Είναι πλέον κοινοτοπία να ανακαλύπτεις ότι αυτοί που αποτελούν την «κυβερνώσα Αριστερά» έχουν μικρές διαφορές από τη Δεξιά. Κατ’ αρχήν, η πολιτική που εφαρμόζουν το επιβεβαιώνει αβίαστα. Μνημονιακοί αμφότεροι. Πλήρης ταύτιση. Ίσως και βασιλικότεροι του βασιλέως, οι «δικοί» μας. Στην πολιτική τους δεν υπάρχουν ούτε «κόκκινες γραμμές», ούτε αναστολές. Οι πιο χοντρές κόκκινες γραμμές παραβιάστηκαν κατάφωρα με την πιο πρόσφατη κοινοβουλευτική παρωδία. Με τους «αριστερούς» να υπερψηφίζουν «αν μπλοκ» ότι καταριούνταν και τους «δεξιούς» να καταψηφίζουν ό,τι επιδίωκαν τρίβοντας πίσω από την πλάτη τα χέρια τους. Το πιο επιθετικό ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο ολιγαρχικό κατεστημένο είχε καταγάγει μια ολοκληρωτική νίκη σε βάρος της Ελλάδας με τον πιο απρόβλεπτο και ανορθόδοξο τρόπο. Οι ίδιοι οι «εχθροί» τους ανέλαβαν και έφεραν σε πέρας ό,τι δεν είχαν καταφέρει να ολοκληρώσουν μέσα σε έξι χρόνια οι φίλοι τους. Αυτοί, οι «αριστεροί», που θεωρούσαν ισοδύναμη με κατοχή την εκποίηση των νευραλγικών συστατικών της χώρας, όπως το «Ελληνικό», έδωσαν τα αεροδρόμια στους ξένους. Αυτοί που θεωρούσαν εξοντωτική κάθε μείωση συντάξεων, αποφάσισαν την περικοπή του ΕΚΑΣ, δηλαδή ενός πολύ σημαντικού κομματιού της σύνταξης των ασθενέστερων πολιτών. Αυτοί που θεωρούσαν την Αμυγδαλέζα στρατόπεδο συγκέντρωσης, έφτιαξαν άλλες 40 «Αμυγδαλέζες». Αυτοί που θεωρούσαν την απέλαση στην Τουρκία ενός μετανάστη απαράδεκτη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, «επαναπροωθούν» εκατοντάδες πρόσφυγες στην Τουρκία με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτοί που κατήγγειλαν τις πολιτικές συρρίκνωσης των ασφαλιστικών ταμείων, αύξησης της φορολόγησης, διατήρησης του ΕΝΦΙΑ κ.λπ., ως σχέδιο εξαφάνισης της παραγωγικής μεσαίας τάξης, τώρα επαυξάνουν τα μέτρα. Αυτοί που θεωρούσαν τους ολιγάρχες καρκίνωμα της κοινωνίας, τα βρήκαν μαζί τους σε χρόνο ρεκόρ. Αυτοί που έφτυναν τους ξένους κηδεμόνες, τώρα χαριεντίζονται μαζί τους και υπογράφουν τυφλά και αδιάβαστα τις εντολές τους. Ατελείωτος ο κατάλογος της «αριστερής» ντροπής. Αλλά, το πιο βασικό, ίσως, κοινό γνώρισμα που εξομοιώνει αυτούς τους «αριστερούς» με τους πάσης φύσεως δεξιούς, από τον Καμένο μέχρι τον Μητσοτάκη και τον Γεωργιάδη, είναι ο συμβιβαστικός μέχρι απελπισίας μικροαστικός τους χαρακτήρας και η άνευ ορίων ταύτισή τους με την κουλτούρα της Δεξιάς.
Πιο δεξιά δεν γίνεται
Η πανηγυρική υιοθέτηση ακριβώς των ίδιων μεθόδων και πρακτικών με τη Δεξιά, γίνεται με το επιβαρυντικό στοιχείο του αριστερού προφίλ. Η αθέτηση όλων των θέσεων που είχαν διαμορφωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του και όλων εκείνων που προστέθηκαν λόγω και σε αντίκρουση των Μνημονίων, κατά το κοινώς «άλλα λέμε κι άλλα κάνουμε» που αποτελεί την πιο συνηθισμένη πρακτική των κομμάτων εξουσίας. Η εσωτερική «κάθαρση» με τον εξαναγκασμό σε απομάκρυνση χιλιάδων αριστερών και προοδευτικών πολιτών που είχαν ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ για να συμβάλλουν στην κατανίκηση των μνημονιακών δυνάμεων ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο. Ποτέ κανένα κόμμα στην ιστορία δεν είχε πραγματοποιήσει τέτοια μαζική εκδίωξη στελεχών, μελών και συνεργαζομένων πολιτών και ποτέ κανένα κόμμα δεν είχε τη μονολιθικότητα του νέου ΣΥΡΙΖΑ∙ ούτε η Δεξιά στα φόρτε της ούτε το ΚΚΕ στην πιο δογματική φάση του. Η δουλική ομοιογένεια της κοινοβουλευτικής ομάδας και η έλλειψη της παραμικρής διαφοροποίησης, ακόμα κι όταν ψηφίζονται μέτρα κατάφωρα αντιλαϊκά και αντεθνικά, έχει αντιστοιχία μόνο σε ακροδεξιά κόμματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διαδικασία υπερψήφισης των πρώτων Μνημονίων από τα αστικά κόμματα, τα οποία σε επίπεδο ιδεολογίας δεν αντιτίθονταν στη λογική των Μνημονίων, επέφερε μεγάλη εσωτερική αναστάτωση με συγκρούσεις, αποχωρήσεις, ακόμα και παραιτήσεις τουλάχιστον 5 πρωθυπουργών και αρχηγών (Κ. Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαρά. Φ. Κουβέλη και Β. Βενιζέλου), καθώς και τρομερή συρρίκνωση της εκλογικής τους βάσης έως και διάλυση του ΛΑΟΣ και της ΔΗΜΑΡ. Αντιθέτως, σαν συνέπεια της «κάθαρσης» στον νέο ΣΥΡΙΖΑ που πήρε ολοκληρωτική μορφή με την αυστηρή επιλογή των βουλευτών από λίστες και όχι με σταυροδοσία, το κόμμα έχει απαλλάξει τον εαυτό του όχι μόνο από τάσεις, συνιστώσες και βουλευτές, από πολυφωνίες και άλλους τέτοιου τύπου «αναχρονισμούς», αλλά και από πολίτες με ελευθερία έκφρασης και ανεξαρτησία απόψεων. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι μονομπλοκ βάσει της πιο αυστηρής μεθόδευσης που έχει ιστορικά καταγραφεί. Δηλαδή, ενώ η επιλογή υπέρ των Μνημονίων προκάλεσε τεράστιες βλάβες σε όλα τα αστικά κόμματα, η επιλογή υπέρ των Μνημονίων αποτελεί το ενοποιητικό στοιχείο του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Συμπερασματικά, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο μνημονιακό κόμμα από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα και το πιο νεοδεξιό μόρφωμα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Γιατί ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι εμποτισμένος από την αστική κουλτούρα στην χειρότερή της εκδοχή, της αστικής πολιτικής υποκουλτούρας, των παραγώγων του νεοφιλελευθερισμού και του νεοαποικισμού.
Παρωδία δημοκρατίας
Πώς λειτουργεί υπό την ηγεσία του νέου ΣΥΡΙΖΑ η Βουλή, πώς ψηφίζονται τα νομοσχέδια, πώς διαμορφώνονται οι νόμοι, ποιοι υπαγορεύουν, ελέγχουν και επιτρέπουν ή απαγορεύουν τη νομοθέτηση. Όλοι οι σημαντικοί νόμοι ψηφίζονται με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, όπως έκαναν οι προηγούμενοι «λακέδες του κεφαλαίου». Όλα τα νομοσχέδια χιλιάδων σελίδων παραδίδονται στους βουλευτές την παραμονή της ψηφοφορίας, όπως έκαναν οι προηγούμενοι αυταρχικοί ηγέτες. Όποιος βουλευτής διαφοροποιηθεί διαγράφεται από την ηγεσία, συνοπτικά, όπως έκαναν οι προηγούμενοι. Ο δημόσιος διάλογος παραμένει μια κοροϊδία, όπως ήταν και πριν.
Η τρόικα και η ένταξη ξένων επιτηρητών και διαχειριστών σε νευραλγικά όργανα της δημόσιας διοίκησης αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της υποτέλειας και εξάρτησης (βλέπε Ουκρανία). Η εκποίηση του δημόσιου πλούτου. Η καταστροφή κάθε δομής (π.χ. ασφαλιστικά ταμεία, δίκτυα λιανικού και χονδρικού εμπορίου κ.ά.), η απαλοιφή κάθε ασφαλιστικής δικλείδας και θεσμών προστασίας του πολίτη, η ολοκληρωτική παράδοση των κλειδιών της χώρας (νομοθετική εξουσία, εξωτερική πολιτική, τομείς στρατηγικής σημασίας όπως αεροδρόμια, λιμάνια, ενέργεια, δρόμοι, ακόμα και το νερό!) στους τοκογλύφους και τους αποικιοκράτες… Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είναι διαβρωμένος εκ θεμελίων από την κουλτούρα του εξαρτημένου αστικού καθεστώτος, η απόρριψη της οποίας ήταν η βασική προϋπόθεση για την ανατροπή της πολιτικής των Μνημονίων και για τη δημιουργία ενός αριστερού δημιουργικού δρόμου.
Το «παράλληλο πρόγραμμα» αποδείχτηκε εξίσου γιαλαντζί με το «έχουμε πρόγραμμα». Αλλά ακόμα κι αν εφαρμοζόταν αυτό που εξαγγέλθηκε σαν «παράλληλο πρόγραμμα», τα συστατικά του ήταν εντελώς κατώτερης ποιότητας και ποσότητας, αστεία χωρίς καμία υπερβολή, σε σύγκριση με τα κοινωνικά προγράμματα που επί δεκαετίες έθεταν σε εφαρμογή τα αστικά κόμματα. Αλλά ακόμα κι αυτό το λίγο, έστω σαν φιλανθρωπία, ωχριά μπροστά στις συνέπειες των εξοντωτικών νέων μέτρων που προστίθενται σε όλα τα προηγούμενα.
Είναι αμφίβολο εάν τέτοια υποταγή, παράδοση και υποτέλεια έχει άλλοτε υποστεί η χώρα, πέρα από τα χρόνια της Κατοχής. Πέρα από τα έτσι κι αλλιώς «ανέγγιχτα» της εξωτερικής πολιτικής (Ε.Ε., ΝΑΤΟ κ.λπ.), είναι πρωτοφανές να επιβάλλονται με τυμπανοκρουσίες σχέσεις και συνεργασίες με τα καθεστώτα του Ισραήλ και της Αιγύπτου, να υπαγορεύονται και να ψηφίζονται οι σημαντικότεροι νόμοι και να καθορίζεται αυστηρότατα η εθνική οικονομική πολιτική από το εξωτερικό, να παραδίδεται στους ξένους γεράκια-επενδυτές, όλος ο εθνικός δημόσιος και ιδιωτικός πλούτος, ο παραγωγικός τομέας και η ακίνητη περιουσία, από τους οργανισμούς στρατηγικής σημασίας μέχρι τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά και τα σπίτια των πολιτών.
Ποια άλλη κυβέρνηση στην ιστορία, στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, παρέδωσε τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, τους δρόμους, τους σιδηροδρόμους, την ενέργεια, ακόμα και το νερό στα αρπαχτικά των διεθνών τοκογλύφων-επενδυτών; Ποια άλλη κυβέρνηση επέβαλε τόσο επαχθείς όρους ύπαρξης και λειτουργίας στον αγροτικό κόσμο και στους ελεύθερους επαγγελματίες; Ποια άλλη κυβέρνηση έκοψε μαχαίρι τις συντάξεις των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως έκοψε αυτή η «αριστερή» κυβέρνηση το ΕΚΑΣ που δινόταν στους ασθενέστερους οικονομικά πολίτες;
Είναι δε φανερό ότι επί της ουσίας δεν πρόκειται να αγγίξουν το καθεστώς ολιγοπωλίων στα ΜΜΕ. Μια αναπροσαρμογή στα «ενοίκια» δεν είναι αλλαγή και η αντικατάσταση του κατερχόμενου Ψυχάρη από τον Μελισσανίδη ή κάποιον άλλο «ανερχόμενο» ολιγάρχη, δεν διαφοροποιεί την Αριστερά από τη Δεξιά.
Μόνο οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις, τύπου Γιέλτσιν, που προκύψανε από τη διάλυση του ανατολικού μπλοκ κρατήσανε τις καταθέσεις των πολιτών δεσμευμένες στις τράπεζες! Και μ’ αυτό το μπλοκάρισμα των καταθέσεων, το μόνο αποτέλεσμα ήταν να θριαμβεύσουν οι ολιγάρχες. Με τράπεζες που ρουφάνε δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ τα οποία φορτώνονται σαν εθνικό χρέος στις πλάτες της κοινωνίας! Και σε ποια άλλη χώρα εξακολουθούν να φεύγουν αθρόα οι νέοι επιστήμονες; Μόνο από τα πιο διεφθαρμένα καθεστώτα της Αφρικής, των Βαλκανίων και των εμπόλεμων ζωνών γίνεται τέτοια αφαίμαξη των νέων και των επιστημόνων μαζικά.
Οι λεγόμενοι αριστεροί του νέου ΣΥΡΙΖΑ είναι εμποτισμένοι με τα χειρότερα στοιχεία της εξαρτημένης αστικής κουλτούρας. Ουσιαστικά αυτοί που ξέραμε σαν εκπροσώπους της ελληνικής αστικής και μικροαστικής κουλτούρας, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., υπερκεράστηκαν από τον νέο ΣΥΡΙΖΑ γιατί τους ξεπέρασε σε υποτέλεια στους ξένους, αντιδημοκρατικότητα στο εσωτερικό και λεηλασία του δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου.
Πόσο πιο κάτω;
Πέρα από τα πολιτικά ζητήματα, εδώ έχουμε να κάνουμε με την αποθέωση της ασυνέπειας, της αυτομολίας και της ανηθικότητας. Οι «αριστεροί» αυτοί επιβλήθηκαν, γιατί κανένας άλλος δεν μπορούσε να τους φτάσει σε κυνισμό, δόλο και δουλοπρέπεια. Οι μεν εκδιωχθέντες και αποκλεισθέντες πιάστηκαν στον ύπνο από τους «συντρόφους» τους παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό, την αισιοδοξία και την ελπίδα τους, οι δε αυθεντικοί δεξιοί ηττήθηκαν εκλογικά επειδή έχασαν το αβαντάζ που ανέκαθεν είχαν στην υποτέλεια, την εξάρτηση και τη λεηλασία. Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό των δεξιών ότι η φερόμενη ως Αριστερά θα ήταν «καλύτερη» στο δικό τους γήπεδο και πιο υποχωρητική στους ξένους κηδεμόνες. Υποτίμησαν το πόσο δεξιά θα μπορούσε να είναι η «κυβερνώσα Αριστερά» που προέκυψε μέσα από τα σπλάχνα του ΣΥΡΙΖΑ. Ότι τα αεροδρόμια που αυτοί καθυστερούσαν την παράδοσή τους, θα τα παρέδιδε σούμπιτη και με τόσο fast track διαδικασίες η «Αριστερά» στους Γερμανούς. Το ίδιο για το λιμάνι του Πειραιά, το Ελληνικό, την ΑΔΜΗΕ, τα «κόκκινα δάνεια» κ.λπ., κ.λπ. Δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι μια αριστερή κυβέρνηση θα ψήφιζε τον «κόφτη» με τον οποίο εκ των προτέρων και χωρίς να χρειάζεται νόμος ή συμβολή του Κοινοβουλίου, θα περικόπτονται μισθοί και συντάξεις κ.λπ., κ.λπ.
Είναι πράγματι, πολύ δύσκολο για ένα συνετό άνθρωπο, που δεν είναι υποτελής από χαρακτήρα, εξουσιομανής ή συμφεροντολόγος, να χωνέψει αυτό που διέπραξαν οι φερόμενοι ως αριστεροί. Εκεί η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια.
Με τόσα ψέματα που είναι βαμμένα τα χέρια τους υιοθέτησαν την προέκταση της λιτότητας και την παραπέρα συρρίκνωση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ευθυγραμμιζόμενοι με την κατηφορική πορεία που έχει πάρει η δημοκρατία στην Ευρώπη. Αυτός είναι ο φιλοευρωπαϊσμός τους.
Οι κομματικές οργανώσεις του νέου ΣΥΡΙΖΑ είναι καρικατούρες, διατηρημένες από συμβιβασμένους συνταξιούχους της Αριστεράς, που δεν έχουν πια καμία ελπίδα και αρκούνται στο περιτύλιγμα. Η κοινοβουλευτική ομάδα είναι επίσης καρικατούρα. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από μια ομάδα που δεν ξεπερνάει τα 5-6 άτομα. Τα συνέδρια αναβάλλονται με την ίδια ευκολία που εξαγγέλλονται. Η Κεντρική Επιτροπή κατέβηκε άλλες δέκα σκάλες από το χαμηλό επίπεδο στο οποίο ήδη βρισκόταν. Άραγε, πόσο πιο χαμηλά από τη Δεξιά μπορεί ακόμα να πέσει η «κυβερνώσα Αριστερά»;
Συντετριμμένος,
Γκαούρ
