Η παρουσία ενός τουρκικού γεωτρύπανου με τη συνοδεία στρατιωτικών ναυτικών δυνάμεων μέσα στην Κυπριακή ΑΟΖ αποτελεί ακραία επιθετική, πολεμικού τύπου πράξη. Είναι προάγγελος εξελίξεων αντίστοιχων με την τουρκική εισβολή στην Κύπρο τον Αύγουστο του 1974. Η διαταγή αποστολής και δεύτερου γεωτρύπανου με ενίσχυση των ναυτικών δυνάμεων προστασίας στην περιοχή δηλώνουν ότι η επεκτατική πολιτική της Άγκυρας δεν αποσκοπεί στην, έστω εκβιαστική έναρξη διαπραγματεύσεων για την χάραξη ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας, Ελλάδας και Κύπρου, αλλά στην επιβολή τετελεσμένων δια της πολεμικής ισχύος και νομιμοποίηση των τουρκικών επιδιώξεων σε Αιγαίο και Ν.Α. Μεσόγειο.
Η Τουρκία σκόπιμα διάλεξε μια περιοχή εντός της κυπριακής ΑΟΖ που δεν έχει οριοθετηθεί σε «οικόπεδα» και δεν έχει προκηρυχτεί διαγωνισμός εκμετάλλευσης τους. (Δείτε αναλυτικά στο άρθρο: «Νέα τουρκική εισβολή για πλήρη έλεγχο της Κύπρου», στη σελίδα 10)
Η πραγματική πρόθεση της Τουρκίας δεν είναι να πραγματοποιήσει γεώτρηση για να ανακαλύψει κοιτάσματα. Η πραγματική της πρόθεση είναι να αμφισβητήσει διεθνώς την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το έκανε μάλιστα με επιστολή της στον ΟΗΕ. Η πραγματική της πρόθεση είναι να νομιμοποιήσει με την χρήση στρατιωτικής βίας όσων θωρεί «νόμιμα δικαιώματά» της σε Αιγαίο και Κύπρο. Να εκφοβίσει και να αποσπάσει την συναίνεση Αθήνας και Λευκωσίας εκμεταλλευόμενη τη στάση «Πόντιου Πιλάτου» της δυτικής συμμαχίας. Η πρόθεση της Τουρκίας είναι να καταργήσει την επίδραση του Καστελόριζου και της Ρόδου στη χάραξη της ΑΟΖ στην Ν.Α. Μεσόγειο, να διεκδικήσει περιοχές στα ανατολικά και νότια της Κρήτης και έτσι να διευρύνει τις πειρατικές της δραστηριότητες και τις παράνομες γεωτρήσεις και στο Αιγαίο. Ήδη έχει εξαγγείλει αντίστοιχες δραστηριότητες νότια της Ρόδου για το ερχόμενο καλοκαίρι. Κατά συνέπεια η σημερινή εισβολή στην κυπριακή ΑΟΖ είναι, δημόσια εξαγγελμένος, προάγγελος επέκτασης της εισβολής στο Αιγαίο.
Η ελληνική στάση ενθαρρύνει τον τουρκικό επεκτατισμό
Η ελληνική στάση στηρίζει και ενθαρρύνει την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός επισκέφθηκε τον Τ. Ερντογάν και συνομολόγησε Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) με μια χώρα που αμφισβητεί επίσημα τις διεθνείς συμφωνίες που καθορίζουν τα σύνορα των δυο χωρών και απειλεί την Ελλάδα με πόλεμο αν εφαρμόσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα στο Αιγαίο. Τα ΜΟΕ έγιναν κουρέλια αμέσως μετά τη συμφωνία και μετατρέπονται σε ένα ακήρυκτο καθημερινό πόλεμο στον αέρα του Αιγαίου. Ο υπ. Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλος, λίγο καιρό μετά, αποδέχθηκε επίσημα τον πυρήνα της τουρκικής προπαγάνδας αναγνωρίζοντας ότι το μέγεθος της τουρκικής ακτογραμμής δημιουργεί δικαιολογημένα δικαιώματα επί της ΑΟΖ στην Ν.Α. Μεσόγειο. Η απάντηση της Τουρκίας είναι να «σβήσει» από το χάρτη όχι μόνο το Καστελόριζο αλλά όλα τα νησιά σε Αιγαίο και Ν.Α Μεσόγειο με την παράλογη δικαιολογία ότι ΑΟΖ διαθέτουν μόνο ηπειρωτικές χώρες. Και πρόσφατα ο υπουργός Άμυνας επισκεπτόμενος την Κύπρο, κατά την διάρκεια της τουρκικής εισβολής, δήλωσε «πλήρη υποστήριξη» της Κύπρου μέσω της πολιτικής της «στρατηγικής ψυχραιμίας».
Η «διεθνής κοινότητα» ξεχνά ότι αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα της Κύπρου είναι μια πολεμική ενέργεια της Τουρκίας απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα μια χώρας μέλους της Ε.Ε. και του ΟΗΕ. Πρόκειται για εξέλιξη που οδηγεί σε καταστάσεις αντίστοιχες με του Αττίλα του 1974. Και απέναντι σε αυτή την εξέλιξη σιωπούν εκκωφαντικά
Είναι ακριβώς αυτή η «στρατηγική ψυχραιμία» που ενθαρρύνει και καλλιεργεί τον τουρκικό επεκτατισμό, που φέρνει πιο κοντά σε ένα θερμό επεισόδιο σε Κύπρο και Αιγαίο πιο κοντά από ποτέ.
Είναι ταυτόχρονα αυτή η πολιτική της «στρατηγικής ψυχραιμίας» που επιτρέπει στο διεθνή παράγοντα να παριστάνει το «Πόντιο Πιλάτο» στους διεθνείς οργανισμούς, να αρκείται σε καταγγελίες χωρίς αντίκρισμα, την στιγμή που έχουμε μια νέα στρατιωτική εισβολή στην Κύπρο. Αδιάψευστος μάρτυρας των «επιτυχιών» της κυβερνητικής πολιτικής είναι η έκταση και η σημασία της σημερινής κρίσης που συστηματικά αποκρύβεται.
Η αναζήτηση «προστατών» και «προστασίας» χωρίς ενεργή και αποφασιστική θέληση υπεράσπισης των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας της χώρας οδηγεί αναπόφευκτα στο πόλεμο. Και μάλιστα με απροετοίμαστο τον λαϊκό παράγοντα.
Η κατάσταση είναι κρίσιμη. Ελλάδα και Κύπρος οφείλουν να αντιμετωπίσουν από κοινού την τουρκική πρόκληση. Να μην αφεθεί ξανά τώρα μόνη της η Κύπρος. Να μην επιτρέψουμε έναν τρίτο Αττίλα.
Διάτρητη η «ομπρέλα προστασίας» της Κύπρου
Λόγια για κέρδισμα χρόνου από τη δυτική συμμαχία
Όταν μια χώρα εναποθέτει την προάσπιση της υπόστασης της και των κυριαρχικών της δικαιωμάτων σε ξένες δυνάμεις δεν μπορεί ούτε να αισθάνεται ούτε και να είναι ασφαλής. Πολύ περισσότερο όταν, χωρίς έμπρακτα και δημόσια συμφωνημένες δεσμεύσεις, μετατρέπεται σε «παράρτημα» και ένθερμο υποστηρικτή σχεδιασμών των ισχυρών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Όταν συμφωνεί σε γεωπολιτικές επιδιώξεις που υπερβαίνουν, αν δεν αντιστρατεύονται, τα δικά του δίκαια εθνικά συμφέροντα.
Η πολιτική ηγεσία Ελλάδας και Κύπρου έχουν μετατρέψει τις δύο χώρες σε παρίες των φιλοπόλεμων επιδιώξεων και των στρατηγικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, Γαλλίας Βρετανίας και Ισραήλ στην Ν.Α. Μεσόγειο με αντάλλαγμα ψευδαισθήσεις «προστασίας» έναντι της τουρκικής απειλής. Στα εδάφη και τις θάλασσές τους στρατοπεδεύουν και ελλιμενίζονται στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών αυτών που έχουν στραμμένες την προσοχή και τα ενδιαφέροντα τους στα όσα συμβαίνουν στην Μ. Ανατολή αλλά και στη Μαύρη Θάλασσα, στο δυτικό σχέδιο περικύκλωσης της Ρωσίας. Ο φυσικός πλούτος της Κύπρου παραδόθηκε στις δυτικές πολυεθνικές των πετρελαίων με την ψευδή βεβαιότητα ότι έτσι θα θωρακιστεί έναντι των δημόσιων δηλώσεων της Τουρκίας που αμφισβητεί όχι μόνο την οριοθέτηση της ΑΟΖ και των ενεργειακών της «οικοπέδων» αλλά την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας και κατά συνέπεια και της ίδιας της νομιμότητας της για χάραξη ΑΟΖ.
Το κύριο επιχείρημα της Τουρκικής διπλωματίας, η αμφισβήτηση, δηλαδή, της νομικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι κοινό και βρίσκεται στο επίκεντρο των επιδιώξεων των υποτιθέμενων σημερινών «συμμάχων» και «προστατών» της Κύπρου. Τα αλλεπάλληλα σχέδια Ανάν και η δηλωμένη πρόθεση της κυπριακής ηγεσίας να τα αποδειχθεί δεν πιστοποιούν απλά μια πρωτοφανή εθελοδουλία έναντι των δυτικών επιδιώξεων αλλά κυρίως νομιμοποιούν τα τουρκικά επιχειρήματα και μειώνουν την σημασία, αν δεν ακυρώνουν παντελώς στην πράξη, τόσο το λεγόμενο ενεργειακό πρόγραμμα της Κύπρου όσο και τις «στρατηγικές» σχέσεις της Κύπρου με ΗΠΑ, Ισραήλ, Γαλλία κ.λπ. Στην πραγματικότητα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αξιοποιούν την «προθυμία» Κύπρου και Ελλάδας αποκλειστικά και μόνο για την προώθηση των δικών τους στρατηγικών σχεδιασμών στην περιοχή.
Λόγια χωρίς αντίκρισμα από Ε.Ε.
Αυτές τις κρίσιμες, για την ειρήνη στην Αν. Μεσόγειο και την ίδια την Κύπρο, στιγμές, γινόμαστε μάρτυρες της κυνικής πολιτικής της δυτικής συμμαχίας.
Όλοι ξεχνούν ότι στην πραγματικότητα αυτό που συμβαίνει στη θάλασσα της Κύπρου είναι μια πολεμική ενέργεια της Τουρκίας απέναντι στα κυριαρχικά δικαιώματα μια χώρας μέλους της Ε.Ε. και του ΟΗΕ. Πρόκειται για εξέλιξη που οδηγεί σε καταστάσεις αντίστοιχες με του Αττίλα του 1974. Και απέναντι σε αυτή την εξέλιξη σιωπούν εκκωφαντικά.
Οι δηλώσεις Γιούνκερ «είμαι Κύπριος» αποτελούν την πιο θλιβερή επιβεβαίωση της ευρωπαϊκής υποκρισίας. Οι ισχυρές χώρες της Ε.Ε. αρνήθηκαν, πέρα από τις φραστικές καταδίκες, να πάρουν οποιοδήποτε πολιτικό ή οικονομικό μέτρο κατά της Άγκυρας. Παρέπεμψαν τη σχετική συζήτηση για τα τέλη του μηνός ή και τον Ιούνιο. Να θυμίσουμε ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας αποφάσισαν άμεσα επώδυνες κυρώσεις κατά της Ρωσίας και έκτοτε τις ανανεώνουν ομόφωνα κάθε έξι μήνες. Τώρα η συζήτηση παραπέμφθηκε στις καλένδες. Και όλες οι μεγάλες χώρες της Ε.Ε. σπεύδουν να κλείσουν διμερείς οικονομικές και στρατιωτικές συμφωνίες με την Τουρκία ενώ η Γαλλία δηλώνει πρόθυμη να «προσφέρει προστασία» στη Κύπρο με αντάλλαγμα η Ελλάδα να αγοράσει γαλλικές φρεγάτες. Πρώτα από όλα έρχονται οι «δουλειές»…
Εν τω μεταξύ δεύτερο τουρκικό γεωτρύπανο κατευθύνεται στη Κυπριακή ΑΟΖ συνοδευόμενο από ναυτικά πολεμικά και υποβρύχια που έχουν δημιουργήσει ζώνη προστασίας μέσα στην ΑΟΖ της Κύπρου. Όταν η Ε.Ε. αποφασίσει να «πάρει μέτρα» η Τουρκία θα έχει ήδη δημιουργήσει νομικά και στρατιωτικά τετελεσμένα στη περιοχή.
Παρά την κατάφωρη αδράνεια μπροστά σε μια πολεμική ενέργεια από την Τουρκία και την παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς δικαίου και της περίφημης «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» οι κυβερνήσεις Λευκωσίας και Αθηνών δεν βρήκαν ούτε μια διαμαρτυρία να εκστομίσουν έναντι των Βρυξελλών. Άλλωστε και οι δυο χώρες δηλώνουν ακόμα υπερασπιστές της «ευρωπαϊκής προοπτικής» της Τουρκίας και πρόθυμες να συζητήσουν Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με μια χώρα που δηλώνει, ετοιμάζεται διαρκώς και επιβάλλει τα συμφέροντά της με στρατιωτική βία.
Ακόμα πιο επώδυνη ήταν η στάση του γ.γ. του ΟΗΕ Γκουτίερες μετά την «προσφυγή» της Λευκωσίας στον Οργανισμό. Σε απάντηση επιστολής του Ν. Αναστασιάδη που ζητούσε άμεση δράση και λήψη μέτρων, τα οποία θα αποτρέπουν τις ενέργειες της Τουρκίας στην κυπριακή ΑΟΖ, ο γ.γ. απάντησε μέσω του εκπρόσωπου του Στέφαν Ντουζαρίκ: «Ο Αντόνιο Γκουτιέρες παρακολουθεί στενά και με ανησυχία τις εξελίξεις από την Κύπρο. Η θέση του ΟΗΕ για τις έρευνες για εντοπισμό υδρογονανθράκων δεν έχει αλλάξει. Το φυσικό αέριο μπορεί να ωφελήσει και τις δύο κοινότητες της Κύπρου» και οι δηλώσεις του εκπρόσωπου καταλήγουν: «Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ προτρέπει να καταβληθούν προσπάθειες για τη μείωση των εντάσεων».
Τι άλλο πέρα από δικαίωση των επιχειρημάτων της Τουρκίας και «πράσινο φώς» για την συνέχιση της πειρατείας είναι οι παραπάνω δηλώσεις του γ.γ. του ΟΗΕ; Και η ελληνοκυπριακή στάση; Σιωπή. Και αποσιώπηση της είδησης που πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων.
Αποφασιστικά μηνύματα ΗΠΑ-Ισραήλ προς άλλο αποδέκτη
Πιο επιθετικές ήταν οι δηλώσεις των υπουργείων Εξωτερικών ΗΠΑ και Ισραήλ απέναντι στη συμπεριφορά της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου. Βέβαια και οι δύο χώρες έχουν ως άμεση προτεραιότητα να πάρουν την ρεβάνς μετά τις επιτυχίες της Ρωσίας στα μέτωπα της Συρίας. Σήμερα έχουν στοχοποιήσει το Ιράν και τους συμμάχους του ως εύκολους στόχους επιστροφής και επανάκτησης του ελέγχου της περιοχής. Η Τουρκία μπαίνει στο στόχαστρο όσο συνεχίζει να πατά σε «δύο βάρκες» και να διεκδικεί δυσανάλογα υψηλά αντίτιμα για το ρόλο της στην Μ. Ανατολή και την συμμετοχή της στην αξιοποίηση των ενεργειακών αποθεμάτων της Ν.Α. Μεσογείου. Στην πραγματικότητα η στάση των ΗΠΑ και Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία θα κριθεί από τις τελικές επιλογές της έναντι της Ρωσίας και των τελικών σχεδιασμών των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή. Η Κύπρος και το Αιγαίο αποτελούν μέρος των προσφερόμενων ανταλλαγμάτων έναντι της επιστροφής της Τουρκίας στο «δυτικό μαντρί». Μόνο έτσι εξηγείται η σταθερή θέση των ΗΠΑ για «δίκαιη μοιρασιά» των πόρων του νησιού και η συνεχιζόμενη στήριξη «λύσεων» στο Κυπριακό που προϋποθέτουν τον χαρακτηρισμό της Κυπριακής Δημοκρατίας ως «εκλειπούσας». Όπως ακριβώς επιμένει και ο Ερτογάν.
* Ο Σπύρος Παναγιώτου είναι υποψήφιος δήμαρχος Γαλατσίου με τη δημοτική κίνηση «Γαλάτσι ο Τόπος μου».
