Θα ήταν πολύ ωραίο να κάναμε, κάθε τόσο, έναν απολογισμό πεπραγμένων.
Μια ανακεφαλαίωση, ένα μάζεμα, μια απαρίθμηση. Γιατί κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά επειδή τα περισσότερα είναι σκόρπια, κι εδώ κι εκεί, εάν τα αθροίσουμε, θα έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα της συλλογικής μας δράσης. Και δεν εννοώ μόνο τις κινητοποιήσεις, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Κυρίως, εννοώ τις δράσεις που έχουν μια διάρκεια, που χτίζονται.
Τα κοινωνικά ιατρεία που αυξάνονται, από το Ρέθυμνο ώς το Ελληνικό και την Πρέβεζα. Τα πολιτιστικά στέκια, πάρα πολλά, ίσως εκατό σ’ όλη την Ελλάδα, σε χώρους κατειλημμένους ή νοικιασμένους. Τα δωρεάν μαθήματα, μαθηματικών ή μουσικής, σε φτωχά παιδιά. Τις ομάδες για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, όπως στις Σκουριές, στη Χαλκιδική. Τις ομάδες για τους σπόρους και τα βιολογικά προϊόντα. Τις μονάδες αγροτουριστικού πολιτισμού, που είναι πολλές εκατοντάδες. Το κίνημα χωρίς μεσάζοντες που απλώθηκε σε όλη τη χώρα, και στηρίζεται στη συνεργασία κοινωνικών ομάδων στις πόλεις με παραγωγούς αγροτικών προϊόντων. Οι συλλογικές κουζίνες, τα ανταλλακτικά παζάρια και οι δράσεις αλληλεγγύης σε πολίτες που δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη προς το ζην. Τα μουσικά σχολεία που ξεπέρασαν τα 40 παρά τη δυστοκία της πολιτείας και την κακομεταχείρισή τους από τις μνημονιακές, αλλά και προμνημονιακές κυβερνήσεις. Τις θεατρικές ομάδες που ανεβάζουν, με ελάχιστους πόρους και μέσα, ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Τα μουσικά συγκροτήματα που παίζουν μουσικές έξω από το εμπορικό κύκλωμα. Τα παιδιά που ζωγραφίζουν στους τοίχους των παραμελημένων πόλεων. Οι ποδηλάτες που επιμένουν σε επικίνδυνους δρόμους. Οι φίλαθλοι που δεν έχουν πάψει να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται για τα χάλια του μαζικού αθλητισμού, με το ποδόσφαιρο σε πολύ κακή κατάσταση, στα χέρια εντόπιων και διεθνών μαφιόζων. Οι κινηματογραφικές λέσχες, μερικές με δράση 20 και 30 χρόνων, που δεν αφήνουν τις ωραίες ταινίες να μουχλιάσουν στις ντουλάπες. Οι λίγοι κινηματογράφοι που κρατιούνται σε λειτουργία χάρη στο μεράκι και την επιμονή μερικών ανθρώπων. Τα διαδικτυακά ραδιόφωνα που μεταδίδουν μουσική και σχόλια. Τα φεστιβάλ διαφόρων ειδών που πραγματοποιούνται από τοπικούς συλλόγους και ομάδες, αλλά κι από μεμονωμένα άτομα που έχουν μεγάλη διάθεση για προσφορά. Για να μην αναφερθώ στα βιβλία, τις εφημερίδες και τα περιοδικά που συνεχίζουν να βγαίνουν παρά την οικονομική κρίση και τις ασφυκτικές πολιτικές. Ούτε στα αμέτρητα σάιτ και μπλογκ που διακινούν πληροφορίες, ιδέες και προτάσεις, πέρα από τον ανοιχτό διαρκή διάλογο επί παντός.
Ενδεικτικά είναι όλα όσα προανέφερα. Γιατί είναι πάρα πολλά αυτά που γίνονται, αλλά οι περισσότεροι από μας δεν τα ξέρουν ή δεν τα συνδυάζουν. Και μην περιμένει κανείς να τα μάθει από τα ΜΜΕ. Αυτοί τα θάβουν. Δυστυχώς και τα δικά μας ΜΜΕ δεν αποδίδουν σ’ αυτά τη μεγάλη σημασία που έχουν, ούτε ενθαρρύνουν εμπράκτως αυτούς που τα υλοποιούν, ούτε παροτρύνουν και τους υπόλοιπους να βάλουν ένα χεράκι. Χρειάζεται μια πιο συστηματική καταγραφή και παρουσίασή τους. Γιατί σ’ αυτά εμπεριέχονται τα σπέρματα για ένα διαφορετικό τρόπο οργάνωσης της ζωής μας.
Πολλά είναι ακόμα στα σπάργανα και ασυστηματοποίητα, αλλά είναι πολύ σημαντικά. Χρειάζονται πολύ περισσότερα, με μεγαλύτερη συμμετοχή. Να μην γίνονται μόνο από τους πρωτοπόρους που τα ξεκινούν, αλλά με τη συμβολή του καθενός μας, μικρή ή μεγάλη. Κανένας δεν πρόκειται να φτιάξει τη ζωή μας καλύτερη αν δεν ασχοληθούμε εμείς οι ίδιοι με τις ανάγκες μας και εάν δεν έχουμε πάντα ένα όραμα, μια προοπτική για ζωές πιο δημιουργικές και πιο ευφάνταστες. Ούτε οι εκσυγχρονιστές, ούτε οι σωτήρες έχουν πια πέραση. Η αυτενέργεια και η αυτοδιαχείριση είναι το μέλλον. Ακόμα κι αν δεν αλλάξει άμεσα το σύστημα διοίκησης και διακυβέρνησης, οι πολίτες πρέπει να αυξάνουν όλο και πιο πολύ το ρόλο και τη συμμετοχή τους. Αλλιώς, το μέλλον θα είναι πιο σκοτεινό και αβέβαιο ακόμα κι από το μελανό παρόν.
Στέλιος Ελληνιάδης
