Η θυσία της Σάρας δεν είναι μια ακόμα είδηση
Ξεχείλιζε από θλίψη, οργή, αγανάκτηση και πόνο η μαθητική πορεία για την 5η επέτειο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Σαν κακοπαιγμένη φάρσα η ιστορία επαναλαμβάνεται. Τότε ήταν το φονικό όπλο του Κορκονέα, σήμερα οι πολιτικές των μνημονίων που σκότωσαν τη 13χρονη Σάρα. Η πορεία ξεκίνησε περικυκλωμένη από διμοιρίες των ΜΑΤ. Στα πρόσωπα των μαθητών η κυβέρνηση έβλεπε εγκληματίες, εγκληματίες που πήγαιναν στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου για να αποχαιρετήσουν τη φίλη τους, τη συμμαθήτριά τους, τη Σάρα. Φίλοι, γείτονες και συγγενείς χειροκροτούσαν δακρυσμένοι την πορεία των παιδιών που πλησίαζε. Παντού έβλεπες πρόσωπα δακρυσμένα, γεμάτα οργή, άλλοι να συζητούν και άλλοι να φωνάζουν την πιο μεγάλη αλήθεια: «έχουμε ανάγκη το μέλλον»! Μια γειτόνισσα κλαίγοντας έλεγε στους φωτογράφους: «τα βλέπετε αυτά τα παιδιά; Δεν έχουν ελπίδα, αλλά έχουν αξιοπρέπεια και ας τους τσάκισαν τα όνειρα».
Συνεχώς η θλίψη εναλλασσόταν με την οργή… Ανάμικτα συναισθήματα έλαμπαν στα μάτια. Μια απροσδιόριστη ζωντάνια έβγαινε απ’ τα κλειστά στόματα. Την αισθανόσουν, την άκουγες… Ναι, μπορούν να πάνε τα πράγματα αλλιώς. Η Σάρα, όπως κι ο Αλέξης και τόσοι άλλοι δε θα ξεχαστούν, δεν πρέπει να ξεχαστούν…
