Πραγματοποιήθηκε το Σάββατο και την Κυριακή 10-11 Οκτωβρίου το Πανελλαδικό Διήμερο της Αριστερής Ενότητας (ΑΡΕΝ), της φοιτητικής παράταξης που συσπείρωνε κυρίως δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Το διήμερο αυτό ουσιαστικά αποτελεί και το κύκνειο άσμα της παράταξης. Η διαδικασία απασχόλησε ένα στενό δυναμικό των οργανωμένων δυνάμεων της ΑΡΕΝ. Η πλειοψηφία των σχημάτων τοποθετήθηκαν ενάντια στα μνημόνια και την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αφήνοντας ανοιχτό το ποια θα είναι τα επόμενα βήματα, ενώ μια μειοψηφία των μελών, που παραμένουν και μέλη της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε απ’ την διαδικασία.
Παραθέτουμε εδώ ένα κείμενο 3 μελών μέχρι πρότινος των σχημάτων της ΑΡΕΝ. Οι φοιτητές που υπογράφουν το κείμενο θεωρούν αναγκαίο να αμφισβητηθεί η “μνημονιακή κανομικότητα” που σήμερα επιβάλλεται, αλλά υποστηρίζουν ότι “δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν, κάνοντας τα ίδια πράγματα και νομίζοντας πως αυτή την φορά θα έρθουν άλλα αποτελέσματα”, ενώ προκρίνουν μια λογική πέρα απ’ αυτή των κλειστών διαδικασιών, θέτοντας ως όρο κάθε νέας προσπάθειας την ανοιχτότητα και την συμμετοχή πλατύτερου κόσμου.
Να αναμετρηθούμε με την κανονικότητα που μας επιβάλλουν
Και τι δεν ζήσαμε μέσα σε λίγους μήνες. Δημοψήφισμα, ΟΧΙ που γίναν ΝΑΙ, “This is a coup”, ουσιαστική διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, υπογραφή του 3ου μνημονίου, εκλογές με νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική του μικρότερου κακού, ένα ακόμη ΟΧΙ αυτή την φορά με τη μορφή της αποχής. Μέσα σε ένα καλοκαίρι, κάθε ελπίδα που είχε γεννηθεί μέσα απ’ τους αντιμνημονιακούς αγώνες και την «πρώτη αριστερή κυβέρνηση» χάθηκε κάτω απ’ την αποδοχή του There is no Αlternative. Το καθεστώς των μνημονίων που πολλές φορές τα τελευταία χρόνια βρέθηκε σε δύσκολη θέση απ’ την κινητοποίηση των πολλών, φαίνεται να σταθεροποιείται σε μια μνημονιακή κανονικότητα.
Αυτή η μνημονιακή κανονικότητα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας. Η λογική του μικρότερου κακού, η αποδοχή των πλαισίων που θέτουν οι δανειστές για την ύπαρξη της χώρας και της κοινωνίας είναι ο βασικός αντίπαλος κάθε προσπάθειας να πάνε τα πράγματα αλλιώς για την χώρα. Η κανονικότητα των Μνημονίων δεν πρέπει να είναι η μοίρα μας.
Ηττηθήκαμε. Δεν είναι κακό καμιά φορά να το παραδεχόμαστε. Ήττα σημαίνει ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε όπως πριν, κάνοντας τα ίδια πράγματα και νομίζοντας πως αυτή την φορά θα έρθουν άλλα αποτελέσματα. Ήττα όμως δεν σημαίνει και κλείσιμο κάθε δυνατότητας. Η αποτυχία της κυβερνώσας αριστεράς δεν θα πρέπει να μεταφραστεί σε κλείσιμο της ελπίδας για έναν άλλο δρόμο, αλλά θα πρέπει να μας διδάξει ότι δεν επαρκούν τα εύκολα λόγια για να έρθουν μεγάλες αλλαγές.
Μπορούμε αλλιώς. Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικά αισιόδοξη η παραπάνω θέση μετά τα τελευταία γεγονότα, νομίζουμε πως στην χώρα μας συνεχίζουν να υπάρχουν οι δυνατότητες να αμφισβητηθεί το There is no alternative. Για να αποκτήσει δύναμη όμως η θέση αυτή χρειάζονται πολιτικές γύρω απ’ τα μεγάλα και σημαντικά ζητήματα που απασχολούν την χώρα. Πως μπορεί η χώρα να αντιμετωπίσει τον οικονομικό στραγγαλισμό και την κοινωνική εξαθλίωση; Μπορεί η Ελλάδα να παράγει, τι και πως; Μπορεί να υπάρξει μια δημοκρατία, πραγματική, πέρα απ’ το μοντέλο που έχει οικοδομηθεί απ’ το πολιτικό σύστημα; Μπορούν οι πολλοί να συμμετέχουν στην διακυβέρνηση και μέσα από ποιες δομές;
Και στην νεολαία μπορούν να ανοίξουν θέματα που θα αναζωπυρώσουν την σύγκρουση με το καθεστώς των μνημονίων. Μπορεί να υπάρξει ένα πανεπιστήμιο που θα έχει ρόλο στην κοινωνία πέρα απ’ την υποβάθμιση και τον ακαδημαϊσμό; Πως απαντάμε στην μαζική φυγή νέων ανθρώπων, μπορεί η χώρα να αντιστρέψει αυτή την κατάσταση; Μπορούν να γεννηθούν απ’ τους νέους ανθρώπους που έχει αποδειχθεί πως δεν εκφράζονται απ’ το υπαρκτό πολιτικό προσωπικό και τα κόμματα, νέες μορφές πολιτικής;
Υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου που δεν χωράει στον συσχετισμό που πάει να διαμορφωθεί, ο «κανένας» των εκλογών, μεγάλα κομμάτια της νεολαίας που έχουν κοινή αντισυστημική στάση τα τελευταία χρόνια (έστω και κατακερματισμένα), κομμάτια του ριζοσπαστισμού που μπορεί να μην είναι πια στο επίκεντρο της πολιτικής αλλά στέκονται όρθια. Αν είναι να γεννηθεί κάτι θετικό, θα γεννηθεί απ’ την συνάντηση αυτού του δυναμικού και την προσπάθεια του να υπερβεί της σημερινές δυσκολίες και να ανοίξει έναν νέο κύκλο αγώνα.
Δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή πρόταση που να προσπερνά αυτό το στοιχείο. Μια εκ νέου κίνηση, δεν μπορεί να γεννηθεί με όρκους πίστης των αριστερών ότι συνεχίζουν τον αγώνα ενάντια στα μνημόνια, ούτε μπορεί να έρθει από επιστροφή σε μια ατζέντα υπεράσπισης δικαιωμάτων που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν την εμπειρία και το περιεχόμενο που έθεσαν μεγάλα τμήματα του λαού στον αγώνα τους τα τελευταία χρόνια.
Αν θέλουμε να μπορέσουμε, πρέπει να αλλάξουμε.
Τάσος Παπαδόπουλος (πολιτικών μηχανικών ΑΠΘ)
Μαίρη Γιάννου (αρχαιολογικό ιστορικό Ρεθύμνου)
Χάμψας Γιώργος (μηχανολόγων μηχανικών ΕΜΠ)
