Γι’ αυτό και δημιούργησε μια τεράστια έκρηξη πολιτικών ερωτημάτων και διασπάσεων στο σύνολο της ευρωπαϊκής πολιτικής…»
