Του Σταύρου Γεωργά
Σαρώθηκε, λοιπόν, η Πλατεία Συντάγματος και μένει να δούμε ώς πότε θα παραμείνει άδεια.
Όσοι τυχεροί βρίσκονται τώρα στη θάλασσα, μπορούν να κάνουν μια προσομοίωση: να κρατήσουν τη μπάλα κάτω απ’ το νερό. Δεν κρατιέται για πολύ, το ξέρουμε όλοι. Και η κοινωνική άνωση θα ξαναφέρει στην πλατεία το πλήθος, δίχως να έχουμε συζητήσει στα σοβαρά τι συνέβη, τι παίχτηκε. Θα ξαναέχουμε, πάντως, την ευκαιρία, αυτό είναι βέβαιο… Στο μεταξύ, ας στραφούμε έμπλεοι θαυμασμού και ευγνωμοσύνης προς τον κ. δήμαρχο, τον κ. εισαγγελέα, όποιον τελοσπάντων μας εξασφάλισε μιαν «Αθήνα, πόλη καθαρή», όπως λέει και το επίγραμμα του Σιμωνίδη που κοσμεί τα απορριμματοφόρα του άστεως. Και ας σκεφτούμε καθ’ εαυτό το άλλοθι που επιστρατεύτηκε:
Η υγειονομική ή/και τουριστική υφή του («το Σύνταγμα βρομούσε», «οι τουρίστες δεν γίνεται να βλέπουν τσαντίρια στο κέντρο της πόλης») προϋποθέτει, καταρχάς, μια θεωρία περί δημοσίου χώρου απολύτως συμβατή προς τις «εμπράγματες εγγυήσεις» που δώσαμε. Ο νόμος είναι σαφής: Αν κάποιος αγοράσει σπίτι, έχει δικαίωμα να κάνει αμέσως έξωση στο νοικάρη. Μια διασταλτική ερμηνεία του μπορεί να συμπεριλάβει εξώσεις σκηνιτών από τις πλατείες, διαδηλωτών απ’ τους δρόμους, φοιτητών από το άσυλο αύριο. Ο δημόσιος χώρος δεν έχει ακόμη πωληθεί, φυσικά. Όμως, την πώλησή του (μεταφορικά είτε και στην πραγματικότητα) την προδιαγράφει η πεποίθηση ότι η πόλη είναι το θέαμά της. Και το θέαμα δεν μπορεί παρά να είναι άσπιλο. Γιατί δεν περιέχει την κοινωνία. Εξού και η κοινωνία θα σαρωθεί με επιχειρήσεις-«σκούπα». Βρομάει άλλωστε…
Ζητήσαμε να φύγουν οι ξένοι – γιατί βρομάνε. Ζητήσαμε να φύγουν οι σκηνίτες – γιατί βρομάνε. Οι άστεγοι βρομάνε επίσης – και θα πρέπει σε λίγο να σαρωθούν από τα κατώφλια των πολυκατοικιών, τις εσοχές και τα παγκάκια, όπου αναμειγνύνται άλλωστε με τα πρεζόνια σε ένα ακόμη πιο βρομερό συνονθύλευμα. (Η πρέζα καθ’ εαυτήν δεν βρομάει βεβαίως, εξού και καμιά σκούπα δεν σάρωσε ποτέ τους εμπόρους της.) Αυτοί που ψάχνουν στα σκουπίδια γι’ ανακυκλώσιμα υλικά βρομάνε επίσης, δεν χωράει συζήτηση. Και πληθαίνουν, πανάθεμά τους, πληθαίνουν. Όμως τα πράγματα θα σκουρύνουν όταν αποδειχτεί ότι βρομάει η φτώχεια καθ’ εαυτήν. Και τότε η σάρωση θα πρέπει να πάρει διαστάσεις γενοκτονίας. Το 99% της κοινωνίας θα πρέπει να σπρωχτεί κάτω από το χαλί της πόλης-θεάματος. Πού δηλαδή; Κι αν από εκεί ακριβώς έρχεται η βρόμα; Θα πρέπει αυτό το ακατονόμαστο μέρος να σφραγιστεί συνεπώς…
Η «υγειονομική» σκέψη, όμως, με την οποία μας εξοικειώνουν σιγά-σιγά, δεν είναι ελέγξιμη. Θ’ ακουστεί παρατραβηγμένο, αλλά αν ο ακροδεξιός «μακελάρης της Νορβηγίας» (τον είπαμε έτσι και καθαρίσαμε) πρέπει να θεωρείται ψυχωσικός, τότε η ψύχωση είναι ο πυρήνας του correct απογυμνωμένος. «Υγειονομικά» σκεπτόταν, αλλά σε ακραία μορφή. Και καθάριζε εν ψυχρώ παιδιά, επί μιάμιση ώρα.
