του Γιάννη Σχίζα
Ένα συνέδριο χρήσιμο, ωφέλιμο, εύχρηστο, κομιστής νέων ιδεών και σκέψεων, αλλά όχι επαρκώς αποτελεσματικό: Αυτό είναι το 1ο Συνέδριο για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας στην τροχιά του 21ου αιώνα, που εσωκλείει την αγωνία της επιβίωσης του Ελληνισμού. Το συνέδριο που είχε επιτυχία σαν μέσο μελέτης και κατανόησης της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά που δεν κατάφερε να υποδείξει την οδό ή ατραπό που πρέπει πρωτίστως να ακολουθήσουμε: Για να έχουμε την αντίθετη σπειροειδή ανάπτυξη με το σημερινό φαύλο κύκλο και να εξέλθουμε από το έρεβος, μιας εποχής που καταβροχθίζει λαούς και πολιτισμούς.
Μια μικρή χώρα, που αναζητά τρόπους επιβίωσης μέσα σε μια κοινωνία που κανοναρχείται από μεγάλους –Αμερική, Ε.Ε., Ρωσία, Κίνα, Ινδίες, Πακιστάν, Τουρκία– συχνά μπαίνει στον πειρασμό να διαλέξει τον προστάτη της μέσα σε αυτό το χώρο, αγνοώντας τον κίνδυνο να εξαπατηθεί και να ποδοπατηθεί με μια συμμαχία ή σχέση αμφίβολη. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται σε ένα χώρο μέσα στον οποίο δρουν διάφορες δυνάμεις κεντρόφυγες – παραδείγματος χάρη οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, αυτές που δίνουν χρώμα στη σημερινή εποχή.
Τα μικρά κράτη υποφέρουν: Όχι μόνο από χαμηλή γεννητικότητα, όχι μόνο από πληθυσμιακή υστέρηση, που θέλει όλες τις βαλκανικές χώρες να υπολείπονται σε πληθυσμό – με τη Βουλγαρία και τη Σερβία να προηγούνται σε πληθυσμιακό έλλειμμα. Τα μικρά κράτη , μέσα στα οποία εκτός από τις παραπάνω πρέπει να τοποθετήσουμε την Αλβανία, τα Σκόπια, την Ουγγαρία, την Αυστρία, χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, τη Ρουμανία, υποφέρουν κυρίως κατά το ότι , μέσα στον Παγκόσμιο Καταμερισμό των Έργων, αδυνατούν να αναπτύξουν ξεχωριστά τομείς όπως είναι η Ιατρική , η Διαστημική, η Αεροναυπηγική, η πυρηνική επιστήμη, οι υπολογιστές, η αμυντική βιομηχανία, η τεχνητή νοημοσύνη. Αποτέλεσμα, οι πηγές από τις οποίες μπορούν να αντλήσουν αυτά τα μέσα ανήκουν ή κυριαρχούνται από τους μεγάλους.
Πρέπει λοιπόν να αγωνιστούμε για την ενότητα των μικρών κρατών: Πρέπει να δημιουργήσουμε ένα πνεύμα ενότητας και συνεργασίας για όλα τα θέματα, χωρίς να επαναπαυθούμε αυτάρεσκα σε κάποιες επιτυχίες. Πρέπει να μετουσιώσουμε αυτή την διάθεση σε κοινό τόπο και σε κοινή στρατηγική. Κυρίως όμως, πρέπει να αντιμετωπίσουμε τη διαβολή που θα σπείρουν οι μεγάλοι και μικροί παράγοντες της υποτέλειας, σε μια προσπάθεια διάσπασης και τελικά διάχυσης ενός τέτοιου εγχειρήματος στο πέλαγος της αοριστίας.
Και πρέπει να βάλουμε σε κίνηση ένα μεγάλο μεταξύ μας συνασπισμό, για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκική απειλή.
Η Τουρκία, ειδικά μετά την ανακωχή των Κούρδων, μετά τις εξελίξεις στη Συρία, συνιστά ένα μεγάλο άμεσο κίνδυνο για τους λαούς της περιοχής. Εννοώ, τους λαούς της Ευρώπης. Η Τουρκία ηττήθηκε από συλλογικότητες συνασπισμένες και ενωμένες, πριν απ’ όλα το 1529 όταν έσφαξε αμάχους και ξεκοίλιασε έγκυες γυναίκες σε σκηνές που διασώθηκαν από αυτόπτες μάρτυρες και επιβεβαιώνονται από τουρκικά χρονικά . Το 1565 ηττήθηκε στη Μάλτα, το 1571 στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου, το 1683 ξανά ηττήθηκε στη νέα πολιορκία της Βιέννης. Ηττήθηκε στην επανάσταση του 1821, από συνασπισμό Ελλήνων και Φιλελλήνων, ενώ η ίδια χρησιμοποίησε την συσπείρωση Τούρκων, Αλβανών, Αιγυπτίων. Το δίδαγμα είναι, ότι η ενότητα σώζει.
Η χώρα μας θα μπορούσε να οργανώσει τη σχέση της με τους μικρούς (και απειλούμενους μεσοπρόθεσμα) λαούς από τον Νεο-οθωμανισμό: Τους λαούς της Βαλκανικής χωρίς καμία εξαίρεση, τους Κούρδους, τους Σύρους, αλλά και τους Αυστριακούς, τους Ούγγρους, τους Ρουμάνους, καθιστώντας τους ενήμερους για τον κίνδυνο εξ ανατολών, για την μεγάλη επέκταση που επιχειρεί η Τουρκία . Και τούτο γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται, ο μέλλων κατακτητής συμμαχεί με τους μεν εις βάρος των δε ή με τους δε εις βάρος των μεν. Αυτή είναι η ιστορία όλων των κατακτήσεων και κατακτητών – δεν χρειάζεται να την επαναλάβουμε!
