Του Κώστα Γκιώνη
Η νύκτα ήρθε και στρογγυλοκάθισε στο τραπέζι μου. Το τζουκμπόξ έπαιζε ένα παλιό μπλουζ της Λουιζιάνας. Πιο κει μια ξεπεσμένη μέρα πόρνη λικνιζότανε ψάχνοντας πελάτες. Η νύχτα έσκυψε και κάτι μου ψιθύρισε, δεν θέλησα ν’ ακούσω, μου αρκούσε η σκοτεινή αγκαλιά της, που για άλλη μια φορά κάλυπτε την ασχήμια που με περιτριγύριζε. Η αξιοπρέπεια κρεμάστηκε από τα μανταλάκια ενός φθηνού μεγαλομπακάλικου, εν ονόματι της «νομιμότητας»…
Τι κι αν μέσα από τις ρυτίδες και τα κόκκαλα η πείνα παίζει κρυφτούλι, τι κι αν η επιθυμία για λίγη αξιοπρεπή διαβίωση ουρλιάζει από απόγνωση; Οι εντολές των μεγάλων βρίσκουν πρόθυμα τσουτσέκια. Κανένας μεγάλος δεν έχει δύναμη αν δεν έχει γύρω του μια στρατιά ταγμένα καθίκια έτοιμα να σφαγούν για τα συμφέροντα του αφέντη τους, αρκεί να συνεχίζουν να γριτσανάνε το ξεροκόμματο που… απλόχερα τους παρέχει.
Η φτώχεια στοιχειώνει τον τόπο. Τα πάντα ακριβαίνουν, οι μισθοί σαν πεισματάρης διάολος έχουν στυλώσει τα ποδάρια τους και μένουν καθηλωμένοι δεκαετίες τώρα, όταν οι τιμές των ειδών πρώτης ανάγκης έχουν υπερδιπλασιαστεί. Οι δικαιολογίες περί αύξησης των καυσίμων που συμπαρασύρει τα πάντα δεν θ’ αντέξουν για πολύ ακόμα. Το ξεζούμισμα όλων αυτών των χρόνων έχει μειώσει τις αντοχές. Τα κουκιά είναι μετρημένα και ελλειμματικά, τα νοικοκυριά δεν βγαίνουν.
Η θρασύτητα και η ξεδιαντροπιά των παραφουσκωμένων κυβερνητικών στελεχών και των πετσοεξαρτημένων δημοσιοκάφρων δεν έχει όρια. Καθισμένοι πάνω στους παχυλούς μισθούς που εισπράττουν από τους δικούς μας φόρους, νομίζουν ότι απευθύνονται σε ηλιθίους… και, κατά κάποιο τρόπο, μπορεί και να ’χουν δίκιο.
Έχουμε το φθηνότερο ρεύμα, η αριστερά ευθύνεται για την αύξηση στο ρεύμα, η μέση τιμή των καυσίμων είναι φθηνότερη των τιμών που υπάρχουν στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι μη παραγωγικοί των 500€ που δεν μπορούν να βάλουν βενζίνη ας πάνε με τα ΜΜΜ, ο πολυχρονεμένος πήρε τηλέφωνο τον ξανθό της υπερδύναμης, ο οποίος μόλις τον άκουσε να φωνάζει «ως εδώ!» τα έκανε πάνω του και σταμάτησε τους τσαμπουκάδες με τους νεοναζί φίλους μας… αυτές είναι μερικές από τις σαχλαμάρες που εκτοξεύουν!
Και ’μείς πετρωμένοι, σαν αγάλματα σε κάποια συνοικιακή πλατεία, έρμαια στις διαθέσεις του αέρα και στις κουτσουλιές των πουλιών, να περιμένουμε τον μαρμαρωμένο βασιλιά και τις προφητείες, μήπως κι αλλάξει το κακό το ριζικό μας.
Αυτή η θανατοπολιτική οδηγεί σε εξαθλίωση και νέα μνημόνια. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Όσο καθυστερεί η αντίδραση, το τέρας θα θεριεύει. Σήμερα πρέπει να του κόψουμε το κεφάλι, αύριο θα είναι αργά!
