του Γιάννη Μαύρου
Η Νάντια με προειδοποίησε: «είναι off… είναι άκαιρο».
Μιλώ για το …ποιηματικό πόνημα (με όλη τη σημασία των λέξεων) «Στον Απόηχο» που δημοσιεύτηκε εδώ στο περασμένο φύλλο.
Έφευγα το απόγευμα για Θεσσαλονίκη και βρισκόμουν σε ραντεβού.
Κατέβηκα στον Δρόμο, με τα λόγια της Νάντιας να αντηχούν, με διάθεση να το ξαναδώ συνολικά.
Αν και το διάβασα δυό-τρείς φορές πριν το πειράξω, δεν ήθελα τίποτα να βγάλω.
Μόνο συμπλήρωσα δυό στίχους:
Ο Ενεστώς Λαός
και ο καθείς αρματωλός.
Τα λοιπά χτενίσματα φιλολογικά….
Δεν ήταν μόνο ότι ο χρόνος πίεζε.
Ήμουν ακόμα θυμωμένος.
Και είμαι.
Όχι μόνο με το «σύστημα».
Με τους πάντες και τα πάντα.
Με τον εαυτό μου πρώτ’ απ’ όλα.
Με τους φίλους, τους συντρόφους, τους συναγωνιστές.
Όπως θα καταλάβατε πάσχω.
Δεν μπορώ να ησυχάσω.
Γι’ αυτό κάνω λάθη.
Αν και κοντεύω να εβδομηνταρήσω είμαι ακόμα μικρός…
Ζητώ την επιείκειά σας, μαθαίνω διαρκώς
Έχουμε άλλη επιλογή;
Το θέμα είναι όμως τι κάνουμε
όταν γινόμαστε σοφοί;
Το πρώτο
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ!
Ήταν λάθος μου λοιπόν
Αυτή τη στιγμή
που ο γίγαντας Λαός
πάει ξανά να σηκωθεί
να υποβαθμίσω αυτό το μείζον εγώ
κάνοντας ακριβώς αυτό
για το οποίο όλους εγκαλώ
ότι δηλαδή εμείς, εκεί
συνεχίζουμε
αμετανόητοι
το ίδιο το βιολί
Λάθος μου λοιπόν.
Το διάβασα την Κυριακή ξανά
και ξανά
και ξανά
Μάταια γυρεύοντας από κάπου να πιαστώ
Ντρεπόμουν
Ν’ ανοίξει η Γή να με καταπιεί
Μόνο σαν βγήκαμε φίλοι καρδιακοί μαζί
ν’ ακούσουμε τον θείο Τάκη
και τον άγιο Μάρκο
συνήλθα κάμποσο και σκέφτηκα να γράψω αυτό.
Κάποιοι ψυχαναλυτές στυγνοί
μπορεί
να το απορρίψουν
και μένα μαζί
ως ναρκισσισμό
Το αντέχω κι’ απαντώ:
Επιλέγω λόγο ποιητικό ακριβώς γι’ αυτό
Όχι ως άμυνα
Ως γέφυρα!
Απ’ το πολιτικό στο προσωπικό
Απ’ το προσωπικό στο πολιτικό
Ως μέσο καταλυτικό
του Διχασμού
Δεξιό-Αριστερό
μα πάνω απ’ όλα του εσωτερικού
ημισφαιρίου αριστερού και δεξιού
Λόγου και Θυμού
Ψηλαφώντας
Διέξοδο
απ’ το Λαβύρινθο της Σπηλιάς
Μαζί με τον Μινώταυρο
Εαυτό
Για να βρεθούμε
οι Απελεύθεροι
στο ξέφωτο
Μαζί.
Με Αγάπη
