Ένα παιδί γεννιέται. Ένας άνθρωπος κοιτάζει τα αστέρια. Μετά το βλέμμα του κατεβαίνει στη γη. Κοιτά τον πόλεμο στη Συρία και τη Γάζα.
Κοιτά την Ελλάδα. Εκεί όπου ένα παιδί στάθηκε τυχερό και τελικά γεννήθηκε, παρ’ όλο που η μητέρα του είναι άνεργη και ο πατέρας του σε καθεστώς εκ περιτροπής απασχόλησης. Το αμνιακό υγρό κράτησε τις μνήμες της αγωνίας για το πού θα βρεθεί το νοσοκομείο για τη γέννα, πού θα μείνουν, πώς θα μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες του παιδιού. «Βροχή που σπάει τα σύνορα και ξεπλένει τα όνειρα» η βαρβαρότητα που επιβάλλουν τα μέτρα. Η θυσία των αμνών, κάθε γεννημένου και αγέννητου ανθρώπου που ζει σ’ αυτούς τους τόπους. Τους πολύπαθους. Εκεί που κάθε βάρβαρος πόλεμος είτε διεξάγεται με ρουκέτες, είτε με τανκς, είτε με οικονομικά μέσα, κλέβει τη ζωή των φτωχών και πλουτίζει τις τσέπες των πλούσιων.
Εμπρός, λοιπόν, ας γίνουμε λύκοι, εμείς «της γης οι κολασμένοι». Λύκοι και όχι κανίβαλοι. Οι μετανάστες είναι σάρκα από τη σάρκα μας, φτωχά μας αδέρφια. Να σηκώσουμε κεφάλι. N’ ανασάνουμε. Να δημιουργήσουμε με αγωνιστική διάθεση, να τους τρομάξει η ανάσα μας. Να οικοδομήσουμε αλληλέγγυα δίκτυα κοινωνικής προστασίας, να κρατήσουμε κόκκινες σημαίες, να χαμογελάσουμε ξανά στ’ αστέρια. Με την Αριστερά υπάρχει ζωή, υπάρχει ελπίδα.
Κατερίνα Καλλιάρα
