Χρειάζεται μια βασική διάγνωση (θα μιλήσουμε με ιατρικούς όρους, όπως συνηθίζεται στις μέρες μας). Βρισκόμαστε βυθισμένοι σε μια πολυ-κρίση ενός συστήματος κοινωνικών σχέσεων, του καπιταλισμού, και αντιμετωπίζουμε ένα ακόμα «σύμπτωμά» της (δηλαδή εκδήλωσή της): την πανδημία. Δεν σκεφτόμαστε τίποτα, πέρα από το πώς θα βγούμε από την πανδημία και τον κίνδυνο του θανάτου που φέρνει. Αυτό είναι ένα πρώτο πολύ σοβαρό σύμπτωμα μιας πνευματικής υστέρησης, ίσως πολύ σημαντικής στην εξέλιξή της. Η διάγνωση που πρέπει να γίνει αφορά όλο το σώμα της πολυ-κρίσης, την εκτίμηση της σοβαρότητάς της (για τον ασθενή και γενικά τη ζωή στον πλανήτη), ώστε να αντιμετωπίσουμε με σοβαρότητα και αποτελεσματικότητα την ιδιαίτερη εκδήλωσή της. Βέβαια κι αυτή χρειάζεται μια εξήγηση: Γιατί και πώς οι επιδημίες και οι πανδημίες θα είναι συχνές από δω και πέρα; Ποιος ελαττωματικός μηχανισμός τις δημιουργεί; Γιατί παιδεύουν όλο και μεγαλύτερους πληθυσμούς;
Συνδεμένο με το φαινόμενο της πολυ-κρίσης και των απαντήσεων (αναδιαρθρώσεων και κοινωνικής μοντελοποίησης-διαχείρισης) που δίνει η διεθνής ολιγαρχική ελίτ για 4-5 δεκαετίες, είναι και η τεράστια υποχώρηση, έως ανυπαρξία, ενός εναλλακτικού σχεδίου για την ανθρωπότητα. Ή, με άλλα λόγια: Πώς και γιατί η αστική τάξη (γενικά) κατορθώνει σε συνθήκες πολυ-κρίσης να ηγεμονεύει, να μην απειλείται και να προχωρά τους σχεδιασμούς της; Υπάρχει ένα επιστημονικό σχήμα που να εξηγεί αυτό το φαινόμενο; Για παράδειγμα καμία, μα καμία κυβέρνηση δεν αντιμετώπισε προβλήματα από τη διαχείριση της πανδημίας, ενώ είναι κραυγαλέα ορατό το γεγονός ότι η διαχείριση υπήρξε και εξακολουθεί να είναι σε πολλές περιπτώσεις έως και εγκληματική. Το ασκαρδαμυκτί και το ασυζητητί αναφέρονται σε αυτήν την ευκολία: να περνά η διαχείριση και να συνεχίζεται η ηγεμονία επί των κοινωνιών, χωρίς σοβαρές αντιστάσεις. Μάλιστα το να ευθυγραμμίζονται όλοι γύρω από τη γραμμή και τους ισχυρισμούς των ελίτ (με φορέα την Επιστήμη, την Επιστήμη που σώζει τον λαό και την ανθρωπότητα) μοιάζει σαν να έχουν σηκωθεί τα χέρια ψηλά, να έχουν παραδοθεί οι πάντες στις ελίτ και τα οικοδομήματά τους, γενικά στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Όλοι ενωμένοι, όλοι «υπεύθυνοι»
Μια βασική εξήγηση αυτής της κατάστασης είναι η απουσία εναλλακτικής είτε λόγω αδυναμίας, είτε (κυρίως) λόγω προσχώρησης της αριστεράς στην παράταξη της παγκοσμιοποίησης, ψυχή τε και σώματι… Το Patria o Muerte των Κουβανών επαναστατών, το «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», έχει αντικατασταθεί από το επαναστατικότατο «καπιταλισμός ή θάνατος». Υπερβολή; Για να δούμε.
Ο καπιταλισμός κινδύνευσε από έναν ιό, και αντέδρασε όπως αντέδρασε. Παραλογισμός; Όχι. Ο ιός καθήλωσε όλες τις αεροπορικές εταιρείες όπως καμία απεργία εργαζομένων στον τομέα δεν θα είχε πετύχει. Διέκοψε τη ροή εμπορευμάτων και ανταλλαγών, έκλεισε ή περιόρισε το εμπόριο σε μεγάλο βαθμό, και ανατίναξε το υγειονομικό σύστημα. Ο οικονομικός κύκλος κινδύνευσε από κάτι πολύ μικρό, έναν ιό, και όχι από την ταξική πάλη με την τρέχουσα ιδέα που έχουν γι’ αυτήν ορισμένοι «ορθόδοξοι» (οι οποίοι εντελώς περίεργα ενώνονται σήμερα μαζί με το σκληρό κεφάλαιο εναντίων των «ψεκασμένων» και των «αρνητών»). Ήρθε λοιπόν ο καιρός της «υπευθυνότητας» ακόμα και των ακραίων «εξτρεμιστών». Τώρα προέχει το εμβόλιο, όλα τα άλλα έπονται.
Ήρθε λοιπόν ο καιρός της «υπευθυνότητας» ακόμα και των ακραίων «εξτρεμιστών». Τώρα προέχει το εμβόλιο, όλα τα άλλα έπονται. Μα, συγγνώμη! Τι λέει ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, όλοι οι ηγέτες της Ε.Ε., το ΔΝΤ και τα λοιπά ευαγή ιδρύματα; Λένε κάτι άλλο;
Μα, συγγνώμη! Τι λέει ο Μητσοτάκης, ο Τσίπρας, όλοι οι ηγέτες της Ε.Ε., το ΔΝΤ και τα λοιπά ευαγή ιδρύματα; Λένε κάτι άλλο; Εντάξει, υπάρχει και το «μετά θα λογαριαστούμε», αλλά τα καταπίνουμε ασκαρδαμυκτί και ασυζητητί. Εν τω μεταξύ οι ελίτ (εκπρόσωποι του κεφαλαίου) μοντελοποιούν τις κοινωνίες –τώρα, όχι μετά– και προετοιμάζουν το μετά χωρίς μεγάλη δυσκολία. Ο ιδιαίτερος μοχλός που περνά η ηγεμονία είναι ο επιστημονισμός, η Επιστήμη με Ε κεφαλαίο, χωρίς ιδεολογία και φιλοσοφία (αυτά για τους αστούς είναι τρίχες). Και ξεμύτισαν και οι αριστεροί επιστήμονες να πουν τα ίδια και απαράλλαχτα. Χωρίς κανένα ίχνος αμφισβήτησης – είναι κι αυτό κάτι που επιζητεί επιστημονική εξήγηση…
Η Επιστήμη (και όλες οι ελίτ) βρήκαν την συνταγή: το Εμβόλιο. Επομένως έχουμε την Επιστήμη και την υπόδειξή της (για την Ελευθερία), το Εμβόλιο. Δεν επιτρέπεται καμία διερώτηση για το ποιο εμβόλιο, αν υπάρχει κάτι άλλο, αν γίνεται κάτι για το Φάρμακο, αν γίνεται κάτι για την Υγεία συνολικότερα, ακόμα και για το πώς διαχειρίζονται το εμβόλιο. Πόση ανοσία θα δώσει το εμβόλιο; Η Επιστήμη δεν γνωρίζει. Θα πρέπει να ξανακάνουμε και σε πόσο καιρό ξανά το εμβόλιο; Ίσως κάθε χρόνο ή κάθε εξάμηνο. Αν θέσει κανείς τέτοια ερωτήματα (που δεν είναι ενάντια στο εμβόλιο γενικά) καταχωρείται αμέσως στους «αρνητές». Τι ωραία… Κι αυτό θεωρείται ώριμος ή όψιμος αντικαπιταλισμός…
Πανδημία και κεφάλαιο
Άκουγα στο ραδιόφωνο από έγκριτο δημοσιογράφο ότι η Επιστήμη είναι σύμμαχος του λαού και της κοινωνίας, αλλά είναι και σύμμαχος των κυβερνώντων. Λέω, πάλι καλά. Το σχήμα όμως «όλοι μαζί απέναντι στον ISIS της φύσης, τον κορωνοϊό» είναι ψεύτικο και συγκαλύπτει όλα όσα θα έπρεπε να αποκαλυφθούν. Ας δώσουμε εμείς ένα επιχείρημα: Για να συντριβεί ο ναζισμός χρειάστηκε να ενωθεί το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο (ΕΣΣΔ) μαζί με δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα (Αγγλία και ΗΠΑ) ενάντια στον γερμανο-ιταλο-ιαπωνικό Άξονα. Γιατί λοιπόν δεν ενωνόμαστε τώρα προλετάριοι, επιστήμονες και κεφάλαιο ενάντια στον ιό; Και ύστερα να λύσουμε τις διαφορές που έχουμε προλετάριοι και αστοί;
Πρόκειται για πάγωμα της σκέψης, πρόκειται για απουσία σκέψης, πρόκειται για βλακεία που προβάλλεται με προσχήματα. Διότι η κοινωνία χρειάζεται το εμβόλιο, χρειάζεται να υπερασπιστεί τη ζωή, αλλά χρειάζεται και εμβόλιο και ανοσία για την πνευματική βλακεία που ενσταλάζεται και διαδίδεται και από το χώρο της Αριστεράς. Όποιος δεν βλέπει σήμερα τον ολοκληρωτισμό που οικοδομείται με πρόσχημα την πανδημία, όποιος δεν βλέπει ότι η παράταξη της παγκοσμιοποίησης θωρακίζεται με την πανδημία, όποιος δεν βλέπει πως η πανδημία λειτουργεί ως επιταχυντής των αναδιαρθρώσεων που επείγεται να επιβάλει το κεφάλαιο, πάσχει. Πάσχει σοβαρά. Παλιότερα (2014) είχα ισχυριστεί ότι η Αριστερά που έχουμε δεν μπορεί να αυτοϊαθεί. Τώρα η κατάσταση είναι μάλλον χειρότερη.
Επομένως δεν φταίει καθόλου ένας απλός άνθρωπος που θα πει «δεν με νοιάζει αν ο καπιταλισμός θα ζήσει για 1000 ακόμη χρόνια, ας ζήσει, το μόνο που με νοιάζει και θέλω τώρα είναι το εμβόλιο ώστε να σωθώ». Φταίει όμως ο αριστερός που εκστομίζει μια βλακεία που ούτε ο πιο θερμός υποστηρικτής του καπιταλισμού δεν έχει εκστομίσει μέχρι τώρα: «Μέσα σε 10 μήνες η επιστήμη –ναι, και οι πολυεθνικές την επιστήμη χρησιμοποιούν– κατόρθωσε αυτό που παλαιότερα απαιτούσε 5-10 χρόνια. Κι αυτό είναι επίτευγμα της ανθρωπότητας, όχι της Pfizer.». Τέτοια γράφονται και λέγονται όταν η άγνοια πλασάρεται ως προτέρημα κάποιων ξερολιστών αριστερών…
Ας αλλάξουμε πίστα
Διάβασα μια συνέντευξη του Ζοάο Πέντρο Στέντιλε, ηγέτη του μαζικού βραζιλιάνικου Κινήματος των Ακτημόνων (MST) σε έγκυρη βραζιλιάνικη εφημερίδα. Παρά το ότι βρίσκεται σε μια χώρα που κυβερνιέται από ακραία δεξιά κυβέρνηση (Μπολσονάρου), εντάσσει την πάλη για την υγεία του λαού σε ένα ευρύτερο πλαίσιο (κι όχι απλά στο εμβόλιο), και θέτει έναν στόχο: να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων σε περιφερειακό επίπεδο, στη Λατινική Αμερική. Εντάσσει λοιπόν την πάλη του βραζιλιάνικου λαού σε μια προοπτική. Ερώτημα: τίθενται στόχοι στην Ελλάδα; Χρειάζονται στόχοι; Και τι σημαίνει κοινωνία ή λαός χωρίς στόχους; Σημαίνει ασκαρδαμυκτί και ασυζητητί λοβοτομή του λαού απέναντι σε μια ελίτ-αλήτ, ένα πολιτικό σύστημα βουτηγμένο στην υποτέλεια και την εξάρτηση, μια χώρα υπό απειλή και οικοπεδοποίηση και τόσα άλλα που τα ξέρουμε μεν, αλλά…
Καλή χρονιά, αν και εξαρτάται από όλους μας (και τους επιστήμονες και τους απλούς ανθρώπους).
