Εκείνος που καταλαβαίνει κάτι από τις κραυγές ενός παιδιού,
αυτός ξέρει ότι μέσα τους κουρνιάζουν φοβερές ψυχικές δυνάμεις,
δυνάμεις πολύ διαφορετικές απ’ αυτές που αναγνωρίζουμε συνήθως.
Ένας πόνος βαθύς και μια αδυσώπητη λύσσα,
και η ανάγκη της καταστροφής.
Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν
Τα παιδιά είναι η ελπίδα του κόσμου
Ιησούς Χριστός
Αυτά τα παιδιά που βρίζετε, που φοβάστε, που απαρνείστε και ξορκίζετε, που μόνα τους τολμούν να αντικρίζουν τον ίλιγγο μιας πραγματικότητας που δεν τη θέλουν και δεν τα θέλει, που δυστυχώς δεν την έπλασαν και ευτυχώς δεν τα έπλασε, αυτά τα παιδιά που κατάφεραν να διασχίσουν τους ωκεανούς του βούρκου που τους προτείνατε κολυμπώντας σε ύπτια θέση με το βλέμμα καρφωμένο στον ουρανό, τα παιδιά που «παρεκκλίνουν», που είναι «αντικοινωνικά», αυτά τα κωλόπαιδα το ξέρετε καλά πως είναι η μόνη σας ελπίδα.
Αυτά τα παιδιά που πασχίσατε να χαλάσετε, να τους αφαιρέσετε την πρώτη τους λάμψη με χίλια δυο βερνίκια που όμως κανένα τους δεν έκατσε, να τους ξεμάθετε την γνήσια ανυπακοή που τους δίδαξε ο Χoκ Φιν φυτεύοντάς τους χίλια δυο μέτρια παραμύθια και γήπεδα με πλαστικά κασκόλ και άθλια Big Brother, που όμως κανένα τους δεν έβγαλε καρπούς, τα παιδιά που βιάσατε με χίλια δυο «έρχεται ο Ντέταρι!», και λοιπά «γονίδια του νικητή» και που όμως συνεχίζουν να σας σώζουν ξεφτιλίζοντας με μια και μόνη επιτιμητική ματιά τους τις χυδαίες, τις γελοίες παρελάσεις σας, τα παιδιά στα οποία διδάξατε τα «Όχι!» και τα «Kαλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή…», κλείνοντάς τους το μάτι ότι δεν τα εννοείτε πραγματικά, μα αυτά όμως συγκράτησαν ό,τι ήταν να κρατήσουν, τα παιδιά αυτά θα γδάρουν σαν άλλοι «κραυγαστικοί ερυθρόδερμοι» του Ρεμπό από πάνω τους τα βρόμικα τομάρια που τους ράψατε, μαζί και τα δικά σας.
Αυτά τα παιδιά, που δεν απέτυχαν όπως οι επιτυχημένοι τριανταπεντάρηδες και τα «δυναμικά στελέχη» του ανελεύθερου φιλελευθερισμού, που δεν αυτοευνουχίστηκαν με ψαλίδια του μοντάζ δίνοντας ηχηρές διαβεβαιώσεις ότι «θα αλλάξουν το σύστημα εκ των έσω» (μόνο σιωπηρές υποσχέσεις ότι δεν θα αλλάξουν τα ίδια), τα παιδιά που ταΐστηκαν από την πρώτη τους ώρα με αλλαγές «εδώ και τώρα», με «νέες ιδέες» και με αποκλειστικές εικόνες απ’ την «σταθερή» και «στάσιμη» κατάσταση ενός κρεβατωμένου ζόμπι, που πριν ήταν «γαμιάς», και την ανυπόφορη αυταρέσκεια των «επιγόνων» και των «αντιπάλων» και των «αντιπολιτευτών», χωρίς όμως ποτέ να χωνέψουν τίποτα, και τίποτα να μην ξεχάσουν, αυτά τα όμορφα παιδιά που βρίζετε και ξαναβρίζετε, τα κορίτσια που μισείτε επειδή σας απορρίπτουν όταν τα ποθείτε και που λέτε «πουτάνες» γιατί αυτό μόνο ξέρετε, που σας απορρίπτουν εντελώς και ολοκληρωτικά, αυτά τα παιδιά, που πάντα θα είναι εκεί και πάντα θα υπάρχουν, με τις δυνατές κραυγές, τα βάρβαρά τους γέλια, θα πελεκήσουν ανελέητα το στομάχι της θαμπής σας σκοτεινιάς μέχρις ότου αυτό ματώσει φως και αναβλύσει τη νέα μέρα.
