Της Τασίας Σταματοπούλου
[email protected]
Στη σπηλιά του Νοσφεράτου
https://nosferatos.blogspot.com/
Από τα κορυφαία ελληνικά μπλογκς (μπλόγκερ από το 2008) με υψηλά στάνταρντ ποιότητας, χιούμορ, φιλοσοφικής και ποιητικής διάθεσης.
Ποιος είναι ο κ. Νοσφεράτος; Δεν είναι και εύκολο να τον περιγράψεις. Αν και είναι δημόσιο πρόσωπο δεν πρόκειται να σας το αποκαλύψω γιατί ο ίδιος υιοθετεί την ανωνυμία στο blog του.
Αντιφατικός, ιδιόρρυθμος, ερωτικός, μελαγχολικός, αισθηματίας, έξυπνος, μονήρης, επίμονος, όπως αυτοσαρκάζεται, ενίοτε… «γίνεται πολύ κακός με τους κακιασμένους τα “καραδεξιά κατιναριά”, τους δεξιούς που ρήμαξαν τη χώρα, τους νεοφιλελεύθερους και τη βλακεία». Τον ελκύουν οι έξυπνοι και ειλικρινείς άνθρωποι -ανεξαρτήτως πολιτικής απόχρωσης, ενώ πολιτικά τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσα στην Οικολογική Αριστερά, τους Οικολόγους Πράσινους, τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Αλέκο Αλαβάνο και των ανανεωτών του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και της αναρχίας… Ναι, όλα αυτά μαζί, αν με εννοείτε… Φανατικός αντιρατσιστής και διεθνιστής, γίνεται έξαλλος με τους «αφελείς φιλελεύθερους εκσυγχρονιστές, που εμφανίζονται ως αντιεθνικιστές. Αγαπημένο χρώμα το μαύρο και το κόκκινο. Τοξότης με ωροσκόπο Σκορπιό (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό).
Οπαδός της Μη Βίας, αν και Βίαιος με την κοινωνική αδικία. Αγαπημένα περιοδικά, το «Ένεκεν», φυσικά, όπου αρθρογραφεί, «Επιστήμη και Κοινωνία», «Σύγχρονα Θέματα», «Νέα Εστία» κ.ά.
Αγαπημένο Βιβλίο: «Οι μεταμορφώσεις της ταυτότητας: Έθνος, νεωτερικότητα και εθνικιστικός λόγος», του Πέτρου Θεοδωρίδη.
Άλλωστε, 416 αναρτήσεις αναφέρονται σε αυτό το θέμα. Αξίζει, όμως, να δει κανείς και τις αναρτήσεις του για τον Λακάν, τον Μπαντιού, για τα δικαιώματα, τον κινηματογράφο, την ποίηση. Όλα τα έχει η «Σπηλιά», σου επιφυλάσσει πάντα εκπλήξεις, γι’ αυτό δεν ρουτινιάζει ο κ.Νοσφεράτος ποτέ.
Περαστικός
https://perastikos.blogspot.com/
«Μην ανησυχείτε, είμαστε μόνο το όνειρο κάποιου που σε λίγο θα ξυπνήσει».
Είναι μεταφραστής, κατά δήλωσή του, μπλόγκερ από το 2006. Αυτό που σε ελκύει περισσότερο στο μπλογκ του είναι η ιδιαίτερα τρυφερή και ευαίσθητη ματιά με την οποία προσεγγίζει τα θέματά του. Παράλληλα όμως με έναν οξύ, σαρκαστικό και διεισδυτικό τρόπο φθάνοντας στην ουσία του θέματος. Οι αναρτήσεις του συνοδεύονται, σχεδόν πάντα, με εξαιρετικά δικά του σκίτσα τα οποία και μόνα τους εκφράζουν ολοκληρωμένη άποψη και σχολιάζουν θέματα ανθρώπινης συμπεριφοράς, πολιτικής επικαιρότητας –ο ίδιος δεν ανήκει σε κανένα κόμμα– εκ βαθέων εξομολογήσεις ή σκόρπια κείμενα με ποιητική προσέγγιση.
Αγαπάει τα ζώα και καυτηριάζει απάνθρωπες συμπεριφορές εναντίον τους, περιγράφει, καταγράφει και αναλύει τη σχέση που έχει με τα ζώα και τα φυτά, προκαλώντας τον αναγνώστη να σκεφτεί περισσότερο τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση.
Προστάτης του μπλογκ το ξωτικό Λώρα.
Ένα δείγμα των αναρτήσεών του, πρόσφατο, είναι ο… ναζιάρης (ναζί):
Ο ναζιάρης
Ήτο ένας ναζί όλο νάζι, ήτο ένας ναζί ναζιάρης
«Δεν φταίω εγώ, φταίνε αυτοί, μα δεν το βλέπετε και εσείς; Έτσι είναι αυτά και τι να κάνουμε τώρα βρε παιδιά; Με ξέρετε εσείς, μα πρέπει να σπάμε και αβγά, αν θέμε να πάμε και μπροστά»
Ήτο ένας ναζί ναζιάρης, όλο χάρη και όλο νάζι
και ας ήτο πενηντάρης/εξηντάρης/σαραντάρης
«Δεν φταίω εγώ, είπαμε, αγάπη και αριστερά, προοδευτικός και όλα καλά, για τα γκομενάκια μια χαρά, μα είναι και τα παιδιά, είναι και όλη τούτη η βρομιά, είναι η ανάγκη τελικά, τι προτείνετε κι εσείς;»
Ήτο ένας ναζί ναζιάρης, όλο νάζι και όλο χάρη, να ζει κανείς ή να μη ζει; Ναζί κανείς ή να μη ζει; Να ζει και ας είναι και ναζί; Ναζί αν είναι για να ζει;
Η τηλεόραση ίσως να μας πει. Στην τελική είναι και ευκολία δηλαδή
Αφορμές πάντα υπάρχουνε πολλές, και αφού τα θέλεις γιατί κλαις;
Ποιος θα πληρώσει το λογαριασμό;
– Μα φυσικά και θα πληρώσουμε μεσιέ! Δώστε το λογαριασμό σ’ αυτόν τον περαστικό και πείτε του ότι είναι για την αξιοπιστία της χώρας.
Ένα κράτος τραμπούκος/κλέφτης/νταβατζής/τύραννος ετοιμάζεται να μου στείλει το λογαριασμό για ένα τραπέζι στο οποίο ποτέ δεν παρακάθισα. Καλούμαστε πάντα να διασώσουμε την πέτρα που είναι δεμένη στο λαιμό μας και μας παρασέρνει στον πνιγμό και που κανένας δεν τολμάει να πετάξει πέρα. Το ότι δεν ξεσηκώνονται και οι πέτρες ερμηνεύεται με δύο τρόπους: α) ραγιαδισμός, β) συνενοχή.
Φαντασίωση: απόσχιση, να μαζευτούμε λίγοι ομοφρονούντες, να αγοράσουμε/ελέγξουμε μια έκταση, να συστήσουμε δικά μας εναλλακτικό/οικολογικό κράτος, οικονομία και νόμισμα… και να προμηθευτούμε και βαρύ οπλισμό… αν και η απέχθειά μου προς τους ανθρώπους με οδηγεί μάλλον στον ασκητισμό. Αισθάνομαι κάθε μέρα να ξεμακραίνω όλο και περισσότερο από τους ανθρώπους, σαν μια πολική αρκούδα που ξέμεινε σε ένα κομμάτι πάγου που αποκολλήθηκε από τον παγετώνα και το παρασέρνουν μακριά τα κύματα. Το προτιμώ.
