Με είχε εντυπωσιάσει το 2012 το βιβλίο του Martin Jacques «When China Rules the World: The End of the Western World and the Rise of a New Global Order». Καλά ενημερωμένος και διεισδυτικός έδειχνε πολύ παραστατικά μια Κίνα που αναδύεται διαφορετική, ήρεμη και εκρηκτική ταυτόχρονα. Και τόνιζε ότι δεν μπορείς να κατανοήσεις την Κίνα με στενά δυτικά κριτήρια. Ήταν από τις εξαιρέσεις. Για πολλά χρόνια, στη Δύση, εκδίδονταν βιβλία που ήταν αρνητικά για την Κίνα, στο γνώριμο ύφος της αποικιοκρατικής αντίληψης και προσέγγισης που ποτέ δεν έπαψε να είναι κυρίαρχη στο χώρο της πολιτικής, της δημοσιογραφίας και των αναλυτών, πανεπιστημιακών, ιστορικών, οικονομολόγων, ακόμα και λογοτεχνών.
Είχα διαβάσει πολλά αξιόλογα κείμενα που είχαν γραφτεί παλιότερα από Δυτικούς διανοούμενους που ήταν φιλικά προσκείμενοι στην επανάσταση, όπως ο Edgar Snow, ο William Hinton, η Anna Louise Strong, ο Ολλανδός κινηματογραφιστής Joris Ivens κ.ά. Μερικά ήταν πολύ δημοφιλή στις δεκαετίες του 1960 και 1970 που η Πολιτιστική Επανάσταση είχε συνεπάρει πολλούς ανθρώπους στον Τρίτο Κόσμο, αλλά και στην καρδιά της Δύσης, στις ΗΠΑ και την Ευρώπη. Συνθήματα του τύπου «αφήστε εκατό λουλούδια ν’ ανθίσουν και εκατό σχολές να συναγωνίζονται», «βομβαρδίστε τα επιτελεία» και «η γυναίκα είναι το μισό τ’ ουρανού» είχαν γίνει λάβαρα του ριζοσπαστικού αριστερού κινήματος από τους μαοϊκούς της Γερμανίας και της Γαλλίας έως τους φοιτητές του Μπέρκλεϊ και τους Μαύρους Πάνθηρες στην Αμερική. Λίγα απ’ αυτά είχαν εκδοθεί και στα ελληνικά όπως το περίφημο «Το μισό τ’ ουρανού» της Γαλλίδας Claudie Broyelle, αλλά και μερικοί Έλληνες συγγραφείς που είχαν ταξιδέψει στην Κίνα, είχαν γράψει τις συναρπαστικές εντυπώσεις τους, όπως ο Θέμος Κορνάρος («Η Γη της Ανάστασης»).
Αποσιώπηση
Στη δεκαετία που προηγείται και τη δεκαετία που έπεται της επίσκεψης Νίξον – Κίσινγκερ στο Πεκίνο το 1972, υπήρχε μια ανοχή ή αδιαφορία της εξουσίας για την κυκλοφορία θετικών για την επανάσταση βιβλίων επειδή τότε η Κίνα δεν εκλαμβανόταν ως ιδιαίτερα επικίνδυνη για τα αστικά καθεστώτα ούτε για την κυριαρχία των αποικιοκρατών στον πλανήτη. Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της Σοβιετικής Ένωσης που είχε μεγάλη βιομηχανική και επιστημονική ανάπτυξη, σταθερή διοίκηση, εκτεταμένη σφαίρα επιρροής παγκόσμια, ισχυρή στρατιωτική παρουσία και ισοδύναμο πυρηνικό οπλοστάσιο. Η Κίνα ήταν πολύ μακριά από τις δυτικές μητροπόλεις, ήταν φτωχή και πιο εσωστρεφής. Η σημαντική επιρροή της στο εξωτερικό οφειλόταν βασικά στη γοητεία που ασκούσε ο συνεπής και δυναμικός επαναστατικός της χαρακτήρας για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού εμπνέοντας τους επαναστάτες σε άλλες χώρες. Έκανε δουλειά ουσίας με το Κίνημα των Αδεσμεύτων, αλλά απέφευγε την ανοιχτή σύγκρουση με τις ΗΠΑ. Από τις εξαιρέσεις εμπλοκής σε πόλεμο, μετά την Κορέα το 1950-53, ήταν η σημαντική της υποστήριξη στους λαούς της Ινδοκίνας, Βιετνάμ, Καμπότζη και Λάος, που επίσης ήταν άμεσοι γείτονές της. Στην Αφρική έστελνε γιατρούς και έφτιαχνε σιδηροδρόμους. Και σε δεκάδες χώρες συνολικά, στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, είχε ισχυρή ιδεολογικοπολιτική επιρροή στα ένοπλα κομμουνιστικά και εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που ήταν σε έξαρση.
Η πιο πρόσφατη δυστοκία έκδοσης βιβλίων υπέρ της Κίνας εκδηλώθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια που ξαφνικά οι Δυτικοί άρχισαν, ευτυχώς με μεγάλη καθυστέρηση λόγω της εγγενούς αλαζονείας τους, να υποπτεύονται ότι τους έχει ξεφύγει κάτι πιθανότατα πολύ σοβαρό που αφορά την Κίνα. Ότι αυτή η υποτιμημένη και παραμελημένη μεγάλη χώρα έχει καταφέρει αναπάντεχα, πέρα από κάθε πρόβλεψη, να απογειώνεται σε επικίνδυνα για την ηγεμονία της Δύσης ύψη. Κι αυτή η ανησυχία συνοδεύτηκε από μια σπασμωδική κίνηση να αποτραπεί ή να ελαχιστοποιηθεί οποιαδήποτε πληροφόρηση και συζήτηση που θα ενημέρωνε τους πολίτες της Δύσης ότι η Κίνα δεν είναι τόσο καθυστερημένη όσο την παρουσίαζαν τα ποικίλα κέντρα προπαγάνδας. Και δεν είναι τυχαίο ότι άρχισαν να εκδίδονται όλο και πιο πολλά βιβλία επικριτικά για το καθεστώς της Κίνας από Δυτικούς και Κινέζους που ζουν στη Δύση κι έχουν αμερικανοποιηθεί, πρόθυμοι να δυσφημίσουν τη γενέτειρά τους, το καθεστώς και τα κατορθώματά του, διαδίδοντας ανακρίβειες για τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά και για την ιστορία της Κίνας που περιλαμβάνει αφενός τον «αιώνα της ταπείνωσης» (βλέπε Περίπτερο Ιδεών / Δρόμος της Αριστεράς φ. 746/2025), αφετέρου τα εκπληκτικά επιτεύγματα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας το 1949.
Παρακμή
Ακόμα και τώρα δεν θα βρεις εύκολα στα βιβλιοπωλεία βιβλία που δεν είναι επικριτικά και απορριπτικά για την Κίνα, συμπεριλαμβανομένων των τίτλων στην ίδια κατεύθυνση που εκδίδονται από αριστερούς εκδοτικούς οίκους. Κι αυτό έχει να κάνει τόσο με το ιστορικό καταγωγής της ελληνικής Αριστεράς σε όλες της τις παραλλαγές όσο και με τη βαθιά επίδραση που έχει η δυτική κοσμοαντίληψη στους Αριστερούς.
Η πολιτική προέλευση του καθενός παίζει ρόλο στην κρίση του καθώς η φιλοσοβιετική Αριστερά απέρριπτε την Κίνα από το 1960 που εκδηλώθηκε η ρήξη με τη Σοβιετική Ένωση και η ευρωκομμουνιστική Αριστερά την απέφευγε ως ακραία ριζοσπαστική και σταλινική. Έτσι διαπαιδαγωγήθηκαν οι Έλληνες Αριστεροί επί δεκαετίες, καθώς οι μεν έβλεπαν το ΚΚΣΕ ως το μοναδικό μοντέλο κοινωνικής αλλαγής, οι δε το Ιταλικό ΚΚ ως πρότυπο του ειρηνικού περάσματος στο σοσιαλισμό. Οι δε μαοϊκοί, ΕΚΚΕ και ΟΜΛΕ, καταρρακώθηκαν, μαζί με τα ευρωπαϊκά συγγενικά τους κόμματα και οργανώσεις, όταν τερματίστηκε η Πολιτιστική Επανάσταση και ξεκίνησε δυναμικά η νέα περίοδος «Μεταρρύθμισης και Ανοίγματος», θεωρώντας ότι η αντεπανάσταση είχε νικήσει την επανάσταση και αδυνατώντας να συλλάβουν το αδιάσπαστα συνεχές του ΚΚ Κίνας.
Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, δεν είχε απομείνει φορέας της Αριστεράς στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ που να συντάσσεται με την Κίνα. Με δεδομένο δε ότι η Δεξιά έχει ανίατη αναφυλαξία με τα κομμουνιστικά κόμματα και καθεστώτα, η αρνητική άποψη για την Κίνα κάλυπτε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα.
Σ’ αυτό έπαιξε, και παίζει, σημαντικότατο ρόλο ότι η καταφανής καθίζηση της Αριστεράς στη Δύση συμπίπτει με την καταφανή παρακμή της Δεξιάς και οι προκαταλήψεις των Αριστερών συνταιριάζουν, κι ας εκκινούν από διαφορετική αφετηρία, με τις κοσμοαντιλήψεις των Δεξιών δημιουργώντας ένα μείγμα που εμποδίζει κάθε ευθυκρισία και καταλήγει σε ένα άτυπο αλλά κοινό αντικινεζικό μπλοκ.
Ούτε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι σύσσωμη η ευρωπαϊκή Αριστερά αυτοακυρώθηκε και κατέστη χωλή σκιά του παλιού της εαυτού, δεν συνέτισε τους Αριστερούς και δεν τους έκανε να ξανασκεφτούν τις θέσεις και τις αξιολογήσεις τους που δεν είναι άσχετες με τη μοιραία τους κατάληξη.
Έτσι, οι παλιοί φιλοσοβιετικοί εξακολουθούν να θεωρούν την Κίνα αντιδραστική, παρ’ όλο που το δικό τους πρότυπο εξαϋλώθηκε, οι παλιοί ευρωκομμουνιστές και ευρωσοσιαλιστές τη θεωρούν αντιδημοκρατική και ανελεύθερη, παρ’ όλο που και το δικό τους μοντέλο μεταλλάχθηκε, διαλύθηκε ή συρρικνώθηκε, οι παλιοί μαοϊκοί τη θεωρούν αντεπαναστατική έχοντας οι ίδιοι χάσει κάθε κοινωνικό έρεισμα, οι δε Δεξιοί που δεν έπαψαν ποτέ να πιστεύουν ότι είναι κομμουνιστική, την κατηγορούν ότι τους έχει κλέψει, και επωφελείται απ’ αυτό, την οικονομία της αγοράς!
Άλλη κουλτούρα
Όλοι αυτοί, όχι κατ’ ανάγκη εναρμονισμένοι, είναι εκτός πραγματικότητας. Από θέση πολιτικής αναξιοπιστίας ή περιθωριοποίησης, προσπαθούν με τα παλιά και ξεπερασμένα αναλυτικά εργαλεία που χρησιμοποιούσαν οι πολιτικές δυνάμεις στο παρελθόν, να κατανοήσουν και να ερμηνεύσουν τον υπό διαμόρφωση με εκρηκτικούς ρυθμούς και με εντελώς νέα δεδομένα κόσμο, πρωταγωνιστικός παράγοντας του οποίου είναι η Κίνα, όπως ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, η αρχαία Αθήνα στην ακμή της και η Αγγλία στη βιομηχανική επανάσταση.
Αυτές οι αντιλήψεις Αριστερών και Δεξιών ανήκουν στον φθαρμένο κόσμο που έκανε τον κύκλο του με αντιλήψεις που ξεράθηκαν και πέφτουν μαζί με το δέρμα της ανθρωπότητας που αλλάζει στη νέα ιστορική φάση που ήδη διανύουμε.
Οι πιο σοβαροί, συγκροτημένοι, διαβασμένοι και ενημερωμένοι διανοούμενοι όχι πια μόνο, ούτε καν κυρίως από τη Δύση, αλλά κι από την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, εκφράζουν απευθυνόμενοι στην παγκόσμια κοινότητα τις νέες αντιλήψεις, ιδέες και προσεγγίσεις τους για το κινέζικο φαινόμενο που αναμορφώνει μαζί με την Κίνα και τη μεγάλη πλειονότητα ολόκληρου του κόσμου με τρόπους και μέσα που η Δύση ούτε διαθέτει ούτε μπορεί να αποκτήσει γιατί είναι εντελώς αντίθετα στη φύση, το χαρακτήρα, τις ανάγκες, την παιδεία, τη θρησκεία, την ιστορία και την κουλτούρα της.
Η κινέζικη πολιτική κουλτούρα είναι διαμετρικά διαφορετική από τη δυτική κουλτούρα, παρ’ όλο που έχει ενσωματώσει σημαντικά στοιχεία από τη Δύση τα οποία, κι αυτό δεν είναι συμπτωματικό, η ίδια η Δύση απεχθάνεται και απορρίπτει ή, στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορεί να διαχειριστεί. Όπως συμβαίνει με το μαρξισμό. Γιατί ο μαρξισμός είναι μέρος του δυτικού πολιτισμού, αλλά έχει καταπολεμηθεί με φανατισμό σαν να είναι ο σατανάς. Κι αυτό είναι θανάσιμο για τη Δύση, γιατί ο μαρξισμός από ένα σημείο και μετά θα ήταν και η μόνη σανίδα σωτηρίας της. Γι’ αυτό, μέσα σ’ αυτό το εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, δεν τελεσφόρησαν και οι φιλότιμες και πρωτοποριακές προσπάθειες φωτισμένων ανθρώπων που αντιλήφθηκαν τη σημασία του μαρξισμού για το μέλλον της Δύσης.
Αλλά κι αυτοί που ήρθαν σε εγγύτερη επαφή με το μαρξισμό δεν μπόρεσαν τελικά να τον αξιοποιήσουν μέσα στο δυτικό οικοσύστημα που αποδείχτηκε πολύ ανελαστικό στη μετεξέλιξή του εξουδετερώνοντας και αφομοιώνοντας και πολλούς επίδοξους μεταρρυθμιστές του. Και ουκ ολίγοι απ’ αυτούς, από αίσθημα επιβίωσης και αυτοδικαίωσης, έφτασαν να αποφανθούν ότι έφταιγε ο μαρξισμός και όχι οι ίδιοι για την αποτυχία των προσπαθειών τους. Άλλος ένας λόγος για να εχθρεύονται την Κίνα καθώς διαψεύδει το δικό τους επιφανειακό συμπέρασμα.
Αυτογκόλ
Στην Κίνα, με διαφορετικό πολιτισμικό υπόβαθρο, ο μαρξισμός βρήκε πιο εύφορο έδαφος από τη Δύση για να καλλιεργηθεί και να βλαστήσει υπερβαίνοντας ένα παγκόσμιο περιβάλλον ζόφου, αδικίας, λεηλασίας και αγριότητας που διαμόρφωσε η Δύση κυριαρχώντας.
Το δυτικό πολιτικό σύστημα βασίζεται από τη φύση του στη σύγκρουση, την αντιπαλότητα, την αλληλοαπόρριψη, την ασυνεννοησία, την καταστολή και τη δυσαρμονία. Είναι ελιτοκεντρικό, ενώ το κινέζικο είναι ανθρωποκεντρικό. Είναι διχαστικό και προωθεί τον ατομισμό αντί τη συλλογικότητα. Αντιθέτως, το κινέζικο πολιτικό και πολιτισμικό οικοσύστημα προτάσσει την πρόληψη, το σχεδιασμό, τη συνεννόηση, τη συναίνεση, τη συμφωνία, την αξιοκρατία και την αρμονία.
Για να κρίνουμε την Κίνα, από τον Μάο στον Σι, πρέπει να μετράμε την πρόοδο συγκριτικά και εξελικτικά. Πού ήμασταν χθες, πού είμαστε σήμερα, πού σκοπεύουμε να πάμε αύριο. Οι απώτεροι στόχοι θα επιτευχθούν σε βάθος χρόνου, γιατί τίποτα δεν γίνεται με μαγικό ραβδάκι.
Αν ένας Αριστερός δεν μπορεί να αξιολογήσει σωστά το γεγονός ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έβγαλε μέσα σε λίγα χρόνια 800 εκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια, μάλλον έχει χάσει κάθε αριστερό κριτήριο και αντικειμενικό μέτρο. Κι αυτό επιβεβαιώνει το προφανές, ότι η Αριστερά ηττήθηκε με αυτογκόλ στη Δύση έχοντας χάσει την επαφή της με την κοινωνία, με την πραγματικότητα, ακόμα και με τις θεμελιώδεις ιδέες που την γεννούν και την κινούν.
Αμοιβαιότητα
Στο διεθνές επίπεδο, το κινέζικο μοντέλο χτίζει τις σχέσεις πάνω στο αμοιβαίο όφελος. Δεν επιδιώκει τον εξαναγκασμό, την επέμβαση, την επιβολή, την υπονόμευση, την άνιση εκμετάλλευση, την τιμωρία, τον πόλεμο, ούτε τον πολιτικό εκμαυλισμό, την πολιτισμική αλλοτρίωση και αφομοίωση. Δεν επιζητεί ούτε κατασκευάζει δούλους και υποτελείς.
Οι Αμερικάνοι διατηρούν -και συνεχώς επαυξάνουν- 800 στρατιωτικές βάσεις σε όλη τη γη, ανατρέπουν καθεστώτα, αφανίζουν πολιτισμούς, δολοφονούν ανθρώπους, προκαλούν εμφύλιους πολέμους, στηρίζουν δικτατορίες, διαλύουν χώρες. Και οι Ευρωπαίοι τροφοδοτούν τον πόλεμο στην Ουκρανία και σιγοντάρουν τους Αμερικάνους στον τυχοδιωκτισμό. Αυτοί που έκαναν φρικτές γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις, λεηλάτησαν τον πλούτο όλων των άλλων, έκαναν τους ανθρώπους σκλάβους και τους εμπορεύτηκαν σαν πράγμα-res και αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα με δύο παγκόσμιους πολέμους Made in the West! Κι έχουν το θράσος να κατηγορούν και να απειλούν ξανά και ξανά τα θύματά τους! Τους επιζήσαντες των μαζικών σφαγών και ολοκαυτωμάτων, του δουλεμπορίου και της λαφυραγωγίας, της εκπόρνευσης και της πολιτισμικής ισοπέδωσης.
Δύσκολα αυτός ο κόσμος, ο αλλοτριωμένος και χαλασμένος, θα παραδεχτεί ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας πραγματοποιεί μία επανάσταση παγκοσμίων διαστάσεων! Προετοιμάστηκε μεθοδικά, ξεκίνησε στην Κίνα και επεκτείνεται σε όλη τη γη. Ειρηνικά, χωρίς βία, χωρίς εκβιασμούς, χωρίς απειλές, χωρίς κυρώσεις, χωρίς πραξικοπήματα και πολέμους! Χωρίς φυλετικές διακρίσεις, χωρίς θρησκευτικούς προσηλυτισμούς, χωρίς υποδούλωση και εξαναγκαστική ευθυγράμμιση. Δηλαδή, συνθήκες αδιανόητες μετά από 500 χρόνια πολέμων και γενοκτονιών, εξανδραποδισμών και λεηλασίας, αποικιοκρατίας και ιμπεριαλισμού.
Ήδη δεκάδες χώρες κινούνται προς αυτή την πρωτόγνωρη κατεύθυνση, σχηματίζοντας εκούσια διεθνείς οργανισμούς και δίκτυα συνεργασίας, με μεταφορές γνώσεων και εμπειριών, με εμπορικές συμφωνίες και συμπαραγωγές, με ανταλλαγές φοιτητών και πολιτιστικών αγαθών, με αναπτυξιακά προγράμματα και διακυβερνητικές συνεννοήσεις, με κοινές επιστημονικές ομάδες, με αίσθημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης.
Δύο σύμπαντα
Ποτέ άλλοτε στην ανθρωπότητα δεν έχει συμβεί κάτι παρόμοιο, τόσο συνειδητά και σε τέτοια κλίμακα! Και η αντίδραση της Δύσης; Κι άλλοι πόλεμοι, κι άλλες ανατροπές καθεστώτων, κι άλλες εθνοκαθάρσεις, κι άλλοι εξοπλισμοί, κι άλλες λεηλασίες, κι άλλη βία και αγριότητα.
Από τη μία πλευρά με πρωτεργάτη την Κίνα, BRICS, Οργανισμός Συνεργασίας της Σαγκάης, Νέος Δρόμος του Μεταξιού (BRI), Ένωση των Χωρών της Νοτιο-Ανατολικής Ασίας (ASEAN) κ.λπ. συντονίζουν το καθοριστικά μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας. Κίνα, Ινδία, Ρωσία, Ινδονησία, Νότια Αφρική, Βραζιλία, Αιθιοπία, Αίγυπτος, Ινδονησία, Βιετνάμ… Κράτη που στη συντριπτική πλειονότητα δεν κάνουν πολέμους μεταξύ τους και θέλουν να προοδεύσουν ειρηνικά και συναινετικά. Κι όσα κράτη δεν συμμετέχουν ακόμα, καθυστερούν να το κάνουν επειδή απειλούνται με πολέμους, βομβαρδισμούς, κυρώσεις, πραξικοπήματα και αποκλεισμούς από τις δυτικές χώρες.
Από την άλλη είναι τα εμπλεκόμενα σε όλους σχεδόν τους πολέμους δυτικά κράτη με επικεφαλής τις ΗΠΑ και σταθερούς συνεργούς την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ιαπωνία και την Αυστραλία. Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία, Λιβύη, Υεμένη, Ουκρανία, Σομαλία, Αϊτή, καταστροφές και συμφορές, πάνω από δύο εκατομμύρια νεκροί κι ακόμα μεγαλύτερος αριθμός αναπήρων, τραυματιών, αστέγων και προσφύγων από τις εκπολιτιστικές επιδρομές της Δύσης μόνο τα λίγα τελευταία χρόνια!
Οι Αμερικάνοι εγκατέστησαν ένα καταζητούμενο ως τρομοκράτη για σφαγές επικεφαλής στη Συρία, επενέβησαν δημόσια στις εκλογές στην Αργεντινή και την Ουρουγουάη, βομβαρδίζουν και δολοφονούν δεκάδες ψαράδες που τους βαφτίζουν εμπόρους ναρκωτικών στην Καραϊβική για να προκαλέσουν εμφύλιο και να ανατρέψουν τον πρόεδρο Μαδούρο στη Βενεζουέλα, απειλούν με βομβαρδισμούς την Κολομβία, αποκλείουν αυθαίρετα τη Νότια Αφρική από τους G20 επειδή προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο για τη Δικαιοσύνη του ΟΗΕ καταγγέλλοντας το Ισραήλ για γενοκτονία, εξοπλίζουν την Ταϊβάν που είναι αναγνωρισμένο από όλους, και από τις ΗΠΑ, τμήμα της Κίνας, δημιουργούν κι άλλες στρατιωτικές βάσεις στην Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες, επιβάλλουν δασμούς με σκοπό να καταστρέψουν τις οικονομίες δεκάδων χωρών που δεν συμμορφώνονται με τις εντολές τους, όπως η Ινδία, το Βιετνάμ κ.ά., εξανάγκασαν τον Παναμά, με απειλές για εισβολή και κατοχή, να αποχωρήσει από το Δρόμο του Μεταξιού, δήλωσαν ότι θα προσαρτήσουν τη Γροιλανδία και τον Καναδά, βομβάρδισαν το Ιράν και, βέβαια, στηρίζουν με όπλα, χρήματα και διεθνή προστασία το σιωνιστικό Ισραήλ στη γενοκτονία και εθνοκάθαρση που πραγματοποιεί στην Παλαιστίνη! Κι αυτά δεν είναι όλα! Δηλαδή, πλήρης αυθαιρεσία και ανομία! Ανατρέπουμε και σκοτώνουμε όποιον γουστάρουμε και λογαριασμό δεν δίνουμε.
Κίνα-Παγκόσμιος Νότος, ΗΠΑ-Ευρώπη-Ιαπωνία, δύο ασύμβατα σύμπαντα, το ένα σε άνοδο, το άλλο σε κάθοδο! Η επίγνωση του πραγματικού, θα έβγαζε την Αριστερά από την κατάθλιψη και θα την αναζωογονούσε, αλλά…
Όποιος, λοιπόν, δεν μπορεί να καταλάβει την τεράστια δομική διαφορά ανάμεσα στην πολιτική της Κίνας και των άλλων χωρών που συμπλέουν μαζί της και την πολιτική της Δύσης, μάλλον ακολουθεί το γερασμένο κομμάτι της ανθρωπότητας που παρακμάζει και σαπίζει!
