Όσοι εδώ και 40 χρόνια βρέθηκαν στην «πίστα», όσοι δηλαδή συμμετείχαν ενεργά και με… στυλ στην προσπάθεια εκπόρνευσης της κοινωνίας, έρχονται σήμερα, στο απόγειο ενός πρωτοφανούς πειράματος που συνθλίβει τον τόπο και τις ζωές που τον κατοικούν, να μιλήσουν για αξιοπρέπεια. Τα ίδια πρόσωπα της πολιτικής και μιντιακής εξουσίας, τα ίδια κανάλια, ηλεκτρονικά και free press, εμφανίζονται εκ νέου τιμητές της δημιουργικότητας και της αξιοσύνης των λαού των πληβείων, ο οποίος κάπου στην πορεία και χωρίς να το καταλάβει, λοξοδρόμησε αναίτια.
Είναι οι ίδιοι -εννοείται- που επέβαλαν τη λατρεία της επιφάνειας των σχημάτων, που παρέσυραν τα θύματά τους να πιστέψουν ότι αυτό που έχει αξία είναι μόνο η λάμψη του θεάματος και η κρούστα των πραγμάτων της ζωής. Ενώ εμπορεύτηκαν στη χονδρική, πολύχρωμες χάντρες και καθρεφτάκια, ενώ επί χρόνια απόλαυσαν -και συνεχίζουν- τον ρωμαϊκό «θρίαμβό» τους, τώρα που διαισθάνονται ότι η κοινωνική ζωή θα απαξιωθεί τελείως απ’ την κρίση, ανακαλούν δήθεν πηγές και αλήθειες ξεχασμένες, σηκώνουν χωρίς ντροπή το δάχτυλο, κάνουν λόγο για εκείνο το… βάθος των πραγμάτων που αγνοήσαμε.
Καμιά ευθύνη, ενοχή ή συγγνώμη για ό,τι συνέβη δεν ακούγεται, ούτε καταλογίζεται στους πρωταγωνιστές της διαφθοράς. Όλοι μαζί τα φέραμε ώς εδώ, όλοι πρέπει να σώσουμε την πατρίδα απ’ την ομίχλη. Πάλι το ίδιο παραμύθι λοιπόν, ένα αντεστραμμένο, μεταμφιεσμένο λάιφ-στάιλ στήνει με παλιά υλικά τη νέα σκηνή, την ύπουλη παγίδα της αράχνης. Ρόλο εκφωνητή στον υπαγορευμένο από την εξουσία λόγο, αναλαμβάνουν οι γνώριμοι ηθικολόγοι που ενοικιάζονται ως συνήθως από το χώρο της δημοσιογραφικής καλλιτεχνίας έναντι αδράς αμοιβής.
Το «νέο» κόλπο συνίσταται στο να μας αποτρέψουν να συνταχθούμε με τη μάζα, διότι αυτή όταν φοβάται -πόσο μάλλον όταν εξαθλιώνεται- αγριεύει, κι όταν αγριεύει καταστρέφει τις βάσεις του πολιτισμού! Ενός πολιτισμού σαθρού, μιμητικού του κυρίαρχου προτύπου, όπου οι λέξεις ελευθερία, αντίσταση και αξιοπρέπεια απουσιάζουν, απλώς και μόνο διότι παραβαίνουν τον κανόνα του. Έναν κανόνα που (θεωρούν) ότι έσβησε το νόημα και τους σκοπούς που άλλοτε εμψύχωναν τις πράξεις των ανθρώπων. Ας μη βιάζονται όμως: Είναι αλήθεια ότι ακόμη δεν έχει υπάρξει πραγματική αντίσταση, ίσως γιατί η κοινωνία παραμένει «αιχμάλωτη» και παγωμένη ανάμεσα στο σοκ και την οργή.
Όμως η ωρίμανση δεν θ’ αργήσει, ο καιρός που οι πολίτες θα περάσουν από την καταθλιπτική αδράνεια στην πραγματική, εκρηκτική μάχη πλησιάζει. Και επειδή αυτή η μάχη θα έχει νέα ποιότητα εκτός από χρόνο, χρειάζεται να είμαστε υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι ψυχολογικά. Το ακούσαμε και χθες στο Ελληνικό από τον Μίκη Θεοδωράκη, έναν δημιουργό παλαιάς κοπής με απίστευτη εμπειρία που μας δείχνει το δρόμο χωρίς να μασά τα λόγια του. Είπε: «Ετοιμάζομαι ψυχολογικά για τη μάχη. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε, αλλά θα είμαι μπροστά, έστω κι αν βρίσκομαι στο αναπηρικό καροτσάκι. Να είμαστε υποψιασμένοι ότι πάμε για μάχη. Θα πρέπει να αμυνθούμε, θα χυθεί αίμα…».
Καμιά ευθύνη, ενοχή ή συγγνώμη για ό,τι συνέβη δεν ακούγεται, ούτε καταλογίζεται στους πρωταγωνιστές της διαφθοράς. Όλοι μαζί τα φέραμε ώς εδώ, όλοι πρέπει να σώσουμε την πατρίδα απ’ την ομίχλη. Πάλι το ίδιο παραμύθι λοιπόν, ένα αντεστραμμένο, μεταμφιεσμένο λάιφ-στάιλ στήνει με παλιά υλικά τη νέα σκηνή, την ύπουλη παγίδα της αράχνης. Ρόλο εκφωνητή στον υπαγορευμένο από την εξουσία λόγο, αναλαμβάνουν οι γνώριμοι ηθικολόγοι που ενοικιάζονται ως συνήθως από το χώρο της δημοσιογραφικής καλλιτεχνίας έναντι αδράς αμοιβής.
Το «νέο» κόλπο συνίσταται στο να μας αποτρέψουν να συνταχθούμε με τη μάζα, διότι αυτή όταν φοβάται -πόσο μάλλον όταν εξαθλιώνεται- αγριεύει, κι όταν αγριεύει καταστρέφει τις βάσεις του πολιτισμού! Ενός πολιτισμού σαθρού, μιμητικού του κυρίαρχου προτύπου, όπου οι λέξεις ελευθερία, αντίσταση και αξιοπρέπεια απουσιάζουν, απλώς και μόνο διότι παραβαίνουν τον κανόνα του. Έναν κανόνα που (θεωρούν) ότι έσβησε το νόημα και τους σκοπούς που άλλοτε εμψύχωναν τις πράξεις των ανθρώπων. Ας μη βιάζονται όμως: Είναι αλήθεια ότι ακόμη δεν έχει υπάρξει πραγματική αντίσταση, ίσως γιατί η κοινωνία παραμένει «αιχμάλωτη» και παγωμένη ανάμεσα στο σοκ και την οργή.
Όμως η ωρίμανση δεν θ’ αργήσει, ο καιρός που οι πολίτες θα περάσουν από την καταθλιπτική αδράνεια στην πραγματική, εκρηκτική μάχη πλησιάζει. Και επειδή αυτή η μάχη θα έχει νέα ποιότητα εκτός από χρόνο, χρειάζεται να είμαστε υποψιασμένοι και προετοιμασμένοι ψυχολογικά. Το ακούσαμε και χθες στο Ελληνικό από τον Μίκη Θεοδωράκη, έναν δημιουργό παλαιάς κοπής με απίστευτη εμπειρία που μας δείχνει το δρόμο χωρίς να μασά τα λόγια του. Είπε: «Ετοιμάζομαι ψυχολογικά για τη μάχη. Τα πόδια μου δεν με κρατάνε, αλλά θα είμαι μπροστά, έστω κι αν βρίσκομαι στο αναπηρικό καροτσάκι. Να είμαστε υποψιασμένοι ότι πάμε για μάχη. Θα πρέπει να αμυνθούμε, θα χυθεί αίμα…».
Σταμάτης Μαυροειδής
Σχόλια
