Ευρωατλαντικός συνωστισμός στην Αθήνα, με τις ΗΠΑ να επιδιώκουν, επ’ αφορμή του πολέμου στην Ουκρανία, να δέσουν πιο σφιχτά την πάντα πρόθυμη Ελλάδα στους σχεδιασμούς τους (γεωπολιτικούς, οικονομικούς, ενεργειακούς), και τη χώρα μας να χαρακτηρίζεται όλο και συχνότερα χώρα πρώτης γραμμής. Εν κρυπτώ διεργασίες ΝΑΤΟϊκών διευθετήσεων στη Ν.Α. Μεσόγειο δείχνει η επίσκεψη της υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, κ. Βικτόρια Νούλαντ, ενώ ακόμη και η αναμενόμενη ομιλία του Β. Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή, σε συνέχεια των εμφανίσεών του σε άλλα δυτικά κοινοβούλια, φέρει έντονο το στίγμα των ΝΑΤΟϊκών πιέσεων για ενεργητικότερη εμπλοκή της χώρας μας, στο όνομα της προστασίας της «ξεχασμένης» για χρόνια ελληνικής ομογένειας, ξεπλένοντας ταυτόχρονα τους νεοναζί του τάγματος Αζοφ.
Ας δούμε όμως κάποια πράγματα πίσω από το θέαμα που παρακολουθήσαμε στη Βουλή με πρωταγωνιστή τον Ουκρανό πρωθυπουργό κ. Ζελένσκι, guest stars τους δύο μαχητές του Αζόφ, σε σκηνοθεσία του Αμερικανού πρέσβη Τζ. Πάιατ, με ταξιθέτες του κυρίους Κ. Μητσοτάκη και Κ. Τασούλα και κλακαδόρους-θεατές τους βουλευτές των μεγάλων κομμάτων.
Ήταν Φεβρουάριος του 2014, όταν η νυν βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών, και εξέχον στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, κ. Βικτόρια Νούλαντ, πρωτοστατούσε στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στην Ουκρανία, το γνωστό Euromaidan. Μαζί με τον επίσης γνωστό και μη εξαιρετέο κ. Τζέφρυ Πάιατ, πρέσβη εκείνη την περίοδο των ΗΠΑ στο Κίεβο, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ενίσχυση μιας σειράς ακραίων οργανώσεων, με σκοπό την αποσταθεροποίηση της Ουκρανίας και την εγκαθίδρυση ενός ελεγχόμενου από τη Δύση καθεστώτος, διορίζοντας επί της ουσίας τους εκλεκτούς τους σε θέσεις κλειδιά, στην κυβέρνηση, την αυτοδιοίκηση, τον στρατό κ.λπ.
Σήμερα οι ίδιοι άνθρωποι, που φέρουν σημαντικό μερίδιο ευθύνης για την προετοιμασία της σημερινής ανάφλεξης(ενός πολέμου που μαίνεται εδώ και χρόνια), συνεχίζουν να βρίσκονται στο προσκήνιο, εμφανιζόμενοι ως υπερασπιστές του λαού της Ουκρανίας, οργανώνοντας επί της ουσίας τον πολεμικό άξονα της Δύσης εναντίων της Ρωσίας, θυσιάζοντας την Ουκρανία και τους λαούς της σε έναν παρατεταμένο πόλεμο. Ένα παρατεταμένο πόλεμο, που στα μάτια των ΗΠΑ, φαντάζει ως ιδανική συνθήκη για ανασύσταση της ηγεμονίας τους στον δυτικό κόσμο, μέσω μιας νέα ψυχρής ή και θερμής πολεμικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία ή/και την Κίνα.
Νούλαντ: Σήμα για διευθετήσεις στην Ν.Α. Μεσόγειο
Η πάντα δραστήρια κ. Β. Νούλαντ, βρέθηκε τις προηγούμενες μέρες στην ευρύτερη περιοχή μας, σε ένα τριπλό ταξίδι ανώτερων διπλωματικών επαφών, που ξεκίνησε από την Άγκυρα, συνεχίστηκε στην Αθήνα και κατέληξε στη Λευκωσία. Από τις συναντήσεις αυτές, τρεις φαίνεται να είναι οι άμεσες επιδιώξεις της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: Η αναβάθμιση του ρόλου της Τουρκίας στα πλαίσια της Ν.Α. πτέρυγας του ΝΑΤΟ, η πίεση για μεγαλύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας, η επιβολή μιας ενεργειακής πολιτικής αξονισμένης με τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Η αναθέρμανση των σχέσεων ΗΠΑ-Τουρκίας, παίρνει σάρκα και οστά, αναβαθμίζοντας τη θέση της γειτονικής μας χώρας. Στις συναντήσεις της κ. Νούλαντ με τους κ. Καλίν και Τσαβούσογλου, μπήκαν οι βάσεις για τον «στρατηγικό μηχανισμό» συνεργασίας σε οικονομία και άμυνα, ενώ την ίδια στιγμή το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ανακοίνωσε την επανένταξη της Άγκυρας στο πρόγραμμα των F-16. Κάπως έτσι τελειώνει το αφήγημα της απομονωμένης Τουρκίας, και μας μένουν οι ΝΑΤΟϊκές εγγυήσεις-ευχές πως η Τουρκία δεν πρόκειται να επιτεθεί στην χώρα μας.
Η Ελλάδα σπρώχνεται σε ανοικτά εχθρική στάση απέναντι στη Ρωσία – Μεγάλοι κίνδυνοι για την κυριαρχία της χώρας
Στην Αθήνα η κ. Νούλαντ, συναντήθηκε με τον ΥΠΕΞ κ. Δένδια, τον ΥΠΑΜ κ. Παναγιωτόπουλο καθώς και με τον πρωθυπουργό κ. Μητσοτάκη. Στις όχι και τόσο εθιμοτυπικές συναντήσεις, αφού εξήρε τη χώρα μας για τη στήριξη που προσφέρει στην Ουκρανία, ζήτησε ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή της Ελλάδας στις ΝΑΤΟϊκές επιχειρήσεις εναντίον της Ρωσίας, με αποστολή στρατιωτικού υλικού (ακόμη και πρώτης γραμμής), τόσο απευθείας στην Ουκρανία όσο και στα πλαίσια της Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης που αναπτύσσει το ΝΑΤΟ στη Βουλγαρία.
Στον τομέα των ενεργειακών η κ. Νούλαντ, χάραξε τα πλαίσια στα οποία, θα επιτρέψουν οι ΗΠΑ να κινηθεί η χώρα μας, στην πορεία για την λεγόμενη «ενεργειακή απεξάρτηση» από το ρωσικό αέριο. Τα πλαίσια αυτά είναι ασφυκτικά. Δεν χωράνε τον «κοστοβόρο και χρονοβόρο» East Med, προβλέπουν ως μονόδρομο την ενίσχυση του αμερικάνικου LNG (τρίβουν τα χέρια τους οι Έλληνες εφοπλιστές!) ενώ θεωρούν πως η όποια συζήτηση για την ενεργειακή απεξάρτηση της Ευρώπης θα πρέπει να περιλαμβάνει και την Τουρκία, κλείνοντας το μάτι σε λογικές συνεκμετάλλευσης που νομιμοποιούν τις αναθεωρητικές βλέψεις της τουρκικής «Γαλάζιας Πατρίδας».
Τέλος, σαν να μην έφταναν τα παραπάνω, στην Κύπρο είχαμε για ακόμη μια φορά ένα «λεκτικό ατόπημα», δηλωτικό των όχι και τόσο κρυφών προθέσεων, με την κ. Νούλαντ να αποκαλεί «πρόεδρο» τον ηγέτη του ψευδοκράτους κ. Ερσίν Τατάρ, αναγνωρίζοντας επί της ουσίας την παράνομη αυτή οντότητα (όπως είχε πράξει προηγουμένως και ο Ρώσος ΥΠΕΞ κ. Λαβρόφ, αναφερόμενος σε Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου), ζητώντας στη συνέχεια συγνώμη από την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ζελένσκι: Πρόσκληση πολέμου και αναβάπτιση του Αζοφ
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε και η πολυαναμενόμενη ομιλία του κ. Ζελένσκι στο ελληνικό (αλλά και το κυπριακό) κοινοβούλιο. Ο πάντα καλά προετοιμασμένος επικοινωνιακά κ. Ζελένσκι, επέλεξε να μιλήσει με αναφορές στην ιστορία του Ελληνισμού, όπως έπραξε και σε άλλα κοινοβούλια ή διακρατικούς θεσμούς. Στην ελληνική όμως περίπτωση κατάφερε να μπλέξει το δράμα του Ουκρανικού λαού, το «Ελευθερία ή Θάνατος», την ομογένεια στη Μαριούπολη, την Οδησσό και τη Φιλική Εταιρία, με το τάγμα Αζόφ και την πρόσκληση της Δύσης στην εμπλοκή σε έναν νέο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ παράλληλα στο κυπριακό κοινοβούλιο δεν είπε κουβέντα για την εισβολή και κατοχή της Τουρκίας (εκεί δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο μάλλον) ενώ όταν η πρόεδρος της Κυπριακής Βουλής έκανε σχετική αναφορά, η σύνδεση διακόπηκε λόγω «τεχνικών προβλημάτων» (!).
Πολλοί στο πολιτικό σύστημα και τα ΜΜΕ, μίλησαν για ατόπημα του Ουκρανού πρωθυπουργού, για μια χαμένη ευκαιρία να ακουστεί ανόθευτη η έκκληση του ουκρανικού λαού για βοήθεια, ενώ άλλοι έπεσαν από τα σύννεφα χαρακτηρίζοντας πρόκληση τη μετατροπή της ομιλίας στη βουλή σε βήμα για το νεοφασιστικό τάγμα Αζόφ. Στην πραγματικότητα όμως από τη «δεδομένη» για τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς, Ελλάδα, δεν ζητείτε απλά η ανθρωπιστική στήριξη της Ουκρανίας, ούτε απλά και μόνο η απομόνωση και οι κυρώσεις προς την Ρωσία. Αυτό που ζητούν με ένταση οι πιο επιθετικοί εκπρόσωποι της Δύσης, και επανέλαβε εμφατικά ο κ. Ζελένσκι, είναι να κάνουμε αυτόν τον πόλεμο και δικό μας πόλεμο, ακόμη και αν αυτό σημαίνει βαρύ πλήγμα για τη χώρα μας (οικονομικά, ενεργειακά) ή και υποχωρήσεις μπροστά σε δικές μας εθνικές απειλές (Αιγαίο, Κύπρος), στο όνομα ενός αφηρημένου πολέμου της Δύσης εναντίων του αυταρχισμού, με αλά καρτ επίκληση του διεθνούς δικαίου.
Η παρουσία των δύο μαχητών του Αζόφ, που παρουσιάστηκαν από τον κ. Ζελένσκι ως Έλληνες ομογενείς από τη μαρτυρική Μαριούπολη, πέρα από θεσμικό ατόπημα, και προσβολή όχι μόνο για την Ελληνική Βουλή (που δεν περίμενε βέβαια εξωγενείς παράγοντες για να εξευτελιστεί) αλλά συνολικά για τη χώρα μας, χρωματίζεται από την παραπάνω επιδίωξη. Στο πολεμικό προσκλητήριο, τα ακραία στοιχεία στην Ουκρανία, αναβαπτίζονται μέσω της συμμαχία τους με το ΝΑΤΟ, έτσι οι μαχητές του Αζόφ, του Δεξιού Τομέα, του Αϊντάρ, που πλέον έχουν ενταχθεί επίσημα στον ουκρανικό στρατό, δεν χαρακτηρίζονται πλέον «νεοφασίστες παραστρατιωτικοί» , αλλά «υπερασπιστές της Μαριούπολης» κ.ο.κ. αντιστρέφοντας κάθε λογική και πρόσφατη ιστορική μνήμη, και υπονομεύοντας κάθε πιθανότητα ειρηνικής διεξόδου στην Ουκρανία.
Συμμαχία προθύμων στο ελληνικό πολιτικό σύστημα
Η πραγματική είδηση στα παραπάνω δεν είναι η προκλητικότητα με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η Ελλάδα από του συμμάχους της, αλλά ακριβώς η αφωνία της απέναντι σε αυτή την προκλητική αντιμετώπιση, και οι όρκοι πίστης που δίνει σύσσωμο το πολιτικό σύστημα της χώρας στη στρατηγική του «πρόθυμου και δεδομένου» συμμάχου του ΝΑΤΟ, ως μονόδρομο ασφαλούς εξωτερικής πολιτικής.
Αυτή η συμμαχία των προθύμων, οικονομικών και πολιτικών ελίτ στη χώρα μας, που παρά τις κοκορομαχίες και πιθανές διαφωνίες μιας χρήσης στη βουλή, όπως αυτές τις μέρες για το «ατόπημα» Ζελένσκι, δεν κρύβει τον πλήρη αξονισμό της στις ευρωατλαντικές επιδιώξεις. Αυτή η συμμαχία έχει δέσει χειροπόδαρα τη χώρα μας στο ΝΑΤΟϊκό άρμα, αφαιρώντας της βαθμούς κυριαρχίας, μετατρέποντας υποδομές όπως το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης και τους σιδηροδρόμους της χώρας σε βραχίονες ανάπτυξης της ΝΑΤΟϊκής πολεμικής μηχανής. Αυτή η συμμαχία δεν αρκείται στην ανθρωπιστική βοήθεια στην Ουκρανία, αλλά στέλνει από τους πρώτους όπλα, και τώρα συζητά την πιο αναβαθμισμένη εμπλοκή. Δεν αρκείτε να καταγγείλει την ρωσική εισβολή, αλλά μιλάει για τον πρώτο πόλεμο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (ξεχνώντας Κύπρο και Γιουγκοσλαβία), υιοθετώντας όλο το αμερικανικής κοπής ιδεολογικό οπλοστάσιο που μιλά για τον πόλεμο της «δημοκρατικής Δύσης» απέναντι σε «τρελούς, αυταρχικούς δικτάτορες». Σπεύδει να κόψει κάθε ιστορικό δεσμό με τη Ρωσία σε αντίθεση με άλλες χώρες που καταδίκασαν μεν τον πόλεμο κρατούν όμως μια πιο «προσεκτική» στάση, με τελευταίο επεισόδιο την απέλαση των 12 Ρώσων διπλωματών, χωρίς να ζυγίζει τα συμφέροντα της χώρας μας που βρίσκεται γυμνή απέναντι στην ενεργειακή κρίση και στη φτωχοποίηση που επιταχύνει η τρέχουσα γεωπολιτική ανάφλεξη.
Απέναντι σε αυτή τη συμμαχία, η κοινή λογική, που φαίνεται να παραμένει πλειοψηφική στην ελληνική κοινωνία, δείχνοντας τη στήριξη στους λαούς της Ουκρανίας, κόντρα στο μονόδρομο του πολέμου, χωρίς όμως να ταυτίζεται με τις επιδιώξεις του ΝΑΤΟϊκού πολεμικού άξονα –και με το βλέμμα πάντα στραμμένο στη διπλή μέγγενη (οικονομική καταβαράθρωση και τουρκικός αναθεωρητισμός) που απειλεί τον Ελληνισμό σε Ελλάδα και Κύπρο–, οφείλει να καταστεί δύναμη αντίστασης και δημιουργίας εναλλακτικών δρόμων.
